บทที่ 5 ประธานที่ล่ำลือ

829 Words

ติ๊ง !! ทันทีที่ลิฟต์เปิด ผู้หญิงคนนั้นก็เดินออกไปก่อน แต่ดูเหมือนว่าจุดหมายของเขากับเธอจะอยู่ที่ร้านกาแฟของบริษัทเหมือนกัน “ป้า ขอแบล็กคอฟฟีแก้ว” ธีมมองหญิงสาวข้าง ๆ อีกครั้งก่อนจะหันไปสั่งกาแฟของตัวเองบ้าง พอได้รับกาแฟที่สั่ง เขาก็เลือกที่จะเดินไปใกล้กับหญิงสาวที่กำลังยืนอยู่บริเวณหน้าลิฟต์ “น้องเป็นเด็กฝึกงานเหรอครับ ควรแต่งตัวให้เรียบร้อยกว่านี้นะ ถ้าฝ่ายประเมินงานนักศึกษาเขามาเห็นแล้วไม่ให้ผ่านงานจะยุ่งเอา” แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะทำตัวไม่สนใจ เอาแต่กดโทรศัพท์ในมือ “พี่พูดด้วยได้ยินไหมครับ” ธีมจับแขนเล็กให้หันมาหาเขา “พูดกับฉันเหรอ” “อยู่กัน 2 คนจะให้พูดกับใครครับ อย่างน้อยพี่ก็เป็นถึงหัวหน้าฝ่าย เราควรจะทำความเคารพบ้างรู้ไหม การทำแบบนี้มันจะเสียต่อตัวเอง ถ้าเจอคนที่งี่เง่าแล้วเอาไปฟ้องฝ่ายบุคคล เราอาจจะเรียนไม่จบเลยก็ได้ อย่างเช่นคนแบบ...” ธีมทำท่านึก “แบบไหน” คนที่ถูกเข้ามาทักเก็บโทรศัพท์ในมือลงกระเป๋าแล้วตั้งใจฟังชายหนุ่มที่บอกว่าตัวเองเป็นเด็กฝึกงาน “แบบประธานไง” ธีมโพล่งออกมา ทำเอาคนที่กำลังถูกเตือนยิ้มมุมปากก่อนจะถามต่อ “คนแบบประธานเป็นยังไงเหรอ” “ก็ดูเป็นคนไม่มีเหตุผลน่ะสิ น้องคิดดู ถ้าเป็นคนมีเหตุผล จะตั้งกฎเรื่องความรักที่บริษัททำไม คนเราถ้ารักกันมันห้ามกันได้ด้วยเหรอ” ธีมกอดอกพูดอย่างเผลอตัว แถมยังตรง ๆ เพราะเมื่อเช้าเผลอพูดเรื่องนี้กับรองหัวหน้าฝ่ายตัวเองมากเกินไป “กฎก็ไม่ได้ห้ามนี่ แต่แค่เชิญออกไปรักกันข้างนอก” “เราน่ะเป็นแค่เด็กฝึกงาน คงไม่เข้าใจ และพี่ก็เพิ่งย้ายเข้ามาก็ยังไม่ค่อยเข้าใจ แต่ที่พี่รู้ตอนนี้หัวหน้าฝ่ายการตลาดคนเก่าก็ถูกไล่ออกเพราะเรื่องงี่เง่าที่แค่ไปรักเพื่อนร่วมงาน ทั้งที่เขาก็ทำงานดีมากเท่าที่ดูมา” “นายคิดว่าประธานดูเป็นคนไร้เหตุผลขนาดนั้นเลยเหรอ” หญิงสาวพูดพร้อมกับมองหน้าอีกฝ่าย พลางสังเกตสีหน้าอีกฝ่ายที่ดูเหมือนคนซื่อบื้ออย่างไรไม่รู้ “นายอะไรกันล่ะ ต้องเรียกว่าหัวหน้า แต่เรื่องนั้นช่างเถอะ ถ้าให้ตอบคำถาม พี่ก็คงว่างั้น แต่ยังไม่เคยเจอท่านประธานสักครั้ง ได้แค่ตัดสินจากสิ่งที่คนอื่นพูด” “งั้นนายก็เป็นคนที่ตัดสินคนอื่นจากคำพูดเหมือนกันสินะ” คนตัวเล็กหันมาสบตากับธีม “ไม่หรอกเด็กน้อย ฉันเกลียดเรื่องแบบนั้นมากที่สุด” “จะทำอะไร” จู่ ๆ ร่างของคนที่ตัวเล็กกว่าถอยหลังอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นมือของอีกฝ่ายกำลังจะเอื้อมมาสัมผัสที่คอ แต่ไม่ทันที่จะก้าวหนีก็ถูกมือแกร่งจับไว้ก่อน “อยู่เฉย ๆ มีคราบน้ำเปื้อนที่คอเรา พี่จะเช็ดให้” เพียงแค่นิ้วเย็นแตะลงบนผิวกายก็ทำให้คนที่ถูกสัมผัสถึงกับสะดุ้ง อีกฝ่ายเช็ดมันอย่างเบามือและอ่อนโยน แม้คนตรงหน้าจะมีรูปร่างสูงใหญ่น่ากลัวสำหรับเธอ แต่พอถูกสัมผัสก็ไม่ถึงกับน่ากลัวอย่างที่คิด “ที่เราแต่งตัวไม่เรียบร้อยเพราะเสื้อเปื้อนสินะ พี่ขอโทษนะที่ไม่ถามแถมยังต่อว่า แต่ว่าพี่มีเรื่องขอร้อง เรื่องที่เราคุยกันวันนี้ให้รู้กันแค่ 2 คนได้หรือเปล่า เพราะถ้ามีคนรู้มากกว่านี้แล้ว พี่คงถูกไล่ออกเพราะปากแน่ แบบนั้นคงหน้าขายหน้าแย่” ธีมยิ้มให้คนตรงหน้าอย่างอ่อนโยน ติ๊ง !! เสียงประตูลิฟต์เปิดออก ทำให้ธีมก้าวขาเข้าไปและหันไปโบกมือให้คนที่ยืนอยู่หน้าลิฟต์ “ผู้ชายบ้าสินะ” ครืด~~ ครืด~~ “ค่ะคุณพ่อ” (ลูกอยู่ไหน พ่อกับแม่รอนานแล้วนะ) “หนูขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่คอนโดฯ ก่อนนะคะ แล้วจะรีบไป” (มีเรื่องอะไรหรือเปล่าลูก) ปลายสายของแม่ถามลูกสาวอย่างเป็นห่วง “ไม่มีอะไรค่ะ พอดีหนูแค่เผลอทำน้ำหกใส่ตัวเอง” (ถ้างั้นก็จัดการตัวเองให้เรียบร้อยแล้วค่อยตามมานะลูก) “ค่ะคุณแม่” เจ้าของโทรศัพท์กดวางสายหลังจากคุยเสร็จก่อนที่จะหันหลังเดินออกไปจากหน้าลิฟต์ ก่อนจะเดินไปที่โรงจอดรถ เธอหยิบกุญแจรถคันหรูขึ้นมาปลดล็อกพร้อมก้าวเดินเข้าไปนั่ง คิดดู ถ้าเป็นคนมีเหตุผล จะตั้งกฎเรื่องความรักที่บริษัททำไม ใช่ นายคนนั้นพูดถูกแล้ว เป็นเพราะเธอไม่มีเหตุผลไง ถึงใช้อารมณ์ไปลงที่คนอื่นด้วย

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more