เป็นห่วง
1054 Words
วินtalk
ผมเลิกเรียนแล้วครับ และก็มารอชาเมลที่รถโรงจอดรถที่คณะของเธอไม่รู้ว่าจะเลิกกี่โมง
“จะกลับบ้านหรอ” ผมรีบวิ่งมาหาเธอที่เดินมาขึ้นรถหลังจากที่รออยู่ประมาณครึ่งชั่วโมง
“นายมาทำไมเนี่ย”
“มารอเธอไง”
“.......” ชาเมลทำคิ้วขมวดหลังจากที่ผมบอกว่ามารอ
“ไปกินข้าวกันไหม อยากขอโทษ” ผมใช้ความกล้าพูดขึ้นอีกครั้ง
“........” นั้นไงผมว่าละเธอต้องไม่ไปแน่นเลย
“ไม่ไปก็ไม่เป็นไร” ผมว่าแล้วถอยออกจากรถเธอ
“ร้านไหน”
“จริงปะงั้นขับตามมานะ” ผมรีบวิ่งไปที่รถตัวเองแล้วให้เธอขับตามมา โคตรดีใจเลยครับที่เธอยอมมากินข้าวด้วยทีนี้แหละจะได้เจอการจีบขั้นเทพของผมเธอติดใจผมแน่นอน
เรามาถึงที่ร้านก็สั่งอาหารไปเยอะพอสมควร แต่คนที่สั่งเนี่ยมีผมคนเดียวเธอบอกว่ากินอะไรก็ได้ตลอดเลย
“รีบกินดิเดียวกลับบ้านดึก” ตอนนี้ก็หกโมงกว่าละกินเสร็จก็น่าจะราวๆ ทุ่มเกือบสองทุ่มผมกลัวว่าเธอจะกลับบ้านดึก
“จริงๆ บ้านฉันมันไม่ได้ไกลขนาดนั้นหรอก ถ้ารถไม่ติดครึ่งชั่วโมงก็ถึง”
“หรอ งั้นไปเที่ยวต่อก็ได้ดิ”
“.....” นั้นไงผมอยากตบปากตัวเองจริงๆ ปากไวตลอดเลย
“รีบกินดีกว่า” ตักให้
“นายไม่ได้ไล่เด็กพี่บีมออกหรอ”
“ไม่อะ ไม่ได้ไล่ใครออกทั้งนั้นแหละเพราะยังอยากให้เธอช่วยอยู่” ผมยังจำสีหน้าตอนที่ไอ้เอเจมองผมกับชาเมลได้อยู่เลย ความรู้สึกของผู้ชนะ
“นี้นายยังไม่ล้มเลิกความคิดนี้อีกหรอ ทำไมต้องอยากเอาชนะขนาดนั้นละ”
“เธอไม่รู้หรอก มันกับฉันอะเป็นศัตรูกันมานานครั้งนี้ฉันต้องชนะมัน” ผมต้องทำอีกครั้งครับ ต้องเอาชนะมันอีกครั้ง
“ทำตัวเป็นเด็กไปได้วิน นายโตแล้วนะอีกอย่างก็จะเรียนจบแล้วนายจะแกล้งกันไปแกล้งกันมาแบบนี้หรอธุรกิจที่บ้านเขารอนายอยู่” ชาเมลเอาช้อนมาตีช้อนผมเรียนสติที่กำลังเพ้อฝันของผมกลับมา
“โห่ ดุเป็นแม่เลยเนาะ”
“ว่าไงนะ”
“บอกว่าดุเป็นแม่เลย หรือจะเป็นเมียก็ได้นะ” ผมพูดพร้อมกับยิ้มหวานแล้วส่งมินิฮาร์ทให้เธอ
ชาเมลทำหน้างงกับสิ่งที่ผมทำไม่ได้ดูเขินอะไรเลย เห้อจีบยากจริงๆ
“ชาเมลครับ ใช้ผมอีกครั้งนะ” ผมทำหน้าอ้อนที่สุดแล้วจับไปที่แขนเธอ กะพริบตาถีๆ สองถึงสามครั้งเพื่อให้เธอใจอ่อน
“แล้วถ้าบอกว่าไม่ช่วยละ”
“เมลครับ ช่วยหน่อยนะเอางี้ๆ ถือว่าจ้างก็ได้แบบจ้างมาเป็นแฟนอะ”
“เอามือออกไป”
“ไม่เอา ชาเมลนะๆ ขอร้องครั้งละเท่าไหร่ก็ยอมจ่าย”
“.......” ไม่ง่ายเลยครับครั้งนี้ผมจะเอาไงดีวะ
“ชาเมลคะ” ผมใช้ลูกอ้อนที่สุดเท่าที่เคยมีมาแล้วหวังว่ามันจะได้ผลนะครับ
“ก็ได้ๆ “นั่นแหละครับสิ่งที่ผมต้องการ น่ารักจริงๆ ยากบีบแก้มเธอวะมันเขี้ยวแต่ทำไม่ได้
“เย้ น่ารักที่สุดเลยงั้นค่าจ้างเธอคิดยังไง หรือว่าจะเอาแบบนี้ฉันมีคอนโดอยู่ใกล้มหาลัยด้วยนะเธอย้ายมาอยู่ได้เลย”
“ไม่เอา จะช่วยก็คือจะช่วย” เห้ยได้ไงวะผมอุตส่าห์หาเรื่องให้เธอได้อยู่คอนโด
“ทำไมละชาเมล อยู่ได้เลยฟรีฉันยกให้”
“ถ้านายยังเสนอนุ่นเสนอนี่มาให้ฉันๆ จะไม่ช่วยแล้วนะ”
“โอเคๆ ไม่เอาละๆ กินข้าวๆ”
ชาเมลtalk
ที่ฉันยอมช่วยก็เพราะอยากช่วยที่เขาไม่ทำให้พี่บีมเดือดร้อนแล้วมันก็เหลืออีกแค่สองครับเอง ทำๆ ไปเถอะเนาะ
“นายรู้ไหมว่านายเป็นคนเรื่องมากคนนึงเลยนะ”
“เห้ยอะไรอะจะไม่ช่วยหรอ นี้มาเลยสัญญาเลย” เขาพูดพร้อมกับจับมือฉันไปเกี่ยวก้อยสัญญา
“ดูภายนอกไม่คิดว่านายจะเป็นคนปัญญาอ่อนแบบนี้เลยนะ” ก็มันจริงนิเขาไม่เหมือนคนที่รู้จักวันแรกเลย
“ก็เป็นแค่กับเธอคนเดียวนั่นแหละ อย่าเอาไปบอกใครนะ” คำพูดธรรมดาของเขามันกลับทำให้ฉันรู้สึกว่าเหมือนเป็นคนพิเศษยังไงก็ไม่รู้
“อะกินนี้” วินตักอาหารให้ฉันอีกรอบ
“ก็กินไปดิจะตักมาทำไม” อาหารวางอยู่ตรงหน้าจริงๆ ฉันตักเองก็ได้
“อยากตักให้แฟนไง” เขากระซิบที่หูฉันเบาๆ
“ใครแฟนนาย”
“อ้าว ก็คนที่คุยเมื่อคืนนี้ไง”
“........”
“อีกไม่นานหรอกเธอก็ต้องเป็นแฟนฉัน ชาเมล” เขาพูดอย่างตั้งใจก่อนจะตักอาหารเข้าปาก
“สรุปจะให้เป็นแฟนปลอมๆ หรือเป็นแฟนจริงๆ กันแน่น”
“อยากให้เป็นแฟนจริงๆ มากกว่า”
ฉันเป็นคนถามลองเชิงกะว่าจะแกล้งเขาหน่อย แต่ดูตอนนี้เขาเอาจริงเอาจังมาก เลยรีบตักข้าวเข้าปากแล้วมองไปทางอื่นแทน
หลังจากกินข้าวเสร็จเขาก็เดินมาส่งฉันที่รถแล้วก็ชะโงกหัวเข้ามาคุยกับฉัน
“บ้านอยู่ไหนหรอ”
“.......”
“ก็แค่ถามดู”
“เอาไว้สนิทเมื่อไหร่จะบอกนะ”
“แล้วเมื่อไหร่จะสนิทละ” เขาถามแล้วจับมือฉันไว้ ตลอดเลยคนๆ นี้ถึงเนื้อถึงตัวตลอด
“เริ่มเยอะไปละ”
“ขอโทษกลับได้ละเดียวดึก” เขาเปลี่ยนจากจับมายีหัวฉันแทน
“เอาเป็นว่าอยากให้ช่วยตอนไหนก็โทรมาแล้วกัน แต่ต้องเป็นวันหยุดนะ”
“อืม ขับรถดีๆ นะ”
“นี้ขายจะบอกว่าฉันขับรถไม่ดีว่างั้น”
“หึ แค่จะบอกว่าเป็นห่วง”
“.......”
“ถึงบ้านแล้วบอกด้วยนะ”
พอเขาเอาหัวออกจากรถฉันก็รีบขับออกมาทันที เอาอีกละเขินอีกละทำไมวะเนี่ยจะแกล้งทีไรทำไมกลับเป็นฉันที่เขินไปไม่เป็นตลอดเลย
- Writer
