Ace (Fantasy BXB)

Part 21: Ang Pagmamahal ni Pier

Ace

AiTenshi

Feb 15 2017

Part 21: Ang Pag mamahal ni Pier

REPORTER: Sa hindi inaasahang pang yayari ang ating daigdig ay nalalagay ngayon sa bingit ng panganib. Dahil sa pag kakaroon ng gulo sa labas ng ating orbit ang karatig na planeta ng Earth ay nawala sa posisyon at ngayon dumikit na ito sa mundo. Ang nakikita natin ngayon sa kalangitan ang ang mukha ng planetang Mars kasalukuyang bumabangga sa ating mundo. Wala nang nagawa ang satellite sa labas ng ating planeta dahil masyadong malaki ang planetang Mars para pigilan ito. Dapat pang idepende ang ating buhay sa mga makina? O dapat na tayong mag dasal para sa ating kinabukasan? Ito ba ang parusa ng Panginoon sa ating mga makasalanan o ito ang resulta ng masyadong katalinuhan ng tao na umabot na sa sukdulan."

Halos napa ngaga nalang ako habang naka tingin sa kalangitan. Ito ang madalas kong nakikita sa aking isipan, ang kulay pulang kalangitan, ang pag kasira ng buong paligid at ang kilabot na bumabalot sa dibdib ng bawat isa.  Hindi pa rin ako makapaniwala na ganito ang inabot ng mundo sa hinarap, ang sobrang talino at pag taas ng teknolohiya ang siyang naging mitsa ng pag sira nito.

"Ang ibig bang sabihin nito ay mamatay na tayo kuya? Lahat ng tao dito sa mundo ay nahaharap sa madilim na katapusan?" ang tanong ng aking sarili habang kapwa sila naka tayo ni kuya Pier sa bundok at pinag mamasdan ang buong siyudad na unti unting nasisira. Ang mataas na gusali ay sira na dahil sa pwersa ng bumabagsak na planeta.

Habang lumilipas ang mga araw ay bumababa ng bumababa ang naturang planeta sa lupa kaya ang iba ay sumuko na lamang at inihanda ang kanilang sarili sa napipintong pag tatapos ng lahat. Ang iba naman ay pilit gumagawa ng normal nilang gawain sa araw araw bagamat kapag napapa tingin sila sa kalangitan ay hindi na asul na ulap ang kanilang nasisilayan kundi ang malaking bola ni kamatayan. Ang iba naman ay tinipon tipon na ang miyembro ng kanilang pamilya at nag pasalamat sa isa't isa, sama sama pa rin sila hanggang sa pag tatapos ng lahat.

Ano ang gagawin mo kapag alam mong ilang araw o linggo na lamang ang itatagal mo sa mundo? Yayakapin mo ba ito o lalaban ka kahit alam mong wala kang magagawa para pigilan ito?

"Shhh, tol huwag kang matakot. Kasama mo ako diba? Mag tiwala sa akin, walang masamang mangyayari sa iyo." ang naka ngiting wika ni kuya Pier sabay yakap sa kapatid.

"Ayokong mamatay kuya, ayokong mawalay sa iyo o kay papa. Ayokong masira ang mundong ito." ang umiiyak na salita ni Raven.

"Hindi mang yayari iyon tol. Walang mangyayaring masama sa iyo. Pangako. Lakas mo ang loob dahil ang pag iyak at pagiging mahina ay hindi tayo maisasalba. Ang isipin mo nalang ay parte tayo ng nilalaro mong video game na ang level ay pag subok. Malalagpasan din natin ito. Huwag kang mawalan ng pag asa." sagot ni kuya Pier.

"Iyon nga ang iniisip ko kuya ngunit sa tuwing tumitingin ako sa itaas ay  binabalot ako ng kilabot. Ayokong mamatay kuya.. Ayokooo!"

"Sshhh, tama na iyan tol. Nandito lang si kuya sa tabi mo. Hindi kita pababayaan."

Dito ay mag kahawak kamay silang nakatayo sa bundok habang nakatanaw sa kabuuan ng siyudad. Sa kanilang itaas ay ang mukha ng planetang Mars na bumubulusok pababa sa lupa. Ganitong ganito ang mga eksenang nag fflash sa aking isipan kapag naka tanaw ako sa kalayuan. Marahil, ang mga iyon ay ang mga ala-alang pilit na bumabalik sa aking utak dahil parte na ito ng aking pag katao noon pa man. Iwaksi ko man o hindi ay tiyak na babalik at babalik pa rin ito na parang isang sumpa.

Muling nag bago ang senaryong aking nakikita. Ngayon ay natagpuan ko ang aking sarili na naka tayo sa silid namin ni kuya Pier. Naka higa ito patihaya, habang ang aking sarili (si Raven) ay naka unan sa kanyang matambok na dibdib. Hindi pa tulog si kuya, naka tanaw lamang ito sa kisame at mukhang malalim ang iniisip. Ang braso ay naka patong sa kanyang noo kaya't napaka sexy niyang tingnan sa ganoong posisyon. Habang tumatagal ay napag tatanto ko na mas gwapo pala siya ng maraming beses kay kuya Samuel kung iyong titigang mabuti.

Tahimik sa  buong silid bagamat may mga pag kakataon na yumayanig ang lupa dahil sa pag bagsak ng naturang planeta sa kalangitan. Habang nasa ganoong pag titig ako kay kuya Pier ay napansin kong may luhang pumapatak sa kanyang mata kasabay noon ang mahigpit na pag yakap niya sa kapatid. Ewan, ngunit naramdaman ko na lang din ang pag tulo ng luha sa aking mga mata, tila ba may kung anong matulis na bagay ang tumusok sa aking dibdib noong makita ko ang kanyang anyo na malalim ang iniisip at punong puno ng pangamba, bagamat ayaw niyang ipakita ito kapag nakaharap sa kapatid ay ramdam ko pa rin ang bigat ng sitwasyon.

Kinabukasan, ang lahat ay nagulat dahil halos kaunti na lamang ang agwat ng lupa at planetang pabagsak. Wala na ring mga eroplanong lumilipad dahil nasisira lang ito kapag nadidikit sa Mars. Halos abot kamay na ang katapusan lalo ang kalahati ng mundo ay burado na. Tinatayang ilang araw nalang at tuluyang nang mawawasak ang lahat gayon pa man ay naka ngiti pa ring gumising si Kuya Pier at kinaliti ang kapatid katulad ng kanyang parating ginagawa.

"Gising na tol, happy birthday! I love you." ang wika niya sa aking sarili sabay halik sa pisngi nito.

Muli silang nag yakap at gumulong gulong sa higaan, lambingan, kilitan at halos hindi nila alintana ang pangyayaring maaaring bumago sa takbong kanilang buhay. Pareho pa rin silang nakangiti at bakas ang tuwa sa labi ng bawat isa.

Noong araw na iyon ay nag celebrate sila ng aking kaarawan, ang handa ay gawang bahay lamang dahil wala nang mall o kainang bukas sa paligid.  Gayon pa man ay pinag handaan pa rin ni Kuya Pier ang kaarawan ng kapatid dahil nag bake pa ito ng cake at inayos ang dine in area ng kanilang bahay para doon mag celebrate kasama ang ama.

Matapos kumain ay napansin kong nag uusap sina kuya Pier at Papa sa malayo habang ang aking sarili (Raven) ay abala sa pag liligpit ng pinag kainan. Parang may pinag tatalunan sina kuya at papa, hindi ko alam kung ano iyon ngunit batid kong  nag kakainitan silang dalawa.

"Nag aaway ba kayo ni papa?" tanong ni Raven.

"H-hindi tol. Huwag mong pansinin iyon." ang naka ngiting wika ni kuya Pier.

"Eh kasi kuya parang nag tataasan kayo ng boses."

"Wala iyon tol. Birthday mo ngayon kaya't mag celebrate pa tayo!" ang wika ni kuya Pier sabay buhat sa kapatid.

Habang nasa ganoong posisyon ang dalawa ay muling yumanig ang paligid hudyat na patuloy sa  pag baba ang planetang unti unting tumatapos sa mundo. Ngunit sa halip na matakot ay natawa pa ang mag kapatid at ipinag patuloy ang pag akyat sa kwarto.

Pag dating doon ay agad ni kuya Pier na naniyakap ang aking sarili (Raven). Tuwang tuwa ito at inikot ikot si Raven na animo isang bata. Maya maya ay niyakap niya ito at hinagkan sa noo, pababa sa pisngi. Hindi ko na matandaan na ganito pala kami ni kuya Pier noon, ang lahat ng memoryang nakikita ko ngayon mga oras na ito nag dudulot ng kakaibang tuwa at pag t***k sa aking circuit.

Mula sa pag aakapan ng dalawa ay bumitiw si kuya Pier at maya maya ay dinukot ito sa kanyang bulsa. Isang maliit na kahon na nag lalaman ng singsing. Lumuhod siya sa harapan ni Raven at nag wika ito. "Mahal kita Raven, alam kong mag tatapos na ang mundo kaya't nais kong gawin ang mga bagay na hindi ko na nagawa dati pa. Hindi pa naman huli ang lahat hindi ba? Tanggapin mo ang singsing na ito bilang simbolo ng aking wagas na pag mamahal sa iyo." wika nito sabay suot ng singsing sa kanyang daliri. "Tol, tandaan mo ito, kahit na anong mangyari bukas o sa mga susunod na raw, iukit mo sa iyong puso't isipan na minsan ay mayroong kuya Pier na nag mahal sa  iyo ng lubos."

"Kuya naman eh, mahal na mahal din kita. Hindi mo na kailangan lumuhod para gawin iyan. Alam mo naman na kung anong nararamdaman ko sa iyo. Maswerte ako dahil naging parte ka ng buhay ko, alam kong mapapa aga ang pag hihiwalay nating dalawa kaya't ayoko nang umiyak dahil ang gusto ko ay baunin ang lahat ng ala-ala ito kahit sa kabilang buhay. Nakakatuwa lamang na ngayon lang tayo nag simula at agad din itong matatapos. Gayon pa man, gusto mong malaman mo na mahal kita kuya Pier. Mawawala man mundo ngunit masaya pa rin ako dahil alam kong may matitira pa rin sa akin. Ikaw ang mundo ko kuya.. Salamat sa pag aalaga mo sa akin." ang umiiyak na wika ng aking sarili habang umiiyak.

Niyakap siya ni kuya Pier at doon ay nag simula itong halikan ang kanyang labi. Noong una ay banayad at padampi dampi lamang, ngunit habang tumatagal ay pabilis ito ng pabilis hanggang sa naging mapusok ang kanilang palitan ng halik.

Habang pinag mamasdan ko sila ay tila sasabog ang aking dibdib sa matinding kalungkutan. Namalayan ko nalang ang pag tulo ng luha sa aking mga mata. Hindi ko man maalala ang bawat eksena sa aking nakaraan ay ramdam na ramdam ko naman ito ngayon na tila winawasak ako ng unti unti dahil matinding pag kabigo at sakit ng aking dibdib.

Nag patuloy sa pag hahalikan ang dalawa hanggang sa maya maya ay kapwa na sila naka hubad. Mag kadikit ang kanilang katawan habang mag kayakap. Ang tirik na tirik na pag kalalaki ni kuya Pier ay naka dikit sa katawan ni Raven hanggang sa kapwa sila humiga at pinag patuloy ang romansahang ginagawa.

"Kuyaa, bawal to.." ang bulong ng aking sarili. "Shhh, nag mamahalan tayo tol. Walang makaka hadlang sa ating dalawa. Akin ka lang.." ang sagot naman kuya Pier sabay pasok ng matigas na pag kalalaki sa butas ng likuran ni Raven (ng aking sarili).

Naging makamundo ang pag nanasa ng dalawa, gumigiling, umuunggol, nasasarapan si kuya Pier sa tuwing umuulos sa makipot na butas ng kanyang katalik. Halos buong mag damag nilang pinag saluhan ang ligaya dulot ng kanilang pag mamahal. Damang dama ko naman ang saya ng aking sarili (Raven) sa tuwing hinahagkan siya ng taong pinaka mamahal at iyon ang nag bigay ng pinag halong tuwa at lungkot sa aking dibdib.

Tumagal ng ilang minuto ang kanilang pag tatalik. Iba rin ang resistensya ni Kuya Pier dahil ang ari nito ay tirik na tirik at hindi natitinag. At makalipas nga ilan pang sandali ay kapwa nila narating ang sukdulan.

Pag katapos noon ay kapwa sila napagod at mag kayakap na nakatulog..

Tahimik..

Ngayon ko lamang nalaman na may nangyari pala sa pagitan namin ni kuya Pier at habang pinag mamasdan ko silang dalawa ay muling nag babalik sa akin ang kakaibang pakiramdam ng pinag halong saya, lungkot, takot at pangamba. Mabigat na mabigat ang kalooban sa tuwing napapatingin ako sa kalangitan kung saan ang pag baba ng planetang bumangga sa mundo ay maihahalintulad sa orasan na habang tumatagal ay pababa ng pababa ang mga kamay hanggang maabot ang hangganan.

itutuloy..