“แรงมีเท่านี้หยุดดีกว่าอีหนู ผมไม่เจ็บหรอก คุณต่างหากที่เจ็บ ผมขอเตือนคุณเก็บแรงไว้ทำอย่างอื่นดีกว่า”
ดาริกาอ้าปากค้าง “ไอ้บ้าเรียกฉันว่าอะไรนะ ปล่อยฉันนะ มาจับฉันทำไม ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย”
คาร์เตอร์มาถึงรถพอดี ด้วยความรำคาญจึงโยนร่างดาริกาเข้าไปที่เบาะหลังแทนที่จะค่อยๆวางอย่างนุ่มนวลส่งผลให้ดาริกาตัวงอเพราะแรงกระแทก
“โอ๊ย เจ็บ” ดาริกาโอด
“หยุดร้องโวยวายได้แล้ว ผมยังไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย ผมแค่ทำตามหน้าที่เท่านั้น แต่ถ้ายังไม่เลิกทำตัวมีปัญหา ผมอาจจะเปลี่ยนใจ”
“ปะ เปลี่ยนใจอะไร”
“เปลี่ยนใจไปปล้ำคุณไง มองดูคุณก็ขาวอวบน่าสนใจเหมือนกัน คงใช้แก้ขัดได้”
คาร์เตอร์แกล้งขู่ไปอย่างนั้นไม่ได้คิดทำจริง เขาเห็นอีกฝ่ายกระถดตัวหนีก็ชอบใจ ขยับตัวเข้าไปใกล้ ทว่าดาริกาก็ทำให้คาร์เตอร์ต้องจดจำนาทีนี้ไปอีกนานเมื่อถูกถีบเข้าที่ใบหน้าจนคนไม่ทันตั้งตัวแทบหงายหลัง
“โอ๊ย คุณ...” คาร์เตอร์เซไปแล้วรีบลุกขึ้น
