แอบรักเลขาตัวแสบ

เลขานะไม่ใช่เมีย

"ไปค่ะ"

แก้มหอมเปิดประตูออกมาจากห้องนอนส่วนตัว การันต์ลืมตาขึ้นพบว่าเลขาของเขาอยู่ในชุดมินิเดรส ผ้าชีฟอง สีขาวลายกุหลาบสีชมพูสายเดี่ยวผูกเอวเข้ารูป

กระโป่งทรงเอสั้นเหนือเข่า โชว์เนินอกเบาๆกับเรียวขาขาวเนียน ปล่อยผมที่ถูกม้วนไว้อย่างสวยงาม

(เฮ้ออ..ชักไม่ไปอยากไปแล้วสิ)

การันต์คิดในใจ เขายังมองเลขาของเขาอยู่แบบนั้น

"ไปค่าา ท่านประธาน"

แก้มหอมย้ำอีกรอบ

"มีชุดที่มันปิดมากกว่านี้ไม"

เขาพูดขึ้น

"ทำไมค่ะ ไม่สวยหรอ"

เธอหมุนซ้ายหมุนขวาให้เขาดู

"มันก็สวยแต่มันโป๊ไปหรือป่าวคุณ"

"เจ้านายค่ะ เราจะไปนั้งกันที่บาร์นะคะไม่ใช่ที่วัด"

"โอเคครับชุดนี้ก็ชุดนี้"

ติ๊งง...

"อ่าวคุณแก้มหอม วันนี้แต่งตัวสวยเชียวครับจะไปไหนเอ้ย"

คิวชายหนุ่มหล่อประจำคอนโดเอ่ยถามขึ้นตอนประตูลิฟท์เปิดออกที่ชั้นล้างพอดี

"สวัสดีค่ะพี่คิว หอมจะไปทานข้าวกับ..

ลูกค้านะคะ"เธอตอบเลี่ยงๆ

"เมื่อเช้าพี่ไปส่งทันเข้างานไมครับ"

เขาถามต่อ

"ทันพอดีเลยค่ะ ต้องขอบคุณพี่คิวมากนะคะ"

"ไม่เป็นไรครับยินดีรับใช้เสมอ"

เขาส่งยิ้มมาให้แก้มหอม

"อะแฮ่มม.."

การันต์แกล้งไอ

(ไอหมอนี้มันไม่เห็นฉันจริงๆหรอว่ะ)

"เออ...หอมขอตัวก่อนนะคะ"

แก้มหอมรีบตัดบท

"ครับ ไว้เจอกันนะครับ"

คิวพูดต่ออย่างกวนอารมณ์คนข้างๆ

"ไปกันเถอะ"

พูดเสร็จการันต์ก็โอบเอวพาเลขาของเขามาขึ้นรถทันที แก้มหอมก็ไม่ทันได้คิดอะไรเขาคงกลัวไปไม่ทันเวลานัดมั่ง

การันต์ขอบรถออกจากคอนโดอย่างรวดเร็วไม่พูดไม่จา

"คุณการันต์ขับรถเร็วไปหรือเปล่าค่ะ"

แก้มหอมเอ่ยขึ้น เขาจึงผ่อนคันเร่งลง

อย่างได้สติ เขานั้งเงียบมาตลอดทางจนถึงคอนโอของเขา

"เชิญครับ"

เขาพูดขึ้นหลังจากที่เขาจอดรถแล้ว

"เฮ้ออ..หงุดหงิดอะไรอีกค่ะ"

แก้มหอมทนนั้งเงียบๆมานานแล้ว

[เงียบ]

"ไม่บอกหอมก็ไม่รู้ ถ้าไม่รู้ต้นเหตุหอมก็แก้ไขให้ไม่ได้นะคะ"

"เปล่าครับขึ้นห้องเถอะ"

เขานึกได้เลยปรับอารมณ์ให้อ่อนลง

ทั้งคู่เดินมาขึ้นลิฟท์ มาชั้นบนสุด

"ผมอาบน้ำก่อนคุณเตียมเสื้อผ้าให้ผมด้วย"

"อีกแล้วหรอค่ะหอมเป็นเลขานะคะไม่ใช่

ภรรยาคุณ"

พูดไปแล้ว...ก็รู้สึกว่าไม่ควรพูดแบบนี้

"เออ...หอมขอโทษค่ะ"

การันต์ยืนมองแก้มหอมนิ่ง ในหัวความคิดตีกันไปหมด

"แล้วคุณอยากเป็นไมละ"

การันต์พูดขึ้น

แก้มหอมหันมามองเขาอย่างไม่แน่ใจ

"คุณ...คุณการันต์วาไงนะคะ"

ถามเขาหน้าตาตื่น

"เปล่าครับ เตียมชุดให้ผมด้วย"

พูดเสร็จเขาก็เดินเข้าห้องไป

แก้มหอมหน้าแดง เมื่อกี้เธอได้ยินไม่ผิดเเน่

(บ้าน้าแก้มหอม )

เธอคิดในใจ แล้วเดินเข้าไปเตียบเสื้อผ้าให้เขา เลื่อนประบานนั้นบานนี้แปบสักพักใหญ่เธอก็ได้ชุดของเขา กางเกงผ้ายีนส์สีเข้ม เสือยืดสีขาวพร้อมกับ เสื้อแจ็คเก็ตสีน้ำตาลเข็มขัดสีน้ำตาล

เธอถอยหลังไปยอนมองชุดที่เธอเตียมไว้ให้เขาอย่างภูมิใจ โดยไม่ทันสังเกตุว่า

การันต์ยืนมองอยู่ด้านหลังตั้งนานแล้วหลังจากที่เขาอาบน้ำเสร็จ

"ว้ายยย.."

เสียงแก้มหอมร้องขึ้น เมื่อเธอเตียมจะหันหน้าเดินกลับออกไปแต่ดันหันไปชนกับร่างใหญ่ของการันต์ก่อนทำให้เธอเสียหลักจะล้มการันต์ใช้แขนคว้าเอวบางไว้ได้เขาแกล้งดึงร่างบางให้เขามาหาตัวอย่างแรงทำให้แก้มหอมไม่ทันตั้งตัว หน้าเธอซบลงไปกับอกแกร่งเปลือยเปล่า

มือบางยกขึ้นจับบ่าเเข็งแกร่งไว้อย่างตกใจเอวคอดถูกกอดไว้แน่น ลำตัวแนบชิดกันจนไม่มีช่องว่างให้อะไรผ่านไปได้

การันต์ก้มมองคนในอ้อมแขน เเอบสูดดมความหอมจากเรือนร่างของเธอ

แก้มหอมเงยหน้ามองเขาตาแป๋ว

การันต์มองสบตาเธอ เขาค่อยๆก้มหน้าลงมาเลื่อยๆ

"เออ...หอมออกไปรอข้างนอกนะคะ"

แก้มหอมรีบผละออกจากอ้อมแขนเเข็งเเรงของเขา หัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ เธอรีบหันหลังแล้วเดินออกไปทันที การันต์มองตามร่างบางอย่างเสียด่าย

แก้มหอมออกมายืนเอามือจับแก้มตัวเองรับรู้ถึงความร้อนผ่าวของใบหน้า

"บ้าน้าาาแก้มหอม"

เธอเรียกสติตัวเองที่หลุดหายไปไหนไม่รู้

ไม่นานการันต์ก็เดินออกมากับชุดที่เธอ

เตียมไว้ให้ แก้มหอมยืนมองเขาอย่าง เหม่อลอย เขาหล่อรู้อยู่แล้วแต่พอเขาอยู่ในชุดแบบนี้ยิ่งหล่อเข้มเข้าไปอีก

การันต์เดินเข้ามากระซิบข้างหูหญิงสาว

"หิว...ไม กินผมก่อนได้นะ"

เขาพูดยิ้มๆ

แก้มหอมรีบถอยออก

"บ้าหรอ ไปกันได้เเล้วค่ะ"

เธอรีบเดินออกไปจากห้องทันที การันต์หัวเราะตามหลัง

ไม่นานก็มาถึงบาร์ที่การันต์จองโต๊ะvipไว้

"สวัสดีครับคุณการันต์ เชิญทางด้านนี้ได้เลยครับ"

ผู้จัดการร้านรีบมาต้อนรับและพาไปที่โต๊ะที่เขาจองไว้ทันที

ไม่นานมิสเตอร์หวังกับนาเดียก็มาถึง

ทั้งหมดนั้งลงหลังจากทักทายกันเรียบ

"วันนี้คุณนาเดียสวยจังเลยนะครับ"

การันต์เอ่ยขึ้น

"ขอบคุณค่ะคุณการันต์"

นาเดียที่นั้งข้างมิสเตอร์หวังตอบรับคำชมของเขา

"พูดอย่างนี้คุณแก้มหอมก็เสียใจแย่สิครับคุณการันต์"

มิสเตอร์หวังเอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์

"ไม่หรอกค่ะ เรื่องสวยแก้มหอมยอมให้คุณนาเดียเลยค่ะ"

แก้มหอมตอบยิ้มๆ เธอไม่เคยคิดเล็กคิดน้อยเรื่องพวกนี้ แล้วอีกอย่างเธอไม่เคยสวยในสายตาท่านประธานของเธออยู่แล้ว

"คุณแก้มหอมก็สวยนะคะ สวยมากด้วย"

"ขอบคุณค่ะคุณนาเดียสวยก็สวยค่ะ"

แก้มหอมเอ่ยติดตลก

แล้วทั้งหมดก็นั้งดื่มนั้งคุยกันไป

แก้มหอมกับนาเดียก็ดูเข้าขากันได้ดี

คุยกันอย่างสนิทสนม

"แฟนคุณแก้มหอมไม่หึงแย่หรอค่ะที่ตัวติดกับเจ้านายแบบนี้"

นาเดียถามหลังจากดื่มกันมาได้สักพักแล้ว

"เรื่องมันเศร้านะคะ คุณนาเดียจะฟังได้หรอค่ะ"

แก้มหอมดึงดราม่า พรอยให้นาเดียทำหน้าเครียดไปด้วย

"ทำไมหรอค่ะ"

น่าเดียรีบถาม การันต์กับมิสเตอร์หวังก็รอฟังไปด้วย

"เรื่องมันมีอยู่วา...."

แก้มหอมแกล้งเว้นไว้

"หอมยังไม่มีแฟนค่ะ"

"โถ..คุณหอมนาเดียนึกว่าจะมีดราม่าซะอีก555"

น่าเดียหัวเราะในความขี้เลยของเพื่อนเลขาด้วยกัน

การันต์อมยิ้ม

(แอลกอฮอล์ในร่างกายเริ่มทำงานแล้วสิ

ยายตัวแสบ)

การันต์คิดในใจ

"อมยิ้มอะไรคุณการันต์ คุณเองก็มีรับลมคมในแปลกๆอยู่นะผมว่า"

มิสเตอร์หวังเอ่ยเเซวคู่ค้าอย่างรู้ทัน

"เปล่าหรอกครับ"

การันต์แก้ตัว

"ว่าแต่คุณหอมยังไม่มีแฟนจริงๆหรอค่ะ"

นาเดียถามขึ้นอีก

"ยังไม่มีจริงๆค่ะ"

แก้มหอมย้ำอีกรอบ

"ทำไมละคะ คุณแก้มหอมสวยขนาดนี้เสียดายแย่"

"หอมก็เสียดายตัวเองเหมือนกันค่ะ แต่จะให้หอมเอาเวลาที่ไหนไปหาแฟนละคะ

เจ้านายเล่นใช้งานไม่เว้นวันหยุดเลย"

แก้มหอมพูดขึ้น แอบประชดเจ้านายไปด้วย

"คุณการันต์คุณต้องหาแฟนให้เลขาคุณแล้วนะ สวยๆแบบนี้หาไม่อยากหรอก"

มิสเตอร์หวังพูดขึ้น

"ไม่ช่วยไม่ว่าค่ะ แถมยังขัดขวางไม่ให้หอมมีแฟนอีก ถ้าไม่ติดว่าเงินเดือนแพงนะหอมลาออกไปแล้วค่ะ แต่ให้เลือกมีแฟนแต่ไม่มีตังค์กับมีตังค์แต่ไม่มีแฟนหอมเลือกมีตังค์แต่ไม่มีแฟนดีกว่าค่ะเพราะโลกนี้มันหมุนด้วยเงิน"

"จริงนะคะ สมัยนี้ผู้หญิงซื้อกินเยอะแยะ"

นาเดียพูดขึ้น

การันต์กับมิสเตอร์หวังมองหน้ากัน อัตโนมัติ