Chapter 2
1306 Words
Chapter 2
ปราบพยศเด็กฝึกงาน
@หน้าห้องทำงานประธานบริษัท BZ
“ม้านะม้า ทำไมต้องให้หนูมาฝึกงานกับคนแบบนี้ด้วยเนี่ย” มัดหมี่ยกมือถูที่ริมฝีปากตัวเองอย่างแรงพร้อมเบ้ปากคว่ำจะร้องไห้ เมื่อโดนเขาขโมยจูบแรกของเธอไป ทั้งที่เธอตั้งใจจะเก็บไว้ให้แฟนคนแรกของเธอ
“ให้หนูมาเรียนรู้งานกับประธานบริษัท หรือส่งหนูมารบกับอสูรร้ายกันแน่” ปากเล็กยังคงบ่นพึมพำไม่หยุด
กริ่งงงง...
“เฮือก!” ร่างเล็กสะดุ้งตัวเล็กน้อย เมื่อเสียงโทรศัพท์บนโต๊ะดังขึ้น
“ค่า”
(เข้ามาในห้องหน่อย)
“ค่ะ” มัดหมี่ตอบรับสั้นๆ และเมื่อวางหูโทรศัพท์ลงแป้นแล้ว ปากเล็กก็ขมุบขมิบบ่นเสียงเบา “เรียกเข้าไปทำไมอี๊ก เฮ้อ~ เมื่อไหร่จะฝึกงานจบสักทีเนี่ย เบื่อๆๆ”
ก๊อก! ก๊อก!
แกร๊ก!
“ทำไมถึงปากบวมแบบนั้น” ไอศูรย์เอ่ยถามคนตัวเล็ก เมื่อเธอเข้ามาในห้องทำงานของเขาด้วยสภาพปากบวมเจ่อเล็กน้อย
“…” มัดหมี่ไม่ได้เอ่ยตอบคำถามของเขา แต่ทว่าเธอยกมือบีบปากตัวเองเบาๆ
“มายืนใกล้ๆ สิ...”
“ไม่ค่ะ” ใบหน้าสวยหวานส่ายหน้าปฏิเสธเป็นพัลวัน เพราะเธอไม่อยากเข้าไปใกล้คนอันตรายอย่างเขา เดี๋ยวก็ไม่วายจับเธอจูบอีก
“อยากให้ฉันโทรบอกคุณน้ามัลลิกาหรือไง ว่าเธอไม่ตั้งใจฝึกงานตั้งแต่วันแรก”
“ก็มันไม่ได้เกี่ยวกับการฝึกงานหนิคะ” มัดหมี่ตอบกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้
“แล้วทำไมเธอถึงคิดว่าการที่ฉันเรียกเธอมายืนใกล้ๆ มันจะไม่เกี่ยวกับการฝึกงาน” ไอศูรย์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงปกติ แต่ทว่าดวงตาคมกริบกลับจ้องมองที่ใบหน้าสวยหวานด้วยนัยน์ตาคมดุกับคนตัวเล็กที่แสนดื้อรั้น
“ก็พี่ใหญ่...” มัดหมี่เอ่ยพูดได้เพียงเท่านั้น เธอก็เม้มริมฝีปากเข้าหากันโดยที่ไม่ได้เอ่ยพูดอะไรต่อ
“ก็อะไร?”
“ก็พี่ใหญ่จะเรียกหนูเข้าไปจูบ หนูไม่ยอมเสียจูบให้พี่อีกหรอกนะ”
“เธอคิดว่าตัวเองน่าจูบขนาดนั้นเลยหรือไง ฉันถึงได้อยากจูบเธอ...” ปากหยักเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน แล้วหยัดตัวลุกขึ้นเดินเข้าไปหาหญิงสาว พร้อมกับจับคนตัวเล็กที่เบาราวกับนุ่นขึ้นนั่งบนโต๊ะตัวใหญ่อย่างรวดเร็ว
“อ๊ะ! ปล่อยหนูนะพี่ใหญ่ พี่จะทำอะไรหนูอีกเนี่ย” มือเล็กผลักคนตัวสูงออก แต่แรงอันน้อยนิดก็ไม่สามารถทำให้คนตัวสูงขยับเขยื้อนตัวไปไหนได้ อีกทั้งเขายังเอาแขนแกร่งค้ำยันไว้บนโต๊ะเพื่อกักขังเธอเอาไว้อีก
“เธออยากให้ฉันจูบนักไม่ใช่เหรอ?”
“หนูพูดตอนไหนว่าอยากให้พี่ใหญ่จูบหนู”
“หึ...” ปากหยักแสยะยิ้มออกมา เขาตวัดโอบกอดเอวบางไว้แน่น เมื่อเธอขยับหนีเขาไม่หยุด มือสากจับที่ปลายคางมน ดวงตาคมกริบจ้องมองริมฝีปากอวบอิ่มที่บวมเจ่อราวกับคิดอะไรบางอย่างในใจ
“ถะ...ถ้าพี่ใหญ่จูบหนูอีกครั้ง หนูจะฟ้องม้า หนูจะฟ้องคุณน้าดารา หนูจะฟ้องให้หมดทุกคนเลย” มัดหมี่รีบขู่เขาฟ่อๆ เอาตัวรอดราวกับแมวตัวน้อยที่กำลังจะเป็นอาหารของราชสีห์ เมื่อเขาจ้องมองที่ปากของเธอราวกับจูบ
“ฉันก็ถามเธอไปแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าเธออยากจะฟ้องมากกว่าเรื่องจูบไหม? ฉันจะได้ทำให้เธอมีเรื่องให้ฟ้องเยอะๆ ฟ้องทีละเรื่องเดี๋ยวเธอจะเหนื่อยเอา” ไอศูรย์เอ่ยพูดราวกับไม่ได้กลัวกับคำขู่ของเธอเลยสักนิด
“นะ...หนูจะฟ้องจริงๆ นะคะ หนูไม่ได้ขู่เล่นๆ ด้วย”
“ก็ฟ้องไปสิ ฉันก็ไม่ได้ห้ามหนิ”
“...” ปากเล็กเม้มริมฝีปากจนเป็นเส้นตรง เมื่อคำขู่ของเธอไม่สามารถทำอะไรคนอย่างเขาได้
“เสื้อนักศึกษาไม่มีไซซ์ที่ใหญ่กว่านี้หรือไง ถึงได้ใส่เสื้อเด็กประถมมาฝึกงาน” ดวงตาคมกริบจ้องมองเสื้อนักศึกษารัดรูปที่กระดุมมันแทบจะกระเด็นหลุดออกมา
“แล้วพี่ใหญ่จะยุ่งอะไรกับการแต่งตัวของหนูล่ะคะ หนูมาฝึกงานนะคะไม่ได้มาประกวดการแต่งกายเรียบร้อย” มัดหมี่ตอบกลับอย่างอดใจไม่ไหว ที่เขาทำตัวราวกับครูฝ่ายปกครองโรงเรียนมัธยม
ถึงแม้ว่าคุณแม่ของเธอจะส่งเธอมาฝึกงานกับเขา แต่ก็ใช่ว่าเขาจะมาก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของเธอได้
“ฉันก็ไม่ได้อยากจะยุ่งนักหรอก แต่ฉันไม่อยากมองอะไรที่มันไม่น่ามอง”
“หนูก็ไม่ได้ใส่ให้พี่ใหญ่มองหนิคะ แต่หนูใส่ให้คนอื่นมะ...อื้อ” ปากเล็กหลุดครางอื้อออกมา เมื่อมือสากจับล็อกใบหน้าสวยหวานไว้แน่นและประกบจูบปากเล็กอย่างแรง เขาจูบอย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อสั่งสอนความปากดีของคนตัวเล็กที่เถียงเขาฉอดๆ ไม่หยุด
เพียะ!
มัดหมี่ยกมือฟาดไปที่แก้มสากอย่างแรง พร้อมทั้งสบถด่าเขาด้วยความโมโหที่เขาทำอะไรตามใจตัวเองและป่าเถื่อนที่สุด “เลว!! อื้อ!” แต่ด่าได้เพียงคำเดียวปากเล็กก็โดนประกบจูบอีกครั้งอย่างแรง ฟันแหลมคมกัดเข้าที่ริมฝีปากอวบอิ่มจนเลือดซึมไหลออกมา “อ๊ะ! เจ็บ!”
“ตบอีกสิ แต่ครั้งนี้ฉันจะทำมากกว่าจูบ” ไอศูรย์เอ่ยพูดออกมาด้วยน้ำเสียงนิ่ง
“อึก!” มัดหมี่เม้มริมฝีปากไว้แน่นพร้อมกับกลืนกินเลือดที่ซึมไหลออกมา
“พูดอะไรให้ฟัง อย่ามาอวดดีกับฉัน”
“...”
“แล้วก็อย่าให้ฉันเห็นเธอใส่เสื้อเด็กประถมมาฝึกงานแบบนี้อีก กระโปรงก็หัดใส่ให้มันเลยเข่ามั่ง ไม่ต้องอยากโชว์ฉัน เพราะฉันไม่อยากมอง”
“ก็มะ...”
“อย่ามาอวดดีกับฉันนะมัดหมี่ ฉันเตือนเธอแล้วนะ” ไอศูรย์เอ่ยพูดเสียงเข้ม เมื่อเห็นมัดหมี่กำลังจะเถียงออกมา ทั้งที่พึ่งโดนเขากัดปากไป
“ค่ะ”
“หน้าก็หวาน แต่ดันแต่งตัวที่ไม่เข้ากับหน้าตัวเอง...”
“เฮ้อ...เลิกบ่นเหมือนคนแก่สักที แก่แต่อายุก็พอได้ไหมคะ ไม่ต้องทำตัวแก่ไปด้วย อื้อ!” ปากเล็กครางอื้ออีกครั้งและอีกครั้ง เมื่อโดนมือสากบีบปากไม่หยุด
“ปากดีนะยัยเตี้ย”
“ตัวเล็กต่างหาก ไม่ได้เตี้ยสักหน่อย” ใบหน้าสวยหวานเบือนหน้าหนี แล้วบ่นอุบเบาๆ “ตกลงพี่ใหญ่เรียกหนูมาสอนงาน หรือเรียกหนูมาบ่น”
“เด็กดื้ออย่างเธอสอนอย่างเดียวไม่จำหรอก ต้องสอนด้วยฟาดด้วยถึงจะจำ”
“หนูไม่ได้ดื้อ แต่พี่ใหญ่ต่างหากที่ชอบบ่นเหมือนคนแก่”
“มัดหมี่” ไอศูรย์เอ่ยเสียงเข้มดุ เมื่อคนตัวเล็กต่อปากต่อคำไม่เลิก
“...” ดวงตากลมโตสบตาคนตัวสูงแวบนึง ก่อนที่เธอจะก้มหน้างุดลงแล้วทำปากคว่ำอย่างขัดใจ
“หึ...เด็กน้อย...” ไอศูรย์แสยะยิ้มออกมา ก่อนที่เขาจะเดินไปนั่งที่เก้าอี้พนักสูงพร้อมทั้งดึงเธอมายืนใกล้ๆ เขา
“กดไอดีไลน์มาสิ” ไอศูรย์ยื่นมือถือเครื่องหรูให้มัดหมี่ แต่มัดหมี่กลับมองนิ่งๆ และไม่ยอมทำตามที่เขาเอ่ยบอก
“ไม่ได้ยินเหรอ?”
“ได้ยิน แต่ทำไมพี่ต้องแอดไลน์หนูด้วย”
“คุยเรื่องงาน เธอคงไม่คิดว่าฉันพิศวาสเธอจนอยากได้ไลน์เธอหรอกนะ”
“ปากหมา” มัดหมี่ขมุบขมิบปากบ่นโดยที่ไม่ออกเสียง ก่อนที่จะรับมือถือเครื่องหรูของเขามากดไอดีไลน์ของเธอให้เขา
- Writer
