อีกด้านหนึ่งของพอร์ช…
~ครืด ครืด~
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในขณะที่เขากำลังขับรถอยู่บนทางด่วน
“ครับหมอ?”
เสียงจากปลายสายแจ้งข่าวที่เขารอคอยมาตลอดในช่วงบ่าย
“คุณพอร์ชใช่ไหมครับ คนไข้ฟื้นแล้วนะครับ ทางเราขอให้ญาติมาคุยเพิ่มเติมหน่อย”
เขากดวางสายทันที ไม่พูดอะไรเพิ่มเติม
ดวงตาเรียบนิ่ง ทว่าในใจกลับว้าวุ่นอย่างหนัก
มือข้างหนึ่งกำพวงมาลัยแน่นก่อนจะหมุนรถไปยังโรงพยาบาลทันที
ณ โรงพยาบาลเอกพล
พอร์ชก้าวเข้ามาหน้าห้องฉุกเฉิน
ขณะที่เจ้าหน้าที่เวรพยาบาลจำเขาได้ จึงรีบพาไปยังห้องพักฟื้นที่ส้มโอนอนอยู่
ไม่นานประตูห้องเปิดออกอย่างช้า ๆ
หญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงนั่นคือส้มโอ
เธอดูอ่อนแรง ผิวซีด เซียว และสายตาเหม่อลอย
แต่เมื่อเห็นเขา สายตานั้นก็กะพริบช้า ๆ แล้วน้ำตาก็เริ่มไหลออกมาเงียบ ๆ
“พอร์ช…”
เสียงของเธอเบาเหมือนลมพัดผ่าน
พอร์ชเดินเข้าไปชิดเตียง ดึงเก้าอี้มานั่งข้าง ๆ
เขาถอนหายใจหนักหน่วง ก
