Chapter 3
1005 Words
และเมื่อไอศูรย์เห็นรูปโพรไฟล์ของหญิงสาวที่ใส่เสื้อสายเดี่ยว จนหน้าอกโผล่ล้นทะลักเสื้อออกมา ซึ่งมันแทบเป็นการเอารูปนมมาเป็นรูปโพรไฟล์เลยด้วยซ้ำ “ไปเอามือถือมาซิ”
“เอามาทำไมคะ” มัดหมี่เอ่ยถามอย่างสงสัย
“ไปเอามา”
“เฮ้อ...” มัดหมี่ถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ ก่อนที่จะเดินออกจากห้องเพื่อไปหยิบมือถือในกระเป๋า
“เอามาแล้วค่ะ” มัดหมี่ชูมือถือขึ้นให้เขาดู
“เปลี่ยนรูปโพรไฟล์สิ”
“มันจะมากเกินไปหรือเปล่าคะ ที่พี่ใหญ่ยุ่งแม้กระทั่งรูปโพรไฟล์ของหนู” มัดหมี่เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“มันไม่มากเกินไปหรอก เพราะตอนนี้ฉันเป็นเจ้านายของเธอในระหว่างที่เธอฝึกงานที่นี่ แต่ถ้าเธอไม่อยากฝึกงาน ให้ฉันโทรบอกคุณน้ามัลลิกาก็ได้นะว่าเธอไม่ต้องการเรียนรู้งาน”
“แล้วรูปโพรไฟล์มันเกี่ยวอะไรกับการเรียนรู้งาน”
“เพราะฉันเมานมน้อยๆ ของเธอตอนคุยงานผ่านไลน์น่ะสิ หรือเธออยากโชว์นมน้อยๆ ที่อุตส่าห์โกยขึ้นมาจากเอว”
“พี่ใหญ่!” มัดหมี่เรียกเขาเสียงดัง เขาพูดมาได้ยังไงว่าเธอนมเล็กถึงขนาดโกยขึ้นมาจากเอว ‘นี่เธอคัพซีเลยนะ’ มัดหมี่คิดในใจ
“อย่ามาขึ้นเสียงใส่ฉัน แล้วก็เปลี่ยนรูปโพรไฟล์ซะ”
“หนูไม่อยากเปลี่ยน ถ้าพี่ใหญ่จะคุยงานพี่ใหญ่ก็โทรมาก็แล้วกันค่ะ” ว่าแล้วมัดหมี่ก็กดเบอร์มือถือให้เขา
“เธอรู้ไหมมัดหมี่ เด็กที่ดื้อรั้นกับฉันมากๆ ต้องโดนอะไร เธอก็เคยโดนแล้วหนิ ทำไมถึงพูดแล้วไม่ฟัง” ไอศูรย์เอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“แต่ไลน์เป็นวีแชตส่วนตัว ถ้าหนูไม่ให้ไลน์ใคร เขาก็คงไม่เห็นรูปโพรไฟล์ของหนูหรอกค่ะ”
“แล้วเธอมีเพื่อนในไลน์กี่คน”
“พันกว่าคน”
“เธอรู้จักทุกคนเลยหรือไง”
“ก็...ระ...รู้จักสิคะ” ปากเล็กเอ่ยตอบตะกุกตะกักอย่างมีพิรุธ เพราะเธอไม่ได้รู้จักเพื่อนในไลน์ทั้งหมด บางทีในตอนที่เธอไปเที่ยวคลับก็มีหนุ่มๆ มาขอแอดไลน์ เธอก็ให้ไลน์ไป แต่เธอก็ไม่ได้สานต่อหรอกนะ เที่ยวจบคืนนั้นก็จบกันไป เธอไม่บล็อกไลน์หนุ่มๆ เหล่านั้นด้วย แต่ก็ไม่ได้ตอบกลับเท่านั้นเอง เธอไม่ได้หยิ่ง แต่แค่ยังไม่ถูกใจก็แค่นั้น
“หึ...ใครขอก็ให้หมดสินะ”
“...”
“เปลี่ยนซะ อย่าต้องให้พูดซ้ำเหมือนเด็กสามขวบ”
“พี่นั่นแหละที่บ่นเหมือนคนแก่”
“ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นของเธอนะมัดหมี่ ที่เธอจะต่อปากต่อคำอยู่แบบนี้”
“ว้ายยยย...อื้อ! อ่อย” ไอศูรย์กระชากคนตัวเล็กมานั่งบนตักแกร่งของเขาอย่างรวดเร็ว แล้วประกบจูบปากเล็กอย่างแรงเพื่อสั่งสอน ซึ่งในวันนี้เขาสั่งสอนคนดื้อรั้นไปไม่รู้กี่รอบ แต่เธอก็ไม่จำสักที
“จะเปลี่ยนหรือไม่เปลี่ยน...” เมื่อเขาผละปากออก ปากหยักก็เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงดุดัน อีกทั้งมือสากก็ปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาไปด้วย จนเห็นบราสีดำที่ห่อหุ้มเต้าใหญ่เอาไว้
“พะ...พี่ใหญ่ปล่อยหนู” มัดหมี่รีบเอามือปิดที่หน้าอกของเธอไว้
“จะปิดทำไม? เธออยากโชว์นักไม่ใช่หรือไง ฉันก็จะดูเพื่อสนองความต้องการของเธอไงล่ะ” เขารวบข้อมือเล็กไว้แน่นด้วยมือข้างเดียว แล้วก้มใบหน้าหล่อเหลาไปใกล้หน้าอกอวบอิ่มที่เขาเคยสัมผัสความนุ่มนิ่มของมันมาแล้ว
“ยะ...อย่านะคะพี่ใหญ่ นะ...หนูจะเปลี่ยนรูปโพรไฟล์ตอนนี้เลยค่ะ”
“รหัสอะไร เดี๋ยวฉันเลือกรูปให้เอง”
“พี่ใหญ่ก็ขยับหน้าออกไปก่อนสิคะ” มัดหมี่เอ่ยบอกเขาให้ขยับหน้าออกห่างหน้าอกของเธอ เพราะเขาทำราวกับจะเอาปากหยักครอบดูดเต้าใหญ่ของเธอ
“รหัสอะไร” ปากหยักเอ่ยถามอีกครั้ง พร้อมกับผละหน้าห่างออกจากเต้าใหญ่
“*12345”
“หึๆ...” ไอศูรย์หลุดขำออกมาอย่างอดไม่ได้กับรหัสผ่านมือถือของเธอ
“หัวเราะอะไรของพี่เล่า” ปากเล็กเอ่ยถามด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ เมื่อเห็นปากหยักยิ้มกว้างออกมา ซึ่งเธอไม่เคยเห็นเขายิ้มกว้างแบบนี้มาก่อน อีกทั้งเมื่อเขายิ้มใบหน้าหล่อเหลาดูมีเสน่ห์น่าหลงใหลเป็นอย่างมาก จนหญิงสาวได้แต่คิดว่าเขาหล่อราวกับพระเอกซีรีส์ในดวงใจของเธอเลย
“ถ้าตั้งรหัสเป็นเด็กสามขวบแบบนี้ก็ไม่ต้องตั้ง”
“สามขวบที่ไหนเล่า นี่เป็นการตั้งรหัสขั้นเทพนะคะ”
“ขั้นเทพสามขวบอะไรของเธอ”
“ก็คนคาดไม่ถึงไงล่ะคะ อีกอย่างหนูมีเครื่องหมายดอกจันด้วย”
“หึ...” ปากหยักกดยิ้มมุมปากกับคำบอกเล่าของคนตัวเล็ก จากนั้นเขาก็เลื่อนเลือกรูปในแกลเลอรี แล้วตั้งรูปโพรไฟล์ให้เธอใหม่ เป็นรูปที่เธอถ่ายในห้องนอนสวมเสื้อแขนยาวและกางเกงขายาวนั่งกอดตุ๊กตา
“เอาเอกสารในแฟ้มนี่ไปรันเลขที่ให้เป็นระเบียบหน่อย” ไอศูรย์ยื่นมือไปหยิบแฟ้มบนโต๊ะ โดยที่มัดหมี่ยังนั่งอยู่บนตักแกร่งและขยับสะโพกมนไปมา จนทำให้ความใหญ่โตของเขาพองตัวแข็งขึงขึ้น
“อืม~” ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกมาอย่างติดขัด เมื่อรู้สึกปวดหนึบที่กลางหว่างขา เขารีบจับร่างบางให้ลุกขึ้นจากตักแกร่ง
“ออกไปทำงานได้แล้วไป…” ไอศูรย์เอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ และพ่นลมหายใจออกมาอย่างหนัก จนมัดหมี่แปลกใจว่าจู่ๆ เขาเป็นอะไรไป แต่หญิงสาวไม่ได้เอ่ยถาม และเธอก็รีบออกจากห้องไป เพราะเธอเองก็ไม่ได้อยากอยู่ใกล้คนอันตรายอย่างเขาเช่นกัน...
- Writer
