“เปิดประตูเร็ว ๆ” เจ้ปิงช่วยเร่งให้เจ๊อีเอาหน้าเข้าไปใกล้จุดสแกนสักที
เออจริงด้วย! รีบทำให้มันเสร็จแล้วฉันจะได้กลับไปหาสามีตัวเอง
“เดี๋ยวสิจะรีบไปไหน ฉันน่ะ…” เจียอีทำตาล่อกแล่กเหมือนว่ากำลังพยายามคิดหาคำพูดอะไรอยู่ในหัว
“…” ฉันกับเจ้ปิงหันมองหน้ากันโดยไม่พูดอะไร แล้วกลับไปให้ความสนใจที่หญิงสาวตรงหน้าอีกครั้ง รอฟังว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไร
“ฉันจำได้ว่าตอนที่มันสแกนใบหน้าครั้งโน้น ตัวเองไปฉีดฟิลเลอร์ปาก แก้ม ขมับแล้วก็หน้าผากมา” เจียอีพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“….” การฉีดหน้าเป็นเรื่องปกติที่ใคร ๆ เขาก็ทำแม้แต่ตัวเองก็ยังต้องมีบ้าง แต่ฉันก็มองออกว่าเด็กนี่โกหกพูดอะไรไปเรื่อยยื้อเวลาไม่อยากเปิดประตูให้
“ตอนนั้นหน้าบวมมาก ฉันเติมเข้าไปเยอะพอสมควร”
“….”
“หน้าบวม แก้มบวม หน้าไม่เหมือนเดิมมาให้สแกนตอนนี้เปิดประตูไม่ได้หรอก แล้วฉันไม่ได้เข้าห้องไอ้ซานฉีมาตั้งนานแล้ว” เจียอีพยายามอธิบายสุดความ
