แอบรักเลขาตัวแสบ

จินตนาการ

"จะไม่มีครั้งหน้า ทุกอย่างของเรามันมีข้อตกลงอยู่แล้วคุณก็รู้ ออกไปซะ และอย่ากลับมาให้ผมเห็นหน้าอีก"

การันต์พูดอย่างจริงจัง แขไขเริ่มใจไม่ดี

"การันต์ขาา แขขอโทษค่ะ แขจะไม่ทำอีกแล้วอย่าโกรธแขเลยนะคะ"

"ออกไป"เเขไขหน้าเสียเธอไม่คิดว่าเขาจะโกรธขนาดนี้

"แต่..ว่าการันต์.."

"จะออกไปเองดีๆ หรือจะให้ผมเรียก รปภ

มาลากคุณออกไป"

แขไขพูดยังไม่ทันจบการันต์ก็พูดสวนขึ้นทันที

"การันต์คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้นะคะแขรัก

คุณแขขาดคุณไม่ได้ แขไปก็ได้ค่ะ แต่คุณต้องไปหาแขบ่างนะคะ ให้โอกาสแข

ได้อยู่กับคุณบ่างนะคะ"แขไขกอดเขาไว้แน่น แก้มหอมได้แต่นั้งดูเงียบๆ

(เวรกรรมอะไรของฉันว่ะเนี๊ยยย ที่จะต้องมาอยู่ในสถานการณ์แบบนี้)แก้มหอมคิดในใจ

"มันจบแล้วแขไข ออกไป"การันต์ตะโกน

ลั้นห้อง

"ฮื้อๆการันต์แขขอโทษ"

"แก้มหอมตาม รปภ ขึ้นมา"

"กรี๊ดดด..การันต์คุณจะทำกับแขแบบนี้ไม่ได้นะ"

"แก้มหอม"การันต์เรียกเธออีกรอบ

"ค่ะ ตามให้เดียวนี้ค่ะ"แก้มหอมพูดขึ้น

"ไม่ต้อง"แขไขตะโกนใส่แก้มหอม

"ฉันไปเองได้ กรี๊ดๆๆ..."

ก่อนออกไปยังไม่วาย อาละวาดอีกรอบ

"เฮ้อออ..ในแต่ละวันของฉัน"แก้มหอมถอนหายใจ

"ผมได้ยิน"

"ขอโทษค่ะ แต่หอมก็ตั้งใจให้คุณได้ยิน

นั้นแหละค่ะ"

"คุณนี้น้าแก้มหอม"

"จะรับกาแฟเลยไมค่ะ"

"ก็ดีครับ"

แก้มฟอมเดินอแกมาชงกาแฟใช้เขา

"พี่หอมเป็นไงบ่างค่ะ เสียงดังออกมาถึงข้างนอกเลย"

"ก็อย่างที่ได้ยินนั้นแหละ"แก้มหอมตอบ

"ท่านประธานของเรานี้เสน่ห์แรงจริงๆเลยนะคะ"

"จ้ะ ไปทำงานได้แล้ว"

"ค่าาา"

ฟ้าใสรีบเดินออกไปทันที

"กาแฟมาแล้วค่ะ"

"ขอบคุณครับ"

"อีกครึ่งชัวโมงคุณสุชาติมาถึงนะคะ"

"เย็นนี้คุณกลับพร้อมผมนะ คุณไม่ได้เอารถมาอยู่แล้วไม่ใช่หรือ"

"เออ..ไม่เป็นค่ะเราไปเจอกันที่ร้าน

เลยก็ได้ หอมจะได้เอารถไปเองตอนกลับ

จะได้ไม่รับกวนท่านประธาน"

"คุณจะไม่เมา"

การันต์ถาม

"วันนี้หอมจะไม่ดื่มเลยค่ะ"

" แต่นัดวันนี้จุดประสงค์เพื่อไปสังสรรค์กันนะ ถ้าคุณไม่ดื่ม จะไม่เสียมารยาท

ไปหน่อยหรอ"

(เอาไงดีว่าไอหอมถ้าได้ดื่มก็จะติดลมบนทันที)

เธอคิดในใจ เพราะก็รู้ตัวเธอเองดี

"เอาเป็นว่าตามนั้นแหละคุณกลับพร้อมผม ไปทำงานได้แล้ว"

แก้มหอมยืนงง

(อะไรของเขา ไม่มีทางเลือกอะไรให้เลย

แบบนี้จะถามฉะนทำไมค่าาา)

เธอคอนคอร์ดเขาในใจ

"ค่ะ"

แล้วก็เดินไปนั้งทำงานต่อที่โต๊ะ

17.00น

แก้มหอมยังกดแป้นพิมพ์คอมพิวเตอร์รัวๆอยู่เลย

"งานยังไม่เสร็จหรอคุณ"

การันต์ถามขึ้น

"ยังเลยค่ะ ท่านประธานกลับก่อนเลยค่ะ

ไม่ต้องรอหอม"

การันต์ยืนกอดอกพิงโต๊ะมองแก้มหอม

อย่างรู้ทัน ปกติเลขาเขาทำงาน

เร็วไม่เคยมีงานค้าง

"ไม่เป็นไรผมรอได้"

"ห๊ะ...เออ...หอมเกรงใจท่านประธานกลับก่อนเถอะค่ะ"

"แก้มหอมคุณนึกว่าผมไม่รูทันคุณหรือไง

หรือว่าคุณนัดใครไว้"

การันต์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่ปกตอเท่าไหร่

"เปล่านะคะหอมไม่ได้นัดใครไว้เลย"

"คุณแน่ใจหรอ ไหนจะไอหนุ่มไบค์เกอร์ที่มาส่งคุณไหนจะไอหนุ่มหัวหน้าฝ่ายออกแบบอีก"

"หอมไม่ได้นัดใครเลยนะคะ แค่เวลาพักหอมยังไม่มีเลย แต่..เอ๊ะ คุณรู้ได้ไงว่าคุณเปรมเขา"

"ผมรู้ก็แล้วกัน"

การันต์รีบตัดบท

"จะไปกันได้หรือยัง ยังไงวันนี้ผมก็รอคุณอยู่ดี"

"ก็ได้ค่ะ ใครจะกล้าขัดคำสั่งเจ้านายละคะ ถึงเเม้ว่ามันจะนอกเวลางานก็เถอะ"

"แก้มหอม"

"ไปค่ะเสร็จแล้ว เชิญค่ะท่านประธาน"

เธอรีบเปิดประตูเชิญเขา ก่อนที่เขาจะบ่นเธอยาวกว่านี้"

การันต์รู้ว่าเธอประชด เขาจับเสื้อสูทตัว

หนาโยนไปคลุมหัวเลขาแล้วก็เดิน ผิวปากออกไปอย่างสบายอารมณ์

แก้มหอมกำลังจะวีน แต่สายตาหันไปเห็น

พนักงาน ที่ยังไม่ได้กลับบ้านยืนมองเธอกับท่านประธานกันจังงังเหมือนหยุดเวลาไว้ยังไงยังงั้น หนึ่งในนั้นก็มี

แก๊งของฟ้าใสด้วย

แก้มหอมรับปรับใบหน้าให้ปกติที่สุด ดึงเสื้อท่านประธานมาพาดไว้ที่เเขน ยังไม่ทันได้เดินออกไป ก็มีเสียงตะโกนขึ้นมา

"แก้มหอมเร็วสิผมรอนานแล้วนะ"

"ค่าาา"

เธอตอบแล้วรีบเดินไปที่ลิฟท์ที่ท่านประธานรออยู่

(กรี๊ดดด...ไม่พ้นถูกพวกฟ้าใสนินทาแน่ๆ

ท่านประธานบ้า)

เธอหน้าบูดเข้าไปในลิฟท์

"เป็นไรคุณหน้าบูดเชียว"

"ก็คุณ....เออ ไม่มีไรค่ะ"

เธอจะบอกเขาได้ยังไงว่าพวกพนักงานข้างนอกเข้าใจว่าเขาชอบเธอ แล้วตัวต้นเรื่องก็ชอบสร้างเรื่องอีกตั้งหาก

"กรี๊ดดดดๆๆ..แกเห็นไมพระเองกับนาง

เอกชัดๆ ฟิวส์แบบพระเอกรักนางเองแต่นางเองไม่รู้ตัวไรงี้"ฟ้าใสกรี๊ดกร๊าดบิดซายบิดขวา ประหนึ่งว่าตัวเองรับบทนางเองในตัวละครที่ตัวเองตั้งขึ้น

"อิจฉาพี่หอมง่าาา ฉันว่าท่านประธานมีใจ

ให้พี่หอมแน่ๆ"

หนึ่งในแก๊งพูดเสริม

"แข่งเรือแข่งพายมันแข่งกันได้จ้ะ

แข่งบุญแข่งวาสนาแข่งกันไม่ได้นะจ๊ะสาว"

"ใช่ ทำงานหาผัวรวย เอ้ยไม่ใช่ทำงานหาเงินกันต่อไปพวกเรา"

ฟ้าใสพูดขึ้นก่อนจะแยกยายกันกลับบ้าน

คอนโดแก้มหอม

"เออ...ท่านประธานจะขึ้นไปรอหอม

ข้างบนไมค่ะ"

แก้มหอมถาม หลังจากที่เขาขับรถมา

จอดใต้ถุนคอนโด

"ผมไม่รอคุณในรถแน่แก้มหอม"

การันต์ดักเธอไว้ก่อน

"ค่าาา..งั้นก็เชิญค่ะ"

เธอก็นึกไว้อยู่แล้วหละ

"ตามสบายนะคะหอมขอเวลาอาบน้ำ ไม่เกิน20 นาทีค่ะ"

เธอพูดขึ้นหลังจากขึ้นมาถึงห้องแล้ว

แล้วเธอก็หายเข้าห้องส่วนตัวของเธอไป

การันต์นั้งลงที่โซฟาตัวเดิม ที่เขาเคยมานอนรอเธอเมื่อคราวก่อน วันนี้เขาได้สำรวจห้องเธออย่างจริงจัง มีครัวเล็กๆ มีห้องรับแขก มีระเบียงที่มีเครื่องซักผ้า มีราวตากผ้ามีเสื้อผ้าที่ตากไว้อย่างเป็นระเบียบและมีบางอย่างดึงดูดสายตาเขา

ชุดชั้นในน่ารักๆที่ถูกหนีบไว้กับราวตากผ้า

(ถ้าอยู่บนตัวเธอมันจะน่ารักขนาดไหนน้า

แก้มหอม)

เขาคิดและกำลังจินตนาการ ว่าถ้าชุดชั้นในตัวจิ๋วนี้บนตัวเจ้าของของมันคงจะ..

(เห้ยย..เขาข่ายโรคจิตแล้วไอการันต์ หยุดคิดๆ)

เขาบอกตัวเองแต่ไม่ทันแล้ว ตอนนี้ไอเจ้ามังกรของเขามันเริ่มขยายตัวขึ้นอีกแล้ว

"บ้าซิบ...เธอทำอะไรกับฉันเนียแก้มหอม"

การันต์นั้งหลังพิงโซฟาเงยหน้าและหลับตาเพื่อพยายามควบคุมตัวเอง ให้อะไรๆในร่างกายมันอยู่ในสภาพปกติ

และพยายามไม่มองออกไปที่ระเบียงอีก

ไม่งั้นเขาคงตบะแตกแน่

เขาไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้กับใครเลย แต่กับแก้มหอมเเค่นิดๆหน่อยๆ ไอเจ้ามังกรของเขาก็พร้อมรบ

เสมอ

"เฮ้อ...เป็นเอามาก"เขาบ่นตัวเอง