God dammit!!

1593 Words

(SEVERE : TALK) @สนามแข่งรถ SV บรื้นนนนนน!!!! บรื้นนนนนน!!!! “นายครับ” “....” ผมละสายตาจากรถที่กำลังขับตีคู่เบียดเสียดกันในสนามแข่งไปยังลูกน้องคนสนิท ไอ้จอมทัพเดินเข้ามาพร้อมกับหิ้วปีกไอ้เศษสวะที่มันบังอาจมาก่อกวนในสนามแข่งของผมเมื่อชั่วโมงที่แล้ว “จับตัวมันได้แล้วครับนาย” “ปล่อยกูนะเว้ย! มึงรู้รึเปล่าว่ากูน่ะลูกใคร” “ฮึ…เหมือนมันจะจำพ่อตัวเองไม่ได้ ไอ้จอมทัพมึงช่วยทวนความจำให้มันซิ สวะ!”นัยน์ตาสีน้ำตาลอมเขียวปลายตามองเพียงนิด ริมฝีปากหนากระตุกยิ้มมุมปาก ก่อนจะเบือนสายตากลับไปดูการแข่งรถในสนามต่อ บรื้นนนนนน!! บรื้นนนนนน!! “ปล่อยกู ปั๊ดโธ่เว้ย อั๊ก!” หมัดหนักๆ ที่สวมสนับมือของจอมทัพกระหน่ำลงใบหน้าหล่อของชายตัวสูงที่พวกเขาหิ้วปีกมาเมื่อสักครู่ ท่ามกลางเสียงร้องเชียร์รถสปอร์ตคันหรูที่กำลังเร่งความเร็วแข่งขันกันภายในสนาม ตุ้บ!ตุ้บ!พั้วะ “อ๊าก!! อั๊ก!!ปล่อยกู พวกหมาหมู่ ดะ...เดี๋ยวมึงเจอพ่อกูแน่ อั๊ก!!” พั้วะ!! พั้วะ!!พั้วะ!! วู้วววว~ “กรี๊ดดดดด!!คุณอาร์เมอร์ชนะ” “อั๊ก!!กะ..กะ...กูยอมแล้ว ยอมแล้ว อั๊ก!!” “พอ!"ฝ่ามือหนายกขึ้นส่งสัญญาณให้ลูกน้องด้านหลังหยุดการกระทำ "เดี๋ยวมันจะตายซะก่อน กูจะเอาลมหายใจของมันไปเก็บเงินค่าเสียหายจากพ่อมัน” ผมดึงสายตาจากสนามแข่งหันไปทางไอ้หมาลอบกัด ที่ตอนนี้แสดงความเจ็บปวดออกมาอย่างสิ้นหนทาง ก่อนที่คนของผมจะปล่อยให้มันหลุดจากอาณัติ ร่วงลงไปกองอยู่กับพื้น ฟุ้บ!! ใบหน้าของสิงหาเต็มไปด้วยเลือดสดๆ ที่ซึมออกจากแผลแตก ซึ่งเกิดจากการถูกกำปั้นที่สวมสนับมือรัวหมัดใส่เมื่อสักครู่ “ไงมึง!กล้ามากนะที่มีเหยียบถิ่นกู” ตุ้บ!ตุ้บ! “อั๊ก! อะ...ไอ้อาร์เมอร์” เท้าหนักๆ ของเจ้าของชัยชนะในสนามเตะเข้าชายโครงของสิงหาที่นอนกองอยู่กับพื้น มันนอนตัวงอร้องโอดโอยกลิ้งเกลือกอยู่บนพื้น เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน ผมพึ่งจับได้ว่าสิงหามันให้คนเข้ามาลักรอบตัดสายเบรครถของอาร์เมอร์ ซึ่งกำลังจะเอาไปใช้ลงแข่งขันในสนาม โชคดีที่ลูกน้องของผมเห็นเข้าซะก่อน ไม่อย่างนั้นโชคร้ายอาจจะตกไปอยู่ที่ไอ้อาร์เมอร์เพื่อนของผม “มึงจะเอายังไงกับมัน” ผมหันไปถามอาร์เมอร์ที่กำลังนั่งไขว่ห้างพลางกระดกเบียร์เย็นๆเข้าปาก มันปลายตามองไอ้สิงหาเล็กน้อยริมฝีปากหนาแสยะยิ้มร้ายกาจออกมา “ลากคอมันไปเก็บค่าเสียหายกับพ่องมัน!!” รอยยิ้มร้ายกาจของอาร์เมอร์ฉายขึ้นบนใบหน้าหล่อคม มือหนาบีบกระป๋องเบียร์ที่ดื่มจดหมดโยนลงในถังขยะ ก่อนจะเดินนำผมไปที่รถเพื่อลากตัวไอ้สวะสิงหาไปส่งคืนให้พ่อของมัน ถึงแม้ผมจะมาเปิดสนามแข่งรถที่นี่ได้ไม่ถึงปี แต่ก็นับว่าเป็นที่รู้จักกันในวงการรถแข่งพอสมควร สนามของผมคัดสรรคนที่มาใช้บริการ ไม่ใช่ใครๆ ก็เข้ามาได้ โดยเฉพาะพวกที่จงใจจะมาก่อเรื่องแบบนี้ ต่อให้มันมีอิทธิพลมากแค่ไหนผมก็ไม่ละเว้น “ปล่อยกูนะเว้ย!” “เอาอะไรยัดปากมันที กูรำคาญ” ผมบอกลูกน้องออกไปนิ่งๆ ในขณะที่รถตู้คันหรูเคลื่อนตัวเข้าใกล้บ้านพ่อของไอ้สิงหา “แหกปากดีนักก็เอานี่ไปแดก!!” ลูกเทนนิสที่มีขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางประมาณ6เซนติเมตร ถูกยัดเข้าไปในปากของสิงหา ซึ่งอยู่ในท่านอนกองอยู่บนพื้นรถ แขนของมันถูกกุญแจมือล็อกไพล่หลังเอาไว้ “อื้ออออ!!” “ฮึ!ไอ้ซีเวียร์นั่นมันบอลของไอ้ช้างหมาของมึงนี่หว่า ฮ่า..” อาร์เมอร์ที่นั่งไขว่าห้างกดโทรศัพท์อยู่หัวเราะร่วนออกมาด้วยท่าทางพอใจ “อื้ออออออ อ่อยยยย!!!” สิงหาพยายามลุกขึ้นแต่กลับถูกจอมทัพกดไหล่ลงให้นอนลงไปกับพื้นรถ “แม่งกูสงสารไอ้ช้างว่ะ มึงอย่างให้มันเอาไปเล่นต่อเชียว” “พูดมาก จะถึงแล้ว” ผมพยักหน้าไปทางกระจกหน้ารถ เมื่อไอ้แม็กนัมลูกน้องอีกคน เตรียมเลี้ยวเข้าไปในคฤหาสน์หลังใหญ่ แต่ยังไม่ทันที่รถจะเลี้ยวก็ได้ยินเสียงล้อรถบดกับพื้นถนนเบรคดังลั่น เอี๊ยดดดดดด!!! “s**t!อะไรวะ” ไอ้อาร์เมอร์สบถออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะก้มลงเก็บโทรศัพท์มือถือที่หลุดจากมือกระเด็นไปตกอยู่บนพื้นรถขึ้นมาถือไว้ “เหมือนจะมีเรื่องกันแล้ววิ่งตัดหน้ารถครับนาย” “ลงไปดูดิ๊” “กรี๊ด!!ปล่อยฉันนะ ฮื่อ~” ภาพตรงหน้าคือผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง กำลังถูกชายฉกรรจ์สองคนล็อกตัวเธอลากเข้าไปในคฤหาสน์ของเสี่ยสุชาติ ผมของเธอกระเซาะกระเซิงเสื้อยืดที่สวมใส่ขาดวิ่นจนเผยให้เห็นชุดชั้นใน แต่พอสายตาคมปะทะเข้ากับใบหน้าเล็กตอนที่เธอสะบัดออกจากการเกาะกุมเท่านั้นล่ะ สมองส่วนหน้ามันสั่งการให้ผมรีบเปิดประตูรถวิ่งลงไปช่วยเหลือเธอทันที ครืด~ “เอ้ามึงจะไปไหนวะซีเวียร์” “กรี๊ด!!!” “จับมันลากเข้าไปให้เสี่ย” “ฤทธิ์มากนักนะมึง” “God dammit!!” หมับ!! “เฮ้ย!อะไรวะ” ฝ่ามือที่กำลังจะฟาดลงใบหน้าเล็กถูกผมรั้งเอาไว้ ก่อนจะทั้งเตะทั้งต่อยประเคนหมัดหนักๆ ใส่พวกมันทั้งสองคนเหมือนคนขาดสติ จนมันทั้งสองล้มลงไปกองกับพื้น ผลัก! พวั้ะ! ตุ้บ! “อั้ก!” “มึงเป็นใครวะ อั๊ก!!” “นาย!! ช่วยข้าวด้วยฮื่อ~” คนตัวเล็กวิ่งหนีจากการจับกุมเข้ามาหลบอยู่ด้านหลังของผมด้วยท่าทางสะบักสะบอม สั่นไปทั้งตัว ใบหน้าเล็กมีรอยพกช้ำเต็มไปหมด เลือดสีแดงสดไหลออกจากมุมปากเล็กของเธอ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็จำได้ดี ว่าเธอคือเด็กผู้หญิงคนนั้นที่เคยช่วยพาผมไปส่งที่บริษัทไอ้เค “นายครับพวกมันออกมากันแล้ว” สิ้นเสียงของไอ้จอมทัพ ชายชกรรจ์ไม่ต่ำกว่าสิบคนก็วิ่งกรูกันเข้ามาทางพวกผม “อะไรกันวะไอ้เวียร์ ลงมาก็กระทืบเอาๆ ไม่รอกูเลย” อาร์เมอร์เดินลงมาจากรถ มือเท้าสะเอวมองไปทางคู่ต่อสู้ที่เล็งปลายกระบอกปืนหลายกระบอกมาทางพวกผมด้วยแววตานิ่งเรียบ “ถ้าไม่อยากตาย ก็ส่งตัวผู้หญิงคืนพวกกูมา” “ไม่นะคะนาย ช่วยข้าวด้วย!” “....” สายตาคมหลุบมองคนตัวเล็กที่ยืนร้องไห้จนตัวสั่น มือของเธอจับชายเสื้อสูทของผมเอาไว้แน่นจนมันขึ้นรอยยับ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเมื่อสายตาปะทะเข้ากับเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นของเธอ มือหนาเลื่อนไปถอดเสื้อสูทของตัวเองคลุมลงร่างเล็กอย่างรวดเร็ว แกร้ก~ “มึงหูแตกรึไง กูบอกให้ส่งผู้หญิงมา...เฮ้ย! อั๊ก!” ปืนสั้นขนาด.380ที่อยู่ในมือของมันถูกผมแย่งมาไว้ในมือหน้าตาเฉย พร้อมกับถีบเข้ากลางลำตัวจนมันล้มไปกองกับพื้นซีเมนต์ร้อนๆ “ฮึ! แหกปากน่ารำคาญ” ปัง!! “ไปเรียกนายมึงออกมา!!”พวกมันมองหน้ากันเลิ่กลัก ถอยหลบกระสุนนัดนั้นไปสามก้าว “จอมทัพเอาตัวไอ้เศษสวะนั่นลงมา” “ไม่ได้ยินรึไง ไปเรียกไอ้สุชาติออกมา ไม่งั้นลูกมันตาย”อาร์เมอร์ตะคอกเสียงดังลั่น พวกมันหนึ่งในนั้นรีบวิ่งหน้าตั้งกลับเข้าไปในคฤหาสน์ “ไอ้เชี่ย ปล่อยกูนะเว้ย” “เฮ้ย! นั่นคุณสิงหา” “ไปเรียกพ่อออกมาดิวะ มึงจะให้มันกระทืบกูตายก่อนรึไงพวกโง่!!” “ใครมันมาโวยวายอยู่หน้าบ้านกูวะ กูบอกให้ไปจับอีนั่นมาให้กู!!!” ชายสูงวัยอายุรุ่นพ่อเดินอาดๆออกมาจากตัวบ้าน พร้อมกับชี้ไม้ตะพดที่อยู่ในมือมาทางพวกผมด้วยความโมโห มือของมันอีกข้างกุมอยู่ที่หน้าผากซึ่งมีผ้าพันแผลพันเอาไว้รอบศีรษะ “พ่อ!! พ่อช่วยผมด้วย” ตุ้บ!! “อั้ก!!” สิงหาที่พยายามตะโกนขอความช่วยเหลือจากผู้เป็นพ่อถูกหมัดหนักๆ ของจอมทัพซัดเข้าหน้าท้องจนมันล้มลงไปกองกับพื้น “นี่มันอะไรกัน พวกมึงทำอะไรลูกกู” “ถามลูกมึงดูสิว่ามันไปสร้างเรื่องอะไรไว้ที่สนามพวกกู” “ปล่อยตัวลูกกูมาเดี่ยวนี้ รวมถึงอีเด็กนั่นด้วย” “ไม่นะนาย ฮื่อ~อย่าส่งตัวข้าวไปให้พวกมันนะ” คนตัวเล็กร้องไห้ออกมาด้วยน้ำตานองหน้า มือเล็กจับชายเสื้อของผมเอาไว้แน่น "นี่ไม่ใช่เรื่องของพวกมึง ไม่อยากตายอย่ามาแส่" “ห้าล้าน!! ค่าเสียหายที่ลูกมึงทำไว้กับพวกกู” “มึงไปสร้างเรื่องอะไรไว้อีกฮะ สิงหา!” “โอ๊ย~พ่อช่วยผมด้วย” “ส่งตัวลูกกูมาเดี่ยวนี้” ปัง!! “อ๊ากกกกก!!!” ลูกกระสุนจากปืนในมือของผมพุ่งเข้าใส่ขาของไอ้สิงหา ก่อนที่เสี่ยสุชาติจะเข้ามาถึงตัวมัน เลือดสดๆ ไหลออกจากแผลนองเต็มพื้น ท่ามกลางเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดของสิงหา

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more