เย็นวันนั้น ที่คณะวิศวะ
ตึก ตึก ตึก!
เสียงฝีเท้าเร่งรีบของพอร์ชก้องในทางเดิน ที่ตึกคณะ พอเห็นพิชานั่งอยู่ที่ม้านั่งหน้าคณะ เขาก็รีบเดินเข้าไปหา
“พิชา!”
พิชาเงยหน้าขึ้น เห็นใบหน้าของพี่พอร์ชที่ดูโทรมลงไปถนัด
“มีอะไรเหรอคะ”
“หนูเห็นสายลมไหม… พี่ติดต่อไม่ได้เลยทั้งวัน โทรไม่รับ ไลน์อ่านแล้วไม่ตอบ… พี่เป็นห่วง”
พิชาหรี่ตามอง ก่อนจะวางโทรศัพท์ลงอย่างเรียบเฉย
“พี่ลองนึกดูดี ๆ สิคะ ว่าทำไมเธอถึงไม่อยากรับสายพี่”
พอร์ชนิ่ง หัวใจกระตุกเมื่อได้ยินประโยคแรก
“หนูรู้ใช่ไหมว่าสายลมอยู่ที่ไหน… หนูช่วยบอกพี่ได้ไหม หนูรู้ใช่ไหมว่าเราทะเลาะกัน…”
พิชาแค่นยิ้ม ริมฝีปากเม้มแน่นก่อนพูดเสียงเรียบ
แต่ฟังแล้วเหมือนฟาดใส่ตรง ๆ
“พี่สัญญาไว้ว่าจะอยู่กับเธอในวันเกิด แล้วก็ผิดคำพูด”
“เธอรอพี่ทั้งวัน ทำอาหารเองทั้ง ๆ ที่ป่วย ยังไม่หายดี เธอทำอาหารรอพี่จนน้ำร้อนลวกมือแต่พอรู้ว่าพี่อยู่โรงพยาบาลกับคนอื่น โดย
