บทที่ 5 ความจริงอีกมุม 4
1094 Words
หลายวันหลังจากวันนั้นดนุวัศหายหน้าไปเลย แม้แต่วันที่เธอผ่าตัดถุงน้ำดีอักเสบ เขาก็ยังไม่มา ส่งเพียงแม่บ้านคนเก่าแก่มาดูแลเธออย่างใกล้ชิด โปรดปรีดาเองก็ไม่ได้สนใจนัก เธอไม่ถามและไม่เอ่ยชื่อสามีสักคำ เพราะในหัวตอนนี้เฝ้ารอคอยใครอีกคนหนึ่งมากกว่า
หญิงสาวลอบมองแม่บ้านที่ดนุวัศส่งมาเฝ้าจับตาดูเธอมากกว่าดูแล ค่อนข้างมั่นใจว่าหล่อนคงเป็นไม้กันณกูลไม่ให้มาเยี่ยมเธอแน่ๆ ตามคำสั่งของผู้เป็นนาย เขาคงจะเกลียดเธอเข้าไส้ อยากเห็นเธอทรมานเพราะความเหงา แม้แต่เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวก็ยังไม่ยอมให้เธอพบหน้า
คิดๆ แล้วขืนมัวแต่อุดอู้อยู่ในห้องคับแคบอย่างนี้ แผนการหนีที่เธอคิดเอาไว้คงไม่คืบหน้าไปไหนแน่ เธอต้องหาทางออกไปเจอณกูลให้ได้
“วันนี้อากาศดี ฟ้าโปร่งลมเย็น โปรดอยากออกไปเดินเล่น คุณแม่บ้านช่วยพาโปรดไปหน่อยได้มั้ยคะ” โปรดปรีดาเอ่ยกับแม่บ้านยิ้มๆ ขณะทานอาหารอ่อนๆ ที่หล่อนเป็นคนจัดเตรียมให้ ทำทีเป็นมิตร ไม่ชักสีหน้าแสดงทีท่าไม่พอใจให้หล่อนตายใจ
“แต่คุณผู้ชายบอกให้น้าดูแลคุณโปรดอย่างใกล้ชิด อย่าออกไปตากแดดตากลม เดี๋ยวจะไม่สบายเอา”
โปรดปรีดาไม่แปลกใจที่อีกฝ่ายปฏิเสธโดยไม่คิด แต่เธอก็ไม่ใช่พวกยอมแพ้อะไรง่ายๆ เหมือนกัน
“แค่ใต้ตึกนี่ก็ได้ค่ะ นอนอยู่แต่ในห้องนานๆ โปรดก็อยากจะเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง”
เห็นแม่บ้านลังเลชั่งใจ เธอยิ่งทำหน้าอ้อนจนหล่อนใจอ่อนโทรศัพท์หาผู้เป็นนาย โปรดปรีดาพยายามเงี่ยหูฟัง แต่ก็ไม่ได้ยิน เพราะแม่บ้านหลบมุมไปคุยเสียไกล แถมยังป้องปากไม่ให้เธอรู้อีก สักพักหล่อนก็เดินมาหาเธอพยักหน้าพูดว่า
“ก็ได้ค่ะ แต่อยู่ได้แค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้นนะคะ”
“ค่ะ” โปรดปรีดายิ้มกว้าง ยอมให้แม่บ้านเข็นรถลงมายังสวนสาธารณะย่อมๆ โดยมีบอดีการ์ดติดตามอีกสองคน ถึงดนุวัศจะยอมผ่อนปรนตามที่เธอขอแต่ก็ยังไม่วางใจ เขากลัวว่าเธอจะหนีล่ะสิท่า เลยสั่งให้คนมาเฝ้าเพิ่ม
หญิงสาวนั่งกินลมชมวิวสักพักก็กระแอมเบาๆ หันมาบอกกับแม่บ้านว่า
“โปรดหิวน้ำค่ะ อยากหาอะไรเย็นๆ ดื่มสักหน่อย ตรงนั้นมีร้านสะดวกซื้อ คุณแม่บ้านช่วยให้คุณสองคนนี้ไปซื้อมาให้โปรดหน่อยได้มั้ยคะ ร้านค้าอยู่ใกล้ๆ แค่นี้เอง”
โปรดปรีดายื่นเงินให้แม่บ้าน หล่อนมองตามเห็นร้านสะดวกซื้ออยู่ตรงหัวมุมใกล้ๆ นี่ก็จริง แต่ก็ยังลังเลคล้ายไม่อยากคลาดสายตาจากเธอ หญิงสาวจึงกล่าวเสริมอีกว่า
“ถ้าคุณแม่บ้านไม่ไว้ใจละก็ โปรดไปด้วยก็ได้นะคะ ดีเลยจะได้ซื้อขนมขบเคี้ยวติดไม้ติดมือกลับไปที่ห้องด้วย”
ไม่รอให้หล่อนชั่งใจก็เลื่อนล้อรถเข็นตรงไปที่ร้านเหมือนกระหายน้ำจัด ทำท่าจะลุกจากรถเข็นเข้าไปซื้อเอง แม่บ้านที่ตามมาคงกลัวว่าเธอจะโกรธหรือเดินเหินไม่ดีจนแผลผ่าตัดสะเทือน เจ็บเนื้อเจ็บตัวหนักกว่าเดิมแล้วหล่อนจะพลอยซวยไปด้วย จึงรีบเข้ามาห้าม
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวน้าไปซื้อให้เอง”
โปรดปรีดาพยักหน้ายิ้มๆ แล้วยื่นเงินให้หล่อน ส่วนเธอกับบอดีการ์ดอีกสองคนรออยู่นอกร้าน พอเห็นแม่บ้านเดินหายไปจากสายตาแล้ว เธอก็แสร้งอุทานขึ้นว่า
“อ๊ะ! ลืมไปเลยว่าอยากได้ช็อกโกแลตยี่ห้อนี้ด้วย คุณแม่บ้านก็เข้าไปแล้วด้วย” ก่อนจะเหล่มองไปยังบอดีการ์ดที่หน้าโหดน้อยกว่า เอ่ยขอร้องว่า “คุณบอดีการ์ดช่วยเข้าไปบอกคุณแม่บ้านให้หน่อยได้มั้ยคะ”
สองคนมองหน้ากัน พออีกคนพยักหน้า คนที่ถูกเธอขอร้องก็เดินตามเข้าไปในร้าน เหลือบอดีการ์ดอีกแค่คนเดียวที่เธอต้องรับมือ โปรดปรีดาหาโอกาสเหมาะๆ รอจนเห็นหลังแม่บ้านไวๆ จึงหันมาเอ่ยกับอีกคนที่เหลือว่า
“ท่าทางคุณแม่บ้านจะถือของหลายอย่าง คงไม่สะดวก คุณเข้าไปช่วยหน่อยสิคะ”
โปรดปรีดามองเขาอย่างตำหนิ เป็นผู้ชายแท้ๆ แต่ไม่คิดจะมีน้ำใจช่วยเหลือผู้หญิงที่กำลังลำบาก ก็ไม่รู้หรอกว่าอีกฝ่ายคิดยังไงกับสายตาเธอ บางทีอาจจะคิดว่าเธอสบประมาท หรือละอายใจ หรือชะล่าใจคิดว่าเธอยังเจ็บอยู่ เดินเหินไม่สะดวก คงหนีไม่ทัน จึงจำใจเดินเข้าไปในร้านอีกคนตามที่เธอสั่ง แต่ก็ไม่วายหันมาสำทับเธอเสียงเข้มว่า
“คุณผู้หญิงรออยู่ตรงนี้ อย่าไปไหนนะครับ เดี๋ยวผมกลับมา”
โปรดปรีดาพยักหน้ารับเป็นมั่นเหมาะ รอจนมั่นใจว่าอีกฝ่ายไม่หันมามองเธอแล้ว จึงลุกพรวดจากรถเข็นเร่งสาวเท้าหนีไปโดยไม่เหลียวหลัง ตั้งใจจะย้อนกลับมาที่ห้องพัก เพราะมั่นใจว่าตราบใดที่ณกูลยังไม่ได้พบเธอ เขาจะต้องคอยวนเวียนแอบดูเธออยู่ไม่ไกลแน่ๆ แล้วก็จริงอย่างที่คาด เธอเห็นณกูลยืนหลบมุมด้อมๆ มองๆ อยู่ตรงบันไดหนีไฟใต้ตึกที่เธอพักฟื้นอยู่
“กาย!”
โปรดปรีดาวิ่งเข้าไปจับมือเขา แล้วลากตัวตรงดิ่งไปยังห้องน้ำที่อยู่ใกล้ที่สุด เลือกเข้าห้องน้ำชายโดยไม่สนสายตากลุ่มชายที่หันขวับมองเธอราวกับเป็นตัวประหลาด เพราะถ้าเกิดถูกจับได้แล้วพวกนั้นออกตามหา คงเลือกไปดูที่ห้องน้ำหญิงก่อนมากกว่า พอล็อกห้องน้ำแล้วเธอก็สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด เงยหน้าก็เห็นณกูลมองเธออย่างตกตะลึงคาดไม่ถึง กุมมือเธอแน่นด้วยความดีใจ แววตาเปี่ยมไปด้วยความคิดถึงและเป็นห่วง
“โปรดมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” เขาไม่เชื่อหรอกว่าดนุวัศจะยอมปล่อยเธออกมาเดินเล่น ไอ้หมาบ้านั่นเล่นคุมเธอแจราวกับหวงกระดูก
“โปรดแอบหนีออกมา มีเวลาไม่มาก โปรดมีเรื่องจะคุยกับกาย เป็นความลับที่ให้ใครรู้ไม่ได้เด็ดขาด”
“เรื่องอะไร?”
“โปรดจะหนี!”
- Writer
