เช้าวันถัดมา...
ญาดายืนรอรถอยู่ที่หน้าปากซอย สีหน้าท่าทางดูไม่ดีสักเท่าไรใบหน้าเปียกชื้นจากเหงื่อ มือข้างหนึ่งยกขึ้นป้องแสงแดด ขณะอีกข้างกำโทรศัพท์ไว้แน่น รถเมล์ที่เธอรอมานานกลับยังไม่โผล่มาแม้แต่เงา
หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ขณะก้มมองนาฬิกาข้อมือ หัวใจดวงน้อย ๆ เริ่มกระวนกระวายกลัวว่าจะไปส่งบทความวิจัยที่มหาวิทยาลัยไม่ทัน
ทันใดนั้นรถยนต์หรูสีดำสนิทแล่นผ่านไปพร้อมเสียงเครื่องยนต์นุ่มนวลที่คุ้นเคย คนขับคือคนสนิทของเหมันต์และแน่นอนว่าเบาะหลังมีมาเฟียหนุ่มเจ้าของธุรกิจนั่งอยู่
เหมันต์นั่งไขว้ขา สายตาคมมองออกไปนอกรถอย่างไร้อารมณ์ แต่แล้วก็ชำเลืองเห็นเงาร่างคุ้นตายืนหน้าซีดอยู่ข้างถนน
เขาทำเป็นไม่สนใจทอดและสายตามองข้ามไป แต่เมื่อรถแล่นเลยไปได้ไม่ไกลเจ้าตัวก็เปรยขึ้น
“วนกลับไปที่เดิม”
คนขับรถขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนพยักหน้ารับคำโดยไม่ถามอะไรให้มากความเมื่อรถกลับมาจอดริมทางอีกครั้ง กระจกฝั่งผู้โ
