ประธานร้ายโคตรอันตราย

บทที่ 7 ขอร่วมวง

“ว้าววว วันนี้พวกเราจะถลุงเงินในกระเป๋าหัวหน้าให้ยับเลยนะครับ” หนึ่งในพนักงานในแผนกพูดระหว่างที่ทุกคนกำลังหาร้านเหล้าใกล้ที่ทำงานเพื่อไปดื่มฉลองกัน

“เอาสิ ยังไงเดือนนี้ก็ได้โบนัสพิเศษอยู่แล้ว” ธีมยิ้มอย่างอารมณ์ดี ก็จะไม่ให้อารมณ์ดีได้อย่างไร เขาไม่ถูกไล่ออกนี่

“เอาร้านนี้ดีไหมครับหัวหน้า” ชายหนุ่มชี้เป็นร้านเหล้าสไตล์เกาหลีที่มีเนื้อย่างขายด้วย

“เอาสิ ผมไม่เคยลอง อยากลองดูเหมือนกัน” พอธีมอนุญาต ทุกคนก็เข้าไปในร้านอย่างอารมณ์ดี โดยไม่ทันสังเกตว่ามีรถคันหรูจอดมองพวกเขาอยู่นานแล้ว

“คุณพรีมจะกลับเลยไหมครับ”

“พรีมบอกแล้วไงว่าถ้าเลิกงานแล้วให้เลิกเรียคุณ” พรีมพูดพร้อมกับมองคนที่นั่งด้านหน้าประจำคนขับ

“ทำแบบนั้นไม่ได้หรอกครับ นั่นคุณพรีมจะไปไหนครับ” เอกรีบถามเมื่อเห็นพรีมถอดสูทเสื้อนอกที่สวมใส่ไว้บนเบาะก่อนเปิดประตูลงจากรถ

“จะหาอะไรที่ผ่อนคลายทำหน่อยหน่อย เพราะงั้นพี่เลิกงานได้เลย เดี๋ยวถ้าพรีมจะกลับจะโทร.ให้รถที่บ้านมารับเองค่ะ”

“แต่ว่า...”

“นี่คือคำสั่งค่ะ”

“ครับ”

พรีมมองดูว่ารถขับออกไปจนลับตา ก็เดินตรงเข้าไปที่ร้านที่พนักงานในบริษัทของเธอพากันเข้าไปก่อนหน้านี้ไม่นาน

“มากี่คนครับ” พนักงานเดินเข้ามาถามลูกค้าที่เข้ามาใหม่

“ฉันมากับกลุ่มพนักงานที่เข้ามาเมื่อกี้ค่ะ”

“งั้นเดี๋ยวผมพาไปครับ หัวหน้าพวกคุณเขาใจป้ำมากเลยนะครับ ยอมปิดชั้น 2 เลี้ยงลูกน้องขนาดนี้ ถ้าเป็นหัวหน้าของผม ผมคงตั้งใจทำงานมากแน่” ระหว่างที่เดินขึ้นบันได พนักงานของร้านก็พูดชมไม่หยุดปาก

“ผมพาคนมาส่งเพิ่มครับ” พนักงานเปิดประตูออก ทุกคนหันหน้ามองกันอย่างสงสัย

ก็มากันครบแล้วนี่

แต่พอพรีมที่ยืนซ้อนหลังพนักงานร้านเหล้าอยู่ก้าวออกมาก็ทำเอาทุกคนตาโตและลุกขึ้นพร้อมกัน แล้วโค้งตัวให้คนที่เพิ่งเข้ามาใหม่ ทำเอาพนักงานที่พามาถึงกับทำหน้างง

“ท่านประธาน”

“ทุกคนนั่งเถอะค่ะ ฉันแค่เบื่อ ๆ เลยอยากมาร่วมสังสรรค์ด้วย หัวหน้าฝ่ายคงไม่ว่าอะไรนะ” พรีมหันไปพูดกับธีมที่กำลังยืนจ้องเธอด้วยอาการงงงวย

“อะ... เอ่อ เชิญเลยครับ” ธีมพอได้สติก็รีบตอบรับทันที

“ช่วยรินให้ฉันสักแก้วได้ไหมค่ะคุณหัวหน้าฝ่าย” พรีมที่เดินมานั่งข้าง ๆ ธีมถามขึ้น เมื่อเห็นอีกฝ่ายเกร็งจนไม่ยอมดื่ม

“ได้ครับ ได้” ธีมรีบรินโซจูรวมกับเบียร์สูตรที่พนักงานเพิ่งสอนให้พรีม

มันจะแรงเกินไปหรือเปล่าวะ

ถึงจะคิดแบบนั้น แต่ธีมก็ยื่นแก้วให้พรีม

“ขอบคุณค่ะ” พรีมยิ้มอ่อนให้ ก่อนจะยกแก้วดื่มรวดเดียวหมด ทำเอาทั้งธีมและพนักงานคนอื่นอ้าปากค้างกันไปเป็นแถบ ๆ

“วันนี้ฉันขอเป็นเจ้ามือเองนะคะ ทุกคนอยากกินอะไรสั่งได้เต็มที่ ฉันเหมาร้าน”

เฮ~~~

เพียงแค่นั้น เสียงพนักงานทั้งหมดที่อยู่ตรงนั้นก็เฮลั่นด้วยความดีใจจนลืมความเกร็งที่มีไปหมดเมื่อประธานคนสวยของพวกเขาหยิบบัตรเครดิตสีดำที่ใคร ๆ ก็รู้จักออกมาจากกระเป๋าแล้วโชว์ให้ทุกคนดู บรรยากาศก็เริ่มผ่อนคลาย บางคนก็ขอมาชนแก้วกับพรีมบ้าง บางคนก็ขอถ่ายรูป ทำอย่างกับเธอเป็นดารา

“ผมว่าคุณพรีมไม่ต้องชนแก้วกับทุกคนก็ได้นะครับ เดี๋ยวถ้าเมาจะแย่” ธีมอดที่จะพูดเตือนไม่ได้

“นายยย... โชดดดด... ฉานม่ายมาว”

ธีมครับธีม ไม่ใช่โชด แล้วแบบนี้บ้านผมเรียกเมาครับ

ธีมถอนหายใจแรง แบบนี้คงเตือนไม่ทันแล้วสินะ ก่อนจะยิ้มแล้วตอบสิ่งที่พรีมพูด

“ครับ ไม่เมาก็ไม่เมาครับ”

“หนายยย ม่ายยยเชื่อฉานนเหรอ อึก !!” พูดจบพรีมก็ฟุบหน้าลงกับโต๊ะทันที

แปะ !

ธีมตีหน้าผากตัวเองอย่างแรง รู้แบบนี้ห้ามแต่แรกคงดี

“หัวหน้า เอายังไงดีคะ” พิมาพูดขึ้นเมื่อเห็นสภาพของพรีมตอนนี้

“ต้องโทร.ให้คนมารับแล้วแบบนี้”

“ทำแบบนั้นไม่ได้นะคะ ถ้าเรื่องนี้รู้ถึงหูท่านประธานคนก่อน มีหวังพวกเราโดนไล่ออกยกแผนกเลย ท่านน่ะเคร่งเรื่องภาพลักษณ์ของลูกสาวมาก” พิมากระซิบบอกธีมเบา ๆ

“แล้วเราจะทำยังไงกันดีครับ”

“เรื่องนี้พวกเราคงต้องฝากหัวหน้าแล้วค่ะ พอดีพวกเรามีครอบครัวต้องกลับไปดูแล ฝากหัวหน้าด้วยนะคะ”

พูดจบทุกคนก็พร้อมใจลุกขึ้นจากโต๊ะโดยไม่ได้นัดหมาย ก่อนจะลุกเดินออกจากตรงนั้นทันที

“เดี๋ยว ทุกคนจะไปไหน”

และตอนนี้ก็ไม่มีใครฟังหัวหน้าแบบเขาอีก ให้ตายเถอะ

“คุณลูกค้าจะเช็กบิลเลยไหมครับ” พนักงานถาม

“ครับ” ธีมมองคนที่บอกว่าจะปิดร้านเลี้ยงพวกเขาที่สลบไปแล้ว ก่อนจะถอนหายใจยาว ๆ อีกครั้ง

35,000 บาท พอเห็นราคาเท่านั้นแหละ ธีมถึงกับตาโต แต่ก็ยอมควักบัตรของตัวเองยื่นไปให้พนักงาน ก็เพราะท่านประธานบอกจะเลี้ยง พวกเขาถึงสั่งไม่ยั้งกัน

“ผมไปทำเวรกรรมกับคุณไว้มากสินะ”

ธีมบ่นขณะที่แบกพรีมไว้บนหลัง หลังจากที่ออกจากร้าน เขาตัดสินใจพาพรีมกลับมาบ้านของตัวเอง ตอนแรกกะว่าจะให้ไปพักที่โรงแรม แต่ถ้าเป็นแบบนั้นก็ไม่มีใครดูแล พอพรีมฟื้นจะไม่โทษและไล่เขาออกอีกเหรอ

“อาวววว... อีกแก้ววว” เสียงงึมงำพูดไม่รู้เรื่องดังอยู่ด้านหลังเขาดังขึ้น

“วันหลังเราค่อยต่อนะครับคุณพรีม วันนี้ร้านปิดแล้วครับ”

แล้วทำไมกูต้องมาอธิบายให้คนเมาฟังด้วยวะเนี่ย

“พี่จายยร้ายยอึก... อ้ายยยคนจายยยร้ายยย” จู่ ๆ คนเมาก็เริ่มอาละวาดทุบตีหลังเขา

“คุณพรีมอยู่นิ่ง ๆ เดี๋ยวตก”

“ฉานนนเจ็บบบบ เจ็บมากเลย... อึก ฮืออออ”

ธีมรู้สึกว่าเสื้อของเขาเริ่มเปียกชุ่ม ผู้หญิงที่เพียบพร้อมทุกอย่างทั้งหน้าตา ฐานะ และการงานแบบพรีมก็มีสิ่งที่อัดอั้นตันใจแบบคนอื่นด้วยเหรอ ธีมปล่อยให้เธอโวยวายอยู่ข้างหลังเขาสักพัก อีกฝ่ายก็เงียบไป

สงสัยจะหลับเพราะหมดฤทธิ์

ไม่นานธีมที่แบกพรีมไว้บนหลังก็เดินมาถึงคอนโดมิเนียมที่พัก เขาวางเธอลงที่เก้าอี้หน้าทางเข้าเบา ๆ ก่อนที่จะเอาเสื้อสูทของตัวเองคลุมตั้งแต่ส่วนหัวให้อีกฝ่าย เพราะถ้าเข้าไปสภาพนี้ อย่างไรคนก็จำประธานของพวกเขาได้แน่ พอจัดแจงเสร็จธีมก็แบกคนตัวเล็กขึ้นบนหลังอีกครั้ง

ตุ้บ !! เขาวางหญิงสาวลงบนเตียงนอนของตัวเองเบา ๆ ดีนะที่ไม่มีใครจำเธอได้

“นอนอยู่นี่ก่อนนะครับ ผมขอไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวหาอะไรให้ดื่ม”

ครืด~~ ครืด~~ แต่ไม่ทันที่ธีมจะเข้าห้องน้ำ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นก่อน

ขวัญที่รัก♡♡

“ว่าไงครับคนเก่ง” พอรู้ว่าสายโทร.เข้าคือใคร เขาก็รีบรับสายอย่างอารมณ์ดี

(เมาหรือเปล่าคะเนี่ย แล้วนี่ดื่มเสร็จหรือกันยังคะ)

“เสร็จแล้วครับ พี่กลับถึงห้องแล้วด้วย ไม่ต้องห่วง พี่ก็รายงานตัวอยู่ตลอดไง” ที่จริงเขาบอกขวัญแล้วว่าจะไปดื่ม และเขาก็ส่งข้อความบอกเป็นระยะ

(ดีแล้วค่ะ)

“อือ... ขอน้ามหน่อยยย”

เสียงที่ดังขึ้นทำให้ธีมแทบจะปิดเสียงแทบไม่ทัน

(พี่ธีมคะ เมื่อกี้ขวัญเหมือนจะได้ยินเสียงใครเลย)

“เสียงทีวีน่ะ ขวัญอย่าคิดมากนะ” ธีมรีบแก้ตัว ที่จริงเขาก็อยากเล่าความจริงให้แฟนฟังแหละ แต่การหิ้วประธานกลับมาห้องมันก็น่าเหลือเชื่อเกินไป

(ไม่คิดมากหรอกค่ะ พี่ธีมพักผ่อนนะ ตอนเช้าเดี๋ยวขวัญโทร.หา)

“ได้ครับ ฝันดีนะ... พี่รักขวัญนะครับ”

(ค่ะ ฝันดีค่ะ)

ทางฝั่งของขวัญหลังจากที่วางสายจากธีมไปแล้ว เธอก็ถอนหายใจออกมายาวเหยียด อย่างไรเสีย เธอต้องเลือกในสิ่งที่ดีที่สุดให้กับตัวเธอเอง คิดได้ดังนั้น ขวัญก็วางโทรศัพท์ไว้ที่หัวเตียงแล้วเดินเข้าห้องน้ำที่มีรุ่นพี่คนสนิทรออยู่

เธอตัดสินใจที่จะสานต่อความสัมพันธ์กับอีกฝ่ายให้แนบแน่นมากยิ่งขึ้น แล้วก็นะ เธอกับธีมไม่เคยมีอะไรกันเลย มีเพียงแค่กอด จูบ หอมเท่านั้น มันเลยทำให้เธอไม่รู้สึกผิดไปมากกว่านี้