Az önce kapımı kıran birine göre fazla sakin duruyordu. Hayretle ona bakmayı sürdürdüğümde kaşlarım şaşkınlıkla yukarı doğru kıvrıldı.
Bana küstah bir ifadeyle baktı ve öylece odama girdi.
“Sen ne yaptığını sanıyorsun ya?” Dün ki yorgunluğun ardından öyle güzel uyuyordum ki bunu mahvettiği için ondan nefret ediyordum.
Kollarını göğsünün altında bağladı ve sırtını kırık kapımın pervazına yaslayarak “sana geleceğim, okula beraber gideceğimizi söylemiştim.” Dedi.
Kısılan bakışlarımla baştan aşağı onu inceledim. Sabahın körüne göre fazla kendini beğenmiş ve küstah duruyordu. “Eymen. Bak, ne söyleyip söylemediğin umurumda bile değil tamam mı? Hiçbir yere gelmiyorum.” Elimle arkasını işaret ettim ve “çık şimdi dışarı, hemen.” Deyip yatağıma doğru ilerlediğimde arkamdan geliyordu.
Beni çok
