10. อย่าทำเหมือนไม่ไหว 18+
1341 Words
หมับ!
"งั้นพี่ก็จะเดินออกไปพร้อมเธอเลยดีกว่าไหม ทุกคนจะได้รู้ว่าผู้ชายผู้หญิงอยู่กันสองต่อทำอะไรกันไปบ้าง"
ท่อนแขนแกร่งรวบกระชับเอวคอดกิ่วมาแนบกล้ามท้องชาย ทำให้กระโปรงชุดเดรสร่นถลกขึ้นเนินสามเหลี่ยมอวบอูม สะโพกแกร่งรีบยกแทรกเข้าอยู่ระหว่างสองขาอ่อน
"มะไม่ได้นะ งานวันนี้สำคัญกับบริษัทณิมากนะพี่ไตร ขอร้องล่ะเลิกทำอย่างนี้เถอะนะคะ" เกิดความกลัวว่าไตรภูมิจะกลั่นแกล้งเธอขึ้นมาจริงๆ เลยยอมพนมมือไหว้ขอร้อง ไม่คิดจะรักศักดิ์ศรีอะไรต่อแล้ว
หากเธอต้องสูญเสียเรื่องงานสำคัญวันนี้ มันอาจจะทำให้บริษัทเข้าสู่การล้มละลายเร็วขึ้นกว่าเดิม
"งั้นก็ทำให้พี่พอใจก่อน เธอก็จะได้ออกไปข้างนอกเร็วขึ้น"
"ณิทำไม่เป็น..พี่ไตรอยากทำอะไรก็รีบทำเร็วๆ เถอะ แต่ไม่ให้เหมือนวันนั้นได้ไหม.." สองมือบางยกขึ้นเกาะบ่ากว้างไว้ แล้วเลือกจะกลั้นใจหลับตาสนิท ไหนๆ ก็ไม่เหลือทางเลือกให้เธอแล้ว คิดจะสู้ต่อไปก็เสียเวลาเปล่า
"อยู่นิ่งๆ ...อื้ม" ใบหน้าหล่อเหลาซุกเข้าใส่ลำคอระหงขาว ขบเม้มแรงๆ จนมันขึ้นรอยเขี้ยวจ้ำใหญ่ รับรู้ได้ว่าคนตัวเล็กเกร็งสยิวกิว รีบก้มก้มหน้าสวยแนบบ่ากว้างเก็บอาการ
"อื้อ...พอแล้ว" ณิชาบอกเสียงอ่อน เหลือบมองดูนาฬิกาตรงข้อมือเล็กมันผ่านมาหลายนาทีมากแล้ว อาจจะเป็นที่สงสัยจนผิดสังเกตุก็ได้
แต่มือหนาไม่ยอมหยุดล้วงเข้าในคอเสื้อควักเอาเต้าเนื้ออกสวยบีบขย้ำเคล้น แนบจูบขบเม้มตามเนินอกขาวอย่างมัวเมา
"ทีหลังก็อย่าไปอ่อยใครมั่วอีกล่ะ พี่ไม่ชอบใช้ของร่วมกับใครให้ของชิ้นนั้นมันสกปรก" ท่อนแขนแกร่งปล่อยร่างอรชรเป็นอิสระ ถึงจะถอดเสื้อสูทตัวเองออกโยนให้คนมองอย่างน่าสมเพช
"พี่ไตร..." เธอกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่จริงๆ ถ้อยคำดูแคลนของว่าที่เจ้าบ่าวช่างร้ายกาจ ถึงแม้เขาจะเดินออกนอกห้องน้ำไปแล้ว ก็ยังทิ้งให้คนมองเสียใจตามหลังต่อ
"..." แต่เธอจำเป็นต้องรวบรวมสติขึ้นมาใหม่ แล้วปีนลงชอบเคาน์เตอร์อ่างล้างมือ มาสวมเสื้อสูทสีเข้มทับร่างกายพอคร่าวๆ ก่อน ดีกว่าออกไปสภาพนี้ได้อายเสียภาพพจน์
"ไปนานจังเลยหนูณิชา เป็นอะไรหรือเปล่าจ๊ะว่าจะให้คนไปตามอยู่แล้วเชียว?" ชรินทร์ทิพย์เอ่ยถาม
"คือคนใช้ห้องน้ำเยอะน่ะค่ะ แล้วณิเองก็ไปเอาเสื้อในรถด้วยเลยนานไปหน่อย ต้องขอโทษด้วยนะคะ" เสียงหวานบอกนอบน้อม เหลือบมองทางโต๊ะมุมสุดด้านใน ร่างสูงก็กลับไปนั่งตำแหน่งเดิมทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แค่ไม่ได้เสื้อสูทตัวนี้แล้ว
"ขอโทษด้วยนะครับ แต่ผมเซ็นต์เอกสารทั้งหมดแล้ว หวังว่าจะได้ชดใช้คำขอโทษเป็นเลี้ยงอาหารคุณณิชาสักมื้อนะครับ"
"ไม่เป็นไรเลยค่ะณิไม่ได้ซีเรียสเลย แต่ต้องขอบคุณนะคะที่คุณกรยุทธกับคุณชรินทร์ทิพย์ไว้ใจบริษัทของคุณพ่ออีก"
"ค่ะ ไว้ร่วมงานได้ตลอดไปยิ่งดีเลยค่ะ"
"ค่ะ..." เธอเลือกจะทานอาหารตามที่ผู้ใหญ่แนะนำเชิญอย่างเงียบๆ ไม่มีแม้แต่จะหันมองทางมุมโต๊ะนั้นอีกแล้ว
สำนักงานอัยการ_
"สวัสดีค่ะณิชามาพบกับทนายที่คุณไตรภูมิบอกไว้ค่ะ" เสียงหวานบอกทางพนักงานด้านหน้า เมื่อเธอเสร็จจากคุยงานแล้วก็รีบขับรถมาให้ตรงเวลาตามที่ไตรภูมิบอกไว้
"เชิญที่ห้องทางนั้นได้เลยค่ะ คุณไตรภูมิแจ้งไว้แล้วค่ะ"
"ค่ะ" ร่างอรชรทำตามที่ผู้ต้อนรับแนะนำ เดินไปยังห้องมุมสุดทางเดินค่อนข้างเงียบสงบและน่าเกรงขาม เหมือนกับอาชีพการงานของคนที่นี่
"ขออนุญาตนะคะ" เลขาหน้าห้องรีบลุกมาเปิดประตูให้
"คือณิมาตามที่พี่ไตรบอกไว้ค่ะ" ร่างอรชรตรงมาเพียงลำพัง จากนั้นบานประตูปิดเหลือให้เป็นส่วนตัว เมื่อไตรภูมิส่งสัญญาณให้เลขาหน้าห้องออกไปก่อน
"มานี่สิ" น้ำเสียงเข้มบอกราบเรียบ
"คะคือเราจะคุยเรื่องล้มละลายไม่ใช่เหรอคะ ไม่ใช่..." แทบไม่ถูกตอนที่ไตรภูมิลุกมารั้งให้เธอนั่งอยู่บนโต๊ะทำงานของเขา มันคือท่าเดียวแบบในห้องน้ำเมื่อช่วงกลางวันเลย
"ถ้าพี่พอใจแล้ว ค่อยคุยงานต่อดีไหม" เสี้ยวหน้าหล่อเหลาเอียงถาม ในร่างกายมันยังร้อนระอุจากความโกรธที่คนตัวเล็กอวดดีใส่
สะโพกแกร่งยิ่งแนบชิดเนินสามเหลี่ยมอวบอูม กระชากเสื้อสูทบนกายสาวออก ถึงจะเห็นตามเนินขาวเต่งตึงมีรอยจ้ำเขี้ยว
"จริงๆ พี่ไตรจะทำอะไรณิก็ทำได้เลยต่างหาก ไม่ต้องรอถามความเห็นหรอก คิดอย่างณิไหมล่ะ?" ร่างอรชรเอ่ยตัดพ้อทั้งน้ำตาใสใส เผยยิ้มละเหี่ยใจแล้วยกแขนเรียวคล้องบ่ากว้าง
เธอไม่รู้หรอกว่าวิธีเอาใจผู้ชายต้องเป็นแบบไหน เกิดมาก็ยังไม่เคยคบใครนอกจากจะมีเพื่อนอย่างเดียว
"ก็ดีจะได้ไม่ต้องเสียเวลา..อื้มมม" เขาไม่รอช้าก้มลงแนบจูบบนเรียวปากนุ่ม ลิ้มรสหวานอย่างพอใจกลืนลงลำคอหนา ช่วงชิงเอาลมหายใจอุ่นๆ มีกลิ่นหอมอ่อนๆ
มือหนาเลื่อนไปที่แผ่นหลังบอบบาง จับซิบชุดเดรสรูดลงแล้วจับสายเบี่ยงลงแขนเรียวเล็ก ให้ได้บีบขยำเต้าเนื้ออกอวบอย่างมัวเมา
"อื้อ..." เปลือกตาบางเลื่อนปิดเพราะสู้ไม่ไหว มันเจ็บปวดในใจดวงน้อยเหลือเกิน ที่เขาคิดจะอะไรกับเธอก็ได้ โดยไม่ถามถึงความรู้สึกกันบ้างเลย
แรงจูบดูดดื่มยังหนักหน่วงไปรอบเรียวปากนุ่ม มัมเริ่มรุนแรงขึ้นราวจะเป็นจูบกระชากวิญญาณอย่างนั้นเลย
"อย่าทำเหมือนจะตายหน่อยเลย" เสียงเข้มเอ็ดดุ ล้วงเข้าตรงเพนตี้ตัวน้อยจับมันแหวกไปข้างนึง แล้วมาปลดหัวเข็มขัดหนังควักเอาแท่งรักออกมาดีดชัน
ร่างสูงย่อลงตัวเล็กน้อยมาแนบจูบดูดดื่มใส่ยอดทับทิมสีสวย มันมีรสหวานไปทั่วทั้งกายสาว ยิ่งปลุกเร้าอารมณ์ดิบคับคลั่ง
"ณิกลัวคนเห็น..." เธอบอกเสียงเบา มันน่าอายขนาดไหนที่อีกฝ่ายทำเหมือนเธอเป็นคนใจง่าย อยากทำตรงไหนก็แล้วแต่กามอารมณ์
"ก็อย่าครางดัง" ร่างสูงเหยียดกายตรง ช้อนเอาสองเรียวขาแนบกล้ามท้อง ถึงจะจับส่วนหัวเห็ดจ่อปากทางแห้งเหือดให้น้ำใสใสจากลำชายชะโลมชุ่ม
"อื้อออ...จะเจ็บอีกแล้ว.." สติเธอแทบขาดสะบั้น ตอนที่สะโพกแกร่งแอ่นความเป็นชายใส่ในร่องสาว มันเหมือนว่าผ่านความเจ็บช้ำของเมื่อวานให้เป็นรอยแผลใหม่ ปริน้ำตาหยดลงข้างขมับเล็ก
"พี่ก็เจ็บเหมือนกัน อย่าเกร็งให้มันมากนะณิชา" ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงมองจุดเชื่อมต่อ เห็นคราบคาวไหนออกมาจากร่องสาว เคลือบชะโลมแท่งความเป็นชายจนสุดขนาดความยาว
เขาถึงจะสอบกระแทกใส่ตามอารมณ์สยิวที่ปลุกเร้า แล้วโน้มใบหน้าลงซุกไซร้ตามลำคอขาวสะอาด
"พอแล้วได้ไหม..มันยังเจ็บไม่หายเลย...อื้อ" สองมือบางกำจิกใส่เสื้อเชิ้ตสีเข้ม เวลาที่โดนกระทุ้งใส่ร่องสาว ได้แต่หนีบขาอ่อนข้างเอวสอบแน่น หวังเป็นสิ่งระบายให้ไม่จดจ่อกับการปวดหน่วงในท้องน้อย
"ถ้าพี่ยังไม่เสร็จ เธอก็ยังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น"
......................
- Writer
