"แม่ครับ..ที่ผมยังไม่พาแก้มหอมเข้าบ้านเพราะผมไม่อยากให้แม่ตั้งแง่กับเธอ สำหรับผมผมศึกษาดูใจกับเขามาสี่ปีจะเข้าปีทีห้าอยู่แล้ว ผมเห็นเขามาทุกตลอดเวลาทำงาน เขาเป็นคนเก่ง เขาเป็นดี เขาเป็นคนขยันอดทน ต้องยอมรับเลยว่าตลอด4-5ปีมานี้ที่บริษัทผมมีกำไลเพิ่มขึ้นขยายโรงงานเพิ่มขึ้นส่วนหนึ่งเป็นเพราะเขาที่เดินเคียงบ่าเคียงไหล่มากับผมเขาไม่ใช่คนรวยอยู่แวดวงไฮโซแต่เขาเป็นคนเก่งผมเห็นแต่ใช่ว่าแม่จะเห็น ผมอยากให้เขา ได้พิสูจน์ตัวเองกับแม่กับทุกคนว่าเขาคู่ควรกับผมมากที่สุด"
คุณพิมรดาเงียบนั้งฟังลูกชายแล้วก็หวนคิดได้ว่าอาจจะจริงอย่างที่ลูกชายพูดความจริงเธอก็หวั่นๆอยู่ระหว่างลูกชายกับเลขาแต่เธอก็เห็นว่าแก้มหอมทำงานดีจริงและก็ช่วยลูกชายเธอได้ในหลายๆเรื่องก็เลยไม่กล้าขัดอะไร
"เฮ้อออ..ก็จริงอย่างที่ลูกพูด แต่ตอนนี้แม่เขาใจแล้วยอแค่ลูกแม่มีความสุขแม่ก็พอใจ"
"ขอบคุณครับคุณแม่"
การันต์ลุกขึ้นมากอดคุณพิมรดา
บ
