ทะลุมิติไปเป็นนางเอกซะงั้น

บทที่ 4 ทำไมต้องเป็นเรื่องนี้ด้วย

ช่วงสายๆของวันใหม่ที่ดูสดใส แสงแดดอ่อนๆสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างบานใหญ่ ทาบทามร่างเล็กๆที่ยังคงซุกตัวอยู่บนที่นอนนุ่ม ราวกับไม่อยากจะลุกขึ้นมาเผชิญหน้ากับความจริง ความอบอุ่นของผ้าห่มสีหวานโอบล้อมร่างกายให้ความรู้สึกปลอดภัย แต่กลับไม่สามารถคลายความสับสนในใจได้เลย

เงียบสงัด…มีเสียงหัวใจที่เต้นระรัวดังก้องอยู่ในหู เธอขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างหนักอึ้ง ดวงตาปรือๆมองไปรอบ ห้องนอนที่ตกแต่งอย่างสวยงามกลับดูแปลกตาแต่คุ้นเคย

“นิยายที่แต่งก็มีตั้งหลายเรื่อง…ทำไม…ต้องเป็นเรื่องนี้ด้วย…” คำถามที่ไม่มีคำตอบ

เธอไม่เข้าใจว่าทำไมโชคชะตาหรืออะไรก็ตามที่นำพาเธอมาอยู่ในจุดนี้

มาอยู่ในร่างของไอลีน…นางเอกในนิยายเรื่องสุดท้ายที่เธอยังเขียนไปจบ...

-_-

เธอพลิกตัวไปมาบนที่นอน ความคิดมากมายวนเวียนอยู่ในหัว

ทำไม!!!ต้องเป็นเรื่องนี้?

ทำไม!!!ต้องเป็นไอลีน?

ทำไม!!!ต้องเป็นตัวเธอด้วย?

เธอยังคงจมอยู่กับความคิด ท่ามกลางความอบอุ่นของผ้าห่มสีหวานที่ดูเหมือนจะยิ่งเน้นย้ำถึงความสับสนในสถานการณ์ที่กำลังเผชิญอยู่

“แล้วมาอยู่ตอนไหนของเรื่อง?” คำถามที่ไม่มีคำตอบวนเวียนอยู่ในหัวอย่างไม่หยุดหย่อน

เธอไม่รู้ว่าตัวเองมาอยู่ในช่วงเวลาไหนของชีวิตไอลีน ที่กำลังเผชิญหน้า ทุกอย่างดูเหมือนจะสับสนไปหมด

“เฮ้อ…เอาไงต่อไปดี…” เสียงถอนหายใจเบาๆเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า

ร่างบางลุกขึ้นมานั่งอย่างเชื่องช้า ความรู้สึกกระวนกระวาย ปรากฏชัดเจนบนใบหน้า ดวงตาที่เคยสดใสบัดนี้กลับมัวหมองเต็มไปด้วยความกังวล

เธอต้องหาทางออกและต้องหาคำตอบ…ให้เร็วที่สุด

แต่ตอนนี้...เธอยังไม่รู้ ว่าจะเริ่มต้นอย่างไร

‘แฟนก็ยังไม่เคยมี ตอนนี้ดันมีสามีซะงั้น’ ความคิดนี้ทำให้เธอรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังพังทลายลงมาราวกับฝันร้ายที่ไม่มีวันจบสิ้น

“โอ๊ย…อยากจะบ้าตาย!” เสียงครางเบาๆ เต็มไปด้วยความหงุดหงิดหลุดออกมาจากริมฝีปาก ความรู้สึกต่างๆกำลังปะทุขึ้นมา

'เธอไม่เข้าใจว่าทำไม เรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้นกับเธอ'

“คนอื่นเข้าทะลุมิติมาเป็นนางร้ายกลับใจ…แต่ตรูดันมาเป็นนางเอกที่ถูกผัวทิ้งซะงั้น” คำพูดที่เต็มไปด้วยความน้อยใจที่ถูกโชคชะตาเล่นงานอย่างหนัก

อ๊ากกกก…!!! เสียงกรีดร้องที่ดังขึ้นระบายความอัดอั้น

“มาถึงตอนนี้แล้ว…ลองดูละกัน…” น้ำเสียงที่เปลี่ยนไปเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น แม้จะเต็มไปด้วยความไม่แน่นอนและต้องเสี่ยง แต่เธอก็ตัดสินใจแล้วว่าจะเผชิญหน้ากับทุกอย่าง

เพราะในเมื่อไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้และยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าตัวเองมาอยู่ในช่วงเวลาไหนของเรื่องราว ความคิดต่างๆในหัวค่อยๆสงบลงเหมือนน้ำนิ่งที่สะท้อนภาพท้องฟ้า

"นอนเป็นผักมาได้เป็นปี…มีโอกาสได้รีสตาร์ท…ก็ต้องลองดู"

ไอลีนเดินตรงเข้าไปในห้องน้ำ เปิดน้ำอุ่นให้ไหล สายน้ำใสๆไหลชะล้างร่างกายที่เหนื่อยล้าและเต็มไปด้วยความเจ็บปวด หวังให้ความเย็นชุ่มฉ่ำจะช่วยให้จิตใจที่สับสนและวุ่นวายสงบลงบ้าง

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะปล่อยลมหายใจออกอย่างช้าๆ พยายามปล่อยวางความกังวลและความเครียดทั้งหมด

ร่างเล็กเดินตรงมายืนอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ เงาสะท้อนในกระจกเผยให้เห็นใบหน้าที่งดงาม สวยหวานราวกับนางฟ้า แต่ดวงตาคู่งามกลับแฝงไปด้วยความเศร้าที่ยากจะบรรยาย

“เธอก็ออกจะสวยขนาดนี้…ทำไมเขาถึงขอหย่าล่ะ?” คำถามดังขึ้นในใจเหมือนเสียงกระซิบ

'ทำไม!!!...ผู้หญิงสวยๆอย่างไอลีนถึงต้องถูกทิ้ง' คำถามนี้วนเวียนอยู่ในหัว

-_-

“ฮ่าๆ...ลืมไป...ฉันเป็นคนแต่งนี่หว่า” เสียงหัวเราะแห้งๆเหมือนเสียงเยาะเย้ยตัวเอง

ความคิดมากมายกำลังตีกันอยู่ในหัวเหมือนคลื่นลูกใหญ่ ที่ซัดสาดเข้าใส่อย่างไม่หยุดหย่อน

‘นิยายเรื่อง (หย่า)รัก เป็นนิยายที่เธอยังแต่งใกล้จะจบแล้ว...เพราะก่อนตายครีมเพิ่งจะลงตอนที่ 20 ไป ทว่าเธอกลับจำเรื่องราวต่อจากนั้นไม่ได้เลย แต่ก็อย่างว่านิยายทุกเรื่องจบไม่ดีเลยสักเรื่อง ย้ำนะคะ ว่า “จบไม่สวย”’

ริมฝีปากเม้มเข้าหากันเล็กน้อยก่อนจะผ่อนคลายและคลี่ยิ้มบางเบา "จำไม่ได้ ก็ช่าง ในเมื่อชีวิตนี้เป็นของฉันแล้ว ก็ต้องตามใจฉันสิ" เสียงพึมพำเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา แววตาที่เคยสั่นไหว กลับฉายชัดด้วยประกายของความมั่นใจและเด็ดเดี่ยว

ใบหน้าหวานเชิดขึ้นเล็กน้อยราวกับต้องการจะสลัดความกังวลที่มีทั้งหมดออกไปจากใจ คนตัวเล็กตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ยอมจมอยู่กับอดีตที่เลือนรางอีกต่อไป ชีวิตที่เหลืออยู่ เธอจะไขว่คว้าและลิ้มลองทุกสิ่งอย่างที่ใจปรารถนา

ใช้ชีวิตอย่างที่ไม่เคยได้ทำ...และอย่างที่ใจต้องการมาโดยตลอด

มือเล็กค่อยๆ เปิดตู้เสื้อผ้าออก “มีแต่ชุดอะไรเนี่ย...สีหวานเว่อร์ๆ” เสียงพึมพำเบาๆ ดวงตาคู่สวยมองสำรวจเสื้อผ้ามากมายเต็มไปด้วยโทนสีพาสเทล สีหวานละมุน สีชมพู สีฟ้าอ่อน สีเหลืองอ่อนที่ดูไม่เข้ากับบุคลิกของเธอเลย

เธอเลือกหยิบชุดเดรสแขนยาวสีดำเรียบง่าย ยาวคลุมเข่ามาสวมใส่ ชุดที่ดูเรียบง่ายสะท้อนถึงความเป็นตัวของตัวเองได้อย่างดี สีดำที่ดูลึกลับและมีเสน่ห์เหมือนกับตัวตนที่แท้จริงของเธอ

ใบหน้าหวานไร้เครื่องสำอาง แต่งแต้มเพียงครีมบำรุงผิวบางเบาเผยให้เห็นผิวพรรณที่ขาวเนียน ดวงตากลมแฝงไปด้วยความมั่นใจ

เธอเดินลงมาชั้นล่างของบ้านหลังใหญ่ ก้าวเดินอย่างสง่างาม

‘นอกกายเมื่อไร…ฟ้องหย่าเท่านั้น’ ความคิดนี้ผุดขึ้นมาในหัวเหมือนคำสาบาน ที่เธอจะยึดมั่น

เธอจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายหรือดูหมิ่นศักดิ์ศรีของเธออีกต่อไป...

ไอลีน...เวอร์ชั่น ครีม คีรินทร์

Coming Soon...