Possessing My Secretary

Chapter 4

Hindi ko alam kung kaya ko pa bang ipagpatuloy ang trabahong pinasukan ko. Lalo na't alam kong may mali rito. Kahapon, I feel so uncomfortable dealing with Mr. Montemayor. Lalo na't alam kong may kakaiba sa pakikitungo niya sa'kin.

I look ay my wrist. Doon, kitang-kita ko kung anong oras na. I am sitting at my table. Napatingin ako sa table ni Mr. Montemayor pero wala pa rin siya doon.

I wonder why he's late today. Kahapon naman noong una akong nakatapak rito ay maaga naman siya, ah!

I put my vision to the papers in front of me. Nakalagay roon ang mga appointed meetings ni Mr. Montemayor. Hindi ko alam kung alam niya bang may meeting siya ngayon.

It's already 8 o'clock in the morning at ilang oras na lang ay magsisimula na ang first meeting niya. He has an appointment at exactly 10 o'clock this morning at hindi ko alam kung bakit hanggang ngayon ay wala pa rin siya sa opisina niya.

Itinuon ko na lang ang atensyon ko sa mga papeles sa aking harapan. I look at every details. Nakalagay rito ang mga routine na kailangang kong sundin bilang isang sekretarya ni Mr. Montemayor.

After a while, napansin ko ang presnsya niyang dumaan sa harapan ko. I look at his presence pero hindi niya ako tinapunan ng tingin. Sa halip ay mabilis itong umupo sa table niya at sumandal sa kanyang swivel chair. I look at him. Pansin ko pa kung paano niya pinaikot ang upuan paharap sa transparent window kung saan nakikita ang malawak na siyudad.

Damn! Alam ba niyang may meeting siyang dapat puntahan ngayon? Bakit parang wala yata siyang balak na pumunta roon.

I stayed silent sitting my my table. Nakailang tanaw na rin ako sa relos ko para tingnan ang oras. It's already 9:30 pero hindi pa rin siya kumibo para umalis sa opisina niya. I also give my sights multiple times to Mr. Montemayor pero kailanman ay hindi niya ako pinansin.

Napalunok ako ng laway. With all my courage, tumayo ako. Dala ang isang folder ay humakbang ako papalapit sa kanya. I stand straight in front of him. Tiningnan ko siya sa mata.

"Si-sir, may meeting pa po tayo," I slowly said. Napaiwas ako ng tingin lalo na't dahan-dahan niyang itinaas ang paningin niya na alam kong papunta na ito ngayon sa'kin.

I thought he'd answer my statement pero wala akong nakuhang kahit na anong salita mula sa kanya. Para akong ewan na nagmukhang tangang nakatayo sa harapan niya ngayon.

Napalunok ako ng laway. My eyebrows met each other while looking at Mr. Montemayor's face.

"Sir, alas 9:40 na po ng umaga. Alas 10 po ang meeting ninyo. We're going late na po. Hindi pa ba tayo aalis?" Hindi ko naiwasang mataasan siya ng boses. Lalo na't alam kong wala talaga siyang planong puntahan ang meeting na 'yon.

I am just doing my job. My job to remind him his appointments. My job as a secretary.

Ngayon, kitang-kita ko kung paano siya nagtiim bagang dahil sa sinabi ko. He slowly put his vision towards me. Napaiwas kaagad ako ng tingin. Lalo na't nakikita ko na naman ang mapanuyo niyang mga tingin na kahit sinumang tao ay matatakot rito.

Damn. Anong problema niya?

"I know at alam ko ang ginagawa ko. Stop reminding me as if you're my personal assistant. You're not my Assistant Ms. Bartolome. Secretary lang kita. Tssssk," pansin ko pa kung paano niya ibinaling ang atensyon niya sa cellphone niya. Ngumiwi siya roon na alam kong totoong naiinis siya.

Hindi ako nakagalaw sa sinabi niya. Lalo na't hindi ko naman alam kung ano ang maling nagawa ko parang magkakaganoon ang reaksyon niya sa sinasabi ko.

I am doing my job for pete's sake. Bakit bigla siyang nagalit?

Hindi ako umalis sa pagkakatayo sa harapan niya. Hindi ko rin siya tinapunan ng tingin. I am just standing in front of him with full of uncomfortable feelings and emotions.

Hindi ko alam kung ano ang problema niya. Hindi ko alam kung ano ang dahilan ng galit niya gayong tama naman ang ginawa ko.

I am just reminding him his meeting. May mali ba roon?

"Let's go," he hardly said. Nilagpasan niya lang ako.

Kaagad akong naalerto nang malampasan niya ako. I quickly get the papers in my desk saka siya mabilis na sinundan patungo sa 10th floor nitong building kung saan gaganapin ang business meeting.

Pagkarating sa meeting ay kaagad kong ibinigay kay Mr. Montemayor ang papeles sa kanyang desk. After a few seconds after we get in the meeting room, the meeting started.

I keep on paying attention to Mr. Montemayor. Bawat sigundo ay wala akong pinapalampas. I didn't get my vision away from him lalo na't minsan ay may hinihingi siyang papeles sa akin na kakailanganin sa meeting.

Ilang minuto rin kaming nanatili sa meeting room. Pagkatapos ng meeting ay hindi na niya ako pinaghihintay pa. Siya mismo ang naunang lumisan sa meeting at naunang humakbang na alam kong papasok sa elevator.

I open the folder. Doon, naaninag ko ang kasunod niyang appointment. Alas onse y media nang umaga. Matapos kaming makapasok sa elevator ay kasabay rin no'n ang pagtiklop kong muli sa folder na hawak-hawak ko.

"Sir, may meeting pa po tayo sa finance department," I open up the topic. Hindi niya ako pinansin sa halip ay nagpatuloy pa rin siyang pindutin ang ground floor button nitong elevator.

Damn him! Sa 18th floor ang meeting namin!

I blocked his hand from pressing the ground floor button. Buti naman at napigilan ko siya. He tried to click the button forcedly pero hinarangan ko 'yon gamit ang katawan ko.

"Sir, may meeting pa po tayo," I look at his face. Hindi siya kumibo sa halip ay tiningnan niya lang ako sa mata.

"Cancel all meeting for today," he said in a cold and and hard baritone voice. Napakunot ang noo ko.

"Pero, sir..." Napatigil ako sa pagsasalita lalo na nang unti-unting maramdaman ang paglapit niya sa akin. I slowly take my steps back to avoid his presence pero napatigil rin ako nang marmadaman ang matigas na pader nitong elevator.

I swallowed my own saliva. Mas lalo lang namumuo ang takot sa katawan ko nang maramdaman ko ang kamay niyang marahang pumapalupot sa aking balakang paitaas sa aking tagiliran.

Mas lalo lang nanunuyo itong sikmura ko. Nanginginig na rin ang aking kamay sa ginagawa niya.

Damn, ano itong ginagawa niya?

"Si sir... Don't..." Hindi ako maayos na makapagsalita. Lalo na't nararamdaman ko ang mainit niyang palad sa aking tagiliran.

"You're blocking the buttons Miss Bartolome. Cancel all my meetings for today, may importante lang akong pupuntahan," matigas na sambit niya kasabay ang paghawi niya sa katawan kong nakaharang sa button ng elevator.

Napasandal ako sa kabilang sulok nitong elevator. I look at his face so arrogantly. Lalo na't hindi ko na nagustuhan ang inaasta niya.

Bakit kailagan pa niyang ipapa-cancel ang meeting? Gaano ba ka-importante ang lalakarin niya ngayon ngayong kaya niyang isakripisyo ang meeting ng kompanya niya para lang sa lakad na tinutukoy niya?

Ganoon na ba ka-importante 'yon ni Business meeting ay handa niyang lisanin para doon?

Hindi ako nakakibo. Hinayaan ko lang siyang pindutin ang ground floor button. I swallowed my own saliva for the nth time again. Napahawak ako nang mahigpit sa folder. Lalo na't dito lang naman ako humuhugot ng lakas ng loob.

"Babalik na lang po ako sa opisina sir. May gagawin pa po ako doon," nakayuko akong sinasambit 'yon. Lalo na at ayaw kog magkatagpo anh paningin namin.

"You're going with me," ang malamig na boses niya ang umaaligid sa kabuuang elevator. Napaangat kaagad ako ng tingin at napadapo 'yon sa kanya.

"Po?" Gusto ko lang namang linawin ang katatagang narinig mula sa kanya. Baka nagkakamali lang ako ng dinig.

"You're my secretary, Ms. Bartolome. Saka oras pa ng trabaho ngayon kaya hindi ka pwedeng mawala sa tabi ko. Secretary always abide all commands from her CEO, baka nakalimutan mo ang mahalagang trabaho mong 'yon."

"Pero sir, it's not about work. I thought that's your personal meeting."

Napabaling ang tingin ko sa sahig. Lalo na nang mapansing tiningnan niya ako. I quickly avoid his presence.

"It's about work. You're so annoying. Stop Proclaiming. Baka mapilitan akong ipatanggal ka sa trabaho Miss Bartolome," hindi niya ako tinitigan nang matagal. Ilang sigundo lang niya akong sinulyapan saka muling umiwas ng tingin sa akin.

Walang na akong nagawa pa. Gusto ko mang bumalik sa opisina pero hindi ko magawa lalo na ngayong pababa na itong elevator. We're already in ground floor kaya wala na akong ibang gagawin pa kung hindi ang manatili na lamang sa tabi ni Mr. Montemayor.

Sa parking lot ang diretso namin. Tulad ng inaasahan ko, ay naiwan akong nakatayo sa gilid ng kanyang kotse. Lalo na at hindi niya ako niyang pumasok sa loob.

Dammit. Bakit kailangan ko pang sumama sa lalaking 'to? Halata namang hindi na ito tungkol sa trabaho. Halata namang personal na niya itong interes pero heto ako ngayon.

After a couple of seconds, napansin ko ang pagbukas ng tinted window ng sasakyan niya. Pinasadahan niya ako ng tingin sa mukha kaya napaiwas kaagad ako roon.

"Sasakay ka ba o hindi?" He said in a hard tone voice. Napaigting kaagad ako.

Mabilis kong hinila ang pinto ng passenger seat ng kanyang sasakyan. I quickly get inside. Kakaupo ko pa nga lang ngunit mabilis na niyang pinaandar ang kotse. He didn't even wait me fastened my seatbelt first.

Tssss, so arrogant.

At tulad ng inaasahan ko, sa isang bar kami huminto. This is obviously not about work. Not anymore. Wala naman sa schedule niya na may meeting siya rito. Wala naman siyang appointment sa lugar na ito kaya alam kong hindi ito tungkol sa trabaho.

At ang mas malala ay nandito ako sa tabi niya na parang isang personal assistant na panay sunod sa mga gusto niya.

Ang magulong bar ang unang sumagi sa mga mata at atensyon ko. I look at Mr. Montemayor pero parang wala naman yata siyang balak na pakawalan ako.

I leave the papers in the car. Alam ko namang hindi na 'yon kakailanganin pa.

Sino ba kasi ang lokong CEO na makikipag meet sa isang client sa isang bar?

Kung alam ko lang na ganitong klaseng CEO ang pagsesekretaryahan ko ay sana hindi ko na lang itinuloy.

I thought I would have a decent job. Masaya na sana ako dahil kahit papaano ay nakakita rin ako ng pormal at magandang trabaho- ang pagiging sekretarya. Hindi tulad ng mga trabahong nagdaan. I thought I would have a decent and formal job but I might think wrong. Parang mas mali yata ako ng inaasahan.

"Sir, sigurado po ba kayong sasama ako sa loob?" I look at the crowded and loud Bar. Hindi ko alam kung makakaya ko bang pasukin ang lugar na ito.

I haven't go to a club even once. Buong buhay ko ay sa pagtratrabaho ako nakatuon kaya wala akong oras sa mga ganito. Bagkus, hindi linya ng pagkatao ko ang pagpupunta ng club.

Hindi niya ako sinagot. Sa halip ay nauna pa nga siyang lumabas sa kotse. Mabilis ko rin na binuksan ang pinto saka sumunod sa kanya papasok sa loob ng bar.

He's so formal to engaged the place like this. He's wearing white long sleeves paired with plain jeans. Kung titingnan ay siya lang ang tanging nakikita kong nakakaakit tingnan sa club na ito.

I thought we'll have a table in the crowded and loud club pero nilagpasan lang namin 'yon. Kung hindi ako nagkakamali ay sa VIP room kami papunta.

Bago pa man kami makapasok sa VIP room ay huminto siya kaya kaagad rin akong napahinto. I look at his back gayong hindi naman niya ako hinarap.

"You stay here," alam kong malakas na ang pagkakasabi niya sa katatagang 'yon but it sound so low because of the loud music.

Akmang magrereklamo na sana ako pero hindi na niya hinintay pa ang magiging sagot ko. He quickly open the VIP room and get inside without even glancing at me. Naiwan akong mag-isa sa labas nitong VIP room kung saan siya pumasok.

Damn him! Matapos niya akong isama sa lakad na ito tapos ngayon ay iiwan niya lang ako rito nang mag-isa?

Wala na akong nagawa. Gugustuhin ko mang umalis at bumalik na lang sa opisina pero may kalayuan rin 'yon mula dito.

Nakaupo lang ako sa isang bakanteng couch. I tried to ignore the loud sound and the crowded club pero hindi ko talaga maiwasang maingayan.

I am not used in loud and noisy places. Kailanman ay hindi ko ideal ang ganitong lugar.

Lugar kung saan naroroon ang mga temptasyon at kalokohan na posibleng maglalagay sa'yo ng panganib.

Pasalamat at ang CEO ko mismo ang nagdala sa'kin rito. Kung ibang tao 'yon ay tiyak na hinding-hindi ako sasama.

I keep on glancing my watch. Wala akong ibang hangad kung hindi ang matapos na ang araw na ito at makauwi na. I want to escape this noisy and crowd place. Panay rin ang pagtingin ko sa pinto ng VIP room kung saan siya pumasok sa pagbabakasakaling lalabas na rin siya.

Mag-iisang oras na rin akong nakaupo rito. Hindi na mabilang ang bawat pagtingin ko sa relos ko at sa pinto ng VIP room kung nasaan si Mr. Montemayor.

Umupo ako nang maayos. Lalo na nang mapansin ang grupo ng kalalakihang papunta sa kinaroroonan ko ngayon.

I swallowed my own saliva. Pinagmasdan ko ang tatlong lalaking papunta sa kinauupuan ko ngayon . They are all wearing casual attire and obviously in the influence of alcohol dahil halatado naman sa mga galaw nila.

Umusad ako ng pagkakaupo nang umupo sila sa tabi ko. The other two person are standing in both side at ang isang lalaking may suot na white shirt ang umupo sa tabi ko.

"Nag-iisa ka lang yata rito Miss?" His loud voice covered my hearing. Naamoy ko pa ang alak na mula sa hininga niya. Gusto ko mang umiwas pero paano ako iiwas lalo na't wala naman akong mahingian ng tulong rito?

"I'm with my boss," I said hesitantly. Umiling ako para maiwasan ang mapanuyo niyang tingin.

Napayakap ako sa dala kong shoulder bag. I tried to ignore the man in my side right now pero mas lalo ko lang naramdaman ang takot nang maramdaman ang kamay niyang marahang pumapalupot sa kaliwang kamay ko.

I quickly avoid his hand. Akmang tatayo na sana ako ngunit pinigilan niya ako. He pull me back to the couch. Nakahawak na siya sa kaliwang kamay ko.

"We're not done Miss. Hindi ko pa nga alam ang pangalan mo. By the way, I'm Richard," binitawan niya ang kamay ko saka iyon niya inilahad ang kamay niya sa harapan ko hudyat ng pagpapakilala.

But it's too late. He already hold my hands earlier.

"Sorry, hindi ako interesado," tumayo ako at akmang aalis na sana nang maramdaman ang mainit na kamay na biglang humawak sa aking palapulsuhan. Buong akala ko ay mula sa lalaking nangungilit sa'kin ang kamay na 'yon pero nang hilahin niya ako papalabas sa club ay doon ko na namataang si Mr. Montemayor 'yon.

I don't bother to ask him why he urgently leaving that VIP room. Gusto ko pa sanang tanungin siya kung bakit biglang na lang niyang iniwan ang room na 'yon. Kung ano ang nangyari pero hindi ko na ginawa.

Pero mas nagulat ako nang sa front seat niya ako pinapapasok sa halip na sa passenger seat kung saan ako nakaupo kanina. I want to react and ask him what happened pero huli na nang mamataan kong nakapasok na rin siya. He's now seating in the driver's seat. He didn't put his seatbelt on sa halip ay mabilis niya akong tinapunan ng halik sa labi.

Nanlaki ang mga mata ko. I want to push him away and stop him from kissing me pero hindi ko magawa. Lalo na't naamoy ko ang hininga niyang alam kong binabalot ng amoy alak. I didn't fight that kiss. Lalo pa at ito ang unang beses na maramdaman ko ang isang halik mula sa lalaki.