บทที่ 4 ที่ทำงานใหม่
1141 Words
1 อาทิตย์ต่อมา
YANG Group สาขาใหญ่ กรุงเทพมหานคร
“เดี๋ยวทางเราจะให้คนพาไปดูห้องที่จัดเตรียมไว้ให้นะคะ”
รองหัวหน้าฝ่ายบุคคลพูดกับชายหนุ่มตรงหน้าที่เข้ามารายงานตัวเพราะถูกเรียกตัวให้เข้ามารับตำแหน่งที่สำนักงานใหญ่ด่วน
“ครับ”
ธีมพยักหน้าตอบรับ ระหว่างทางเข้ามาเขาก็แอบสำรวจบริษัทไปพลาง ๆ เขาคิดว่าสาขาที่เขาเคยทำงานใหญ่แล้ว แต่เทียบกับที่นี่ไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ความใหญ่โตที่อลังการทำให้เขางงงวยไปหมด พนักงานที่เดินผ่านก็เยอะแยะ คงจะไม่ต่ำกว่า 200-300 ชีวิตเลยละมั้ง
“มีคำสั่งลงมาว่าถ้าคุณเข้ามารายงานตัวเสร็จ จะให้พักผ่อนทำความคุ้นเคยกับสถานที่สัก 2 วัน เราจะจัดคนส่งมอบงานจากหัวหน้าฝ่ายคนเก่าให้คุณไว้นะคะ” รองหัวหน้าฝ่ายบุคคลแจกแจงรายละเอียดให้ชายหนุ่มฟัง
“ส่วนนี่เป็นกุญแจรถประจำตำแหน่ง ในประวัติที่คุณเคยกรอกระบุไว้ว่าคุณมีใบขับขี่ ทางเราเลยเตรียมรถไว้ให้คุณด้วยค่ะ”
“ขอบคุณมากครับ” ธีมหยิบกุญแจรถและคีย์การ์ดห้องพักที่วางอยู่บนโต๊ะ
หลังจากนั้นก็มีคนพาเขาไปดูห้อง ซึ่งที่ที่เขากำลังจะเข้าพักก็เป็นหนึ่งในโครงการของเครือหยางกรูป ความรวยและทรงอำนาจนี้คนที่อยู่ในตำแหน่งสูงสุดคงจะมีความสุขมากสินะ แต่เขาก็อดสงสัยไม่ได้ว่าคนที่มีทุกอย่างขนาดนี้ ทำไมยังเบียดเบียนความรักคนอื่นอีก คนแบบนี้ถ้าไม่ใช่เรื่องงานเขาก็ไม่อยากเจอเป็นการส่วนตัวเลย
President Room
“ท่านประธาน นี่เป็นข้อมูลของหัวหน้าฝ่ายการตลาดคนใหม่ที่ฝ่ายบุคคลเลือกครับ” เลขานุการหนุ่มยื่นเอกสารให้ประธาน เธอหยิบมันขึ้นมาดู
“เพิ่งทำงานได้ 2 ปีกว่า แต่ได้เลื่อนตำแหน่งเป็นหัวหน้าฝ่าย ไม่ได้จบจากเมืองนอก ประวัติการทำงานคือทำงานบริษัทสาขามหาสารคามที่แรก แถมยังอายุเพิ่ง 25 ปี พวกคุณคิดว่าคนแบบนี้เหมาะที่จะรับหน้าที่ใหญ่โตแบบนี้แล้วใช่ไหมคะ”
พรีมวางเอกสารลงบนโต๊ะหลังจากอ่านเสร็จ ก่อนจะเคาะนิ้วลงบนรูปที่ติดอยู่บนใบสมัคร น่าจะเป็นแบบใบสมัครเก่าตั้งแต่สมัครเข้าทำงาน เพราะยังเป็นชุดนักศึกษาอยู่
“แต่นายภมรแม้จะอายุน้อย แต่ก็สามารถทำให้ยอดขายในหลายด้านของทางสาขาที่มหาสารคามสูงกว่าสาขาใหญ่ในหลาย ๆ ที่ได้เลยนะครับ”
“หึ !! ... งั้นก็ลองให้เขาทำดูก็ได้ค่ะ แต่ถ้าเขาทำไม่ได้ คงจะรู้นะว่าอนาคตดับไม่ใช่เพราะฉัน แต่เป็นพวกคุณที่เลือกใช้คนผิด” พรีมมองไปที่เลขานุการและผู้จัดการฝ่ายบุคคลที่ยืนอยู่
“ครับ/ค่ะท่านประธาน”
“ช่วยโทร.นัดคุณนารินตอนเย็นให้ฉันด้วย และจองร้านอาหารดี ๆ สักร้าน ฉันมีเรื่องสำคัญที่ต้องคุยกับเธอเป็นการส่วนตัว”
“ได้ครับ ถ้างั้นผมขอตัวนะครับ” เอกและผู้จัดการฝ่ายโค้งตัวให้พรีมก่อนจะเดินออกไป แต่คนที่ดูแข็งกร้าวเมื่อกี้ดวงตากลับสั่นไหวด้วยความเศร้า เมื่อไหร่ฉันจะใจเเข็งได้อย่างพี่บ้าง
แผนกการตลาด
“สวัสดีค่ะหัวหน้า สวัสดีค่ะ” เสียงทักทายตลอดทางก่อนเดินถึงห้องทำงานทำเอาธีมเกร็งไปหมด ไม่ชินสักที อย่างไรก็ไม่ชินกับการถูกเคารพจากผู้อื่น แม้ตอนนี้เขาจะเริ่มงานที่นี่ได้เกือบอาทิตย์แล้วก็ตาม
“เฮ้อ~~ ที่นี่ดูแบ่งตำแหน่งชัดเจนเกินไปจนพูดคุยเล่นกับใครไม่ได้เลย คิดถึงคนที่สาขาจัง” ธีมวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะกับพาดสูทใส่ที่แขวนที่ถูกเตรียมไว้ในห้อง
ก๊อก ๆ
“เข้ามาครับ”
“หัวหน้าฝ่ายคะ นี่เป็นเอกสารที่คุณต้องการค่ะ” พิมา รองหัวหน้าฝ่ายวางแฟ้มเอกสารที่ได้รับคำสั่งเมื่อวานลงบนโต๊ะทำงานของชายหนุ่ม
“คุณพิมา ผมบอกแล้วว่าเรียกผมว่าธีมก็พอ” ธีมบอกพิมาก่อนถอนหายใจยาวอย่างเหนื่อยใจ
“ขอโทษด้วยนะคะ พอดีฉันชินกับหัวหน้าฝ่ายคนเก่าค่ะ” พิมายิ้มแห้งให้หัวหน้าตัวเอง
“คุณนั่งลงก่อนได้ไหม ผมมีเรื่องอยากถามพอดี”
“ค่ะ” พิมานั่งลงที่เก้าอี้ตรงหน้าเขา
“ผมอยากรู้เรื่องที่หัวหน้าคนก่อนถูกไล่ออก”
นี่เป็นอีกเรื่องที่เขาคิดไม่ตก ดูจากเอกสารที่เขารับงานต่อจากคนก่อน มันดูเป็นระเบียบและเข้าใจง่าย นั่นแปลว่าหัวหน้าคนก่อนต้องเป็นคนเก่งมาก แต่คนที่ดูทำงานเก่งแบบนั้นทำไมถึงถูกไล่ออกล่ะ นี่คือข้อข้องใจอีกอย่างที่เขาอยากรู้
“คือว่า หัวหน้าฝ่ายคนเก่ากับเด็กฝึกงานแผนกต้อนรับมีความสัมพันธ์กันค่ะ”
“กฎข้อนี้อีกแล้วเหรอ ผมว่ามันงี่เง่ามากเลยนะ... โอ๊ะ ขอโทษด้วย คุณพิมาช่วยทำเป็นไม่ได้ยินทีนะครับ” ธีมเผลอตัวพูดออกมาอย่างหงุดหงิดก่อนจะรีบแก้เพราะกลัวตัวเองจะถูกไล่ออกเอา
“ใช่ไหมคะ ฉันว่ามันงี่เง่ามากเลย ทำไมคนที่รักกันถึงต้องถูกห้าม” แต่จู่ ๆ รองหัวหน้าฝ่ายสาวก็โมโหและเห็นด้วยกับสิ่งที่เขาพูด หลังจากนั้นเธอก็ร่ายยาวราวกับเก็บกดมานาน
“ดึกแล้วเหรอ” ธีมมองนาฬิกาเรือนใหญ่ เข็มสั้นชี้บอกเลข 8 เขามองออกไปด้านนอกกระจก มีเพียงคอมไม่กี่ตัวที่ถูกเปิดเพราะพนักงานบางคนยังทำงานที่ตัวเองได้รับผิดชอบยังไม่เสร็จเลยอยู่ทำต่อ
“หัวหน้าจะกลับแล้วเหรอครับ”
พนักงานในแผนกทักธีมที่เดินออกมาจากห้องทำงาน
“ยังครับ ผมจะไปซื้อกาแฟข้างล่างสักหน่อย พวกคุณจะอยู่กันอีกนานไหม เดี๋ยวผมซื้อมาฝาก” การเลี้ยงลูกน้องถือเป็นสิ่งที่หัวหน้าต้องทำ
“ขอบคุณนะคะ/ครับ” ทุกคนที่ทำโอทีในห้องต่างดีใจรีบจดเมนูยื่นให้หัวหน้าคนใหม่ ธีมเดินตรงไปที่ลิฟต์
“รอด้วย”
เสียงเรียกก่อนที่ลิฟต์จะปิดลงทำให้ธีมรีบกดปุ่มเปิดค้างไว้รอ แต่ดูเหมือนคนที่เดินเข้ามาไม่แม้แต่จะขอบคุณเขาสักนิด
เด็กฝึกงานสมัยนี้ไม่มีมารยาทขนาดนี้เลยเหรอ
ธีมมองคนตัวเล็กข้าง ๆ ใบหน้าอ่อนเยาว์ ผิวขาวเนียน ตาสวย ขนตายาวงอน ผมสีดำธรรมชาตินุ่มสวยยาวประมาณกลางหลัง และที่สำคัญตัวเล็กมาก น่าจะสูงไม่เกิน 170 มั้ง ตัวบางร่างเล็กเหมือนนางเอกในซีรีส์ที่ขวัญชอบดูเลย
- Writer
