แอบรักเลขาตัวแสบ

พากลับเอง

ร้านอาหาหรูเเห่งหนึ่ง...

"สวัสดีครับคุณเด่นชัย"

การันต์เอ่ยขึ้นทักทายลูกค้ารายใหญ่ก่อน

"สวัสดีค่ะ"

แก้มหอมยกมือไหว้สวัสดีต่อจากเจ้านาย

"สวัสดีครับการันต์คุณแก้มหอม

เชิญครับเชิญ"

เด่นชัยชายวัยกลางคนอารมณ์ดีเอ่ยขึ้น

"ผมมาช้าไปหรือป่าวครับ"การันต์พูดขึ้นอย่างชวนคุยเสียมากกว่า

"ไม่เลยครับ ผมมาเร็วเองมากกว่ามัน

เหงาๆนะครับเลยออกมานั้งมองอะไรไปเลื่อย ทานอะไรกันดีครับสั่งเพิ่มได้เลย"

"คุณต้องการอะไรเพิ่มไมครับ"

การันต์หันไปถามแก้มหอม แก้มหอมมองกับข้าวบนโต๊ะก็เยอะแล้ว

"ไม่แล้วค่ะ"เธอตอบ การันต์พยักหน้า

"ผมอิจฉาคุณการันต์จริงๆเลยครับมีเลขาทั้งสวยทั้งเก่งแบบนี้"เด่นชัยเอ่ยขึ้นเขาคุ้นเคยกับเลขาการันต์ดี ทำธุรกิจรวมกันก็เจอกันบ่อยหน่อย และก็จะเห็นเจ้านายหนุ่มกับเลขาสาวเดินตามกันแบบนี้ประจำ

"ขอบคุณครับ กว่าจะเจอกันได้ผมก็เปลี่ยนเลขาไปเยอะเหมือนกันครับ"

"คุณแก้มหอมก็ใจแข็งเหมือนกันนะครับ ผมจะบอกคุณการันต์แรกๆนะผมให้คนติดต่อคุณแก้มหอมให้มาเป็นเลขาผม ผมให้เงินเดือนเพิ่มเป็นเท่าตัวเธอยังไม่เอาเลยนะครับ"เด่นชัยพูดขึ้นมา เขาเองก็เริ่มเมาก็เลยพูดมากเป็นพิเศษ

"จริงหรอครับเนีย ผมไม่รู้มาก่อนเลยนะครับ"การันพูดพร้อมกับหันไปมองหน้าเลขาสาวที่นั้งจิบไวน์เฉย

"จริงสิครับ แต่มันก็นานมาแล้วแหละครับ

คุณการันต์อย่าโกรธผมละ"

"ไม่หรอกครับ ยังไงผมก็ไม่มีวันปล่อยเขาไปอยู่แล้ว"

"555 เป็นผมก็ไม่ปล่อยครับ"เด่นชัยหัวเราะชอบใจ

การันต์ยกเหล้าในแก้วขึ้นดื่ม แต่สายตามองมาที่เลขาสาวอย่างมีความหมาย

การันต์กับเด่นชัยนั้งคุยกันเรื่องธุรกิจ

ส่วนแก้มหอมก็นั้งจิบไวน์ไปเพลินๆ

"หอมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ"

เธอกระซิบบอกเจ้านาย

"เมาหรือเปล่าคุณให้ผมพาไปไม"

การันต์เอ่ยถาม

"หอมไปเองได้สบายมากค่ะ"

"อืมม..เอาโทรศัพท์ไปด้วยละคุณ"

"ค่าาา"

เธอตอบแล้วก็ลุกขึ้นเดินกำลังจะพ้นโต๊ะ

ก็มีเสียงตะโกนมาแต่ไกล

"ไอหอม"

แก้มหอมหันไปตามเสียงเรียกไม่ใช้เเค่เธอที่หันเจ้านายของเธอก็หันไปด้วย

"ไอหอมจริงๆด้วย...เพื่อนรัก"

ชายหนุ่มคนนั้นเดินเข้ามากอดแก้มหอมอย่างรวดเร็ว

"ไอกรณ์...เอ้ย เดี๋ยวเมาแล้วไง"

แก้มหอมหันไปหาเพื่อนอีกคนที่เดินมาด้วยกัน

"จะเหลือ ดูสภาพมันดิ"นิพลตอบทั้งสามเป็นเพื่อนสมัยเรียนมหาลัยด้วยกัน

เป็นเพื่อนสนิทกันเลยทีเดียว ส่วนมากเพื่อน

แก้มหอมจะมีแต่ผู้ชายซะส่วนใหญ่

เธอเป็นคนฮาวๆลุยๆ ถึงไหนถึงกัน

"เออ..ปล่อยก่อนได้ไมว่ะไอกรณ์"

แก้มหอมบอกเพื่อน

"ห่วงตัว...กับเพื่อน แล้วนี้แกมากับใคร"

แก้มหอมนึกได้ว่าเธอยืนอยู่ใน รัศมีของโต๊ะเจ้านายเธออยู่ เธอรีบหันไม่มองเจ้านายที่ตอนนี้หน้าบูดยังกะอะไรดี

"พวกแกไปโต๊ะก่อนเดี๋ยวฉันตามไป ฉันมากับเจ้านายอ่ะเกรงใจเขา"

เธอบอกเพื่อน

"ไปไอกรณ์"

"ฉันไปรอที่โต๊ะนะ รีบตามมานะโว้ยฉันคิดถึง"พูดเสร็จปกรณ์ก็ทำปากยื้นในท่าจุ๊ฟๆ จนนิพลต้องลากออกไป

แก้มหอมหันมาที่โต๊ะของเจ้านาย

"หอมต้องขอโทษด้วยนะคะ"

เธอเอ่ยขึ้น

"ไม่เป็นครับ ตามสบายๆ"

คุณเด่นชัยเอ่ย

"งั้นหอมขอตัวสักครู่นะคะ"

เธอพูดพร้อมกับถอยออกไป และเดินตรงไปทางที่เพื่อนพึ่งเดินไปเมื่อกี้

การันต์นั้งหน้าเครียดกระดกเหล้าเข้าปาก

20นาทีผ่านไป

แก้มหอมกลับมาที่โต๊ะ หน้าแดงเป็นลูกตำลึง

"มาแล้วค่ะ ขอโทษทีนะคะหอมคุยกับเพื่อนเพลินไปหน่อย คุณเด่นชัยไหวไมค่ะเนีย"

เธอหันไปมองเด่นชัยเมาคอพับ

ไปเเล้ว

"คุณมากับผมแต่ทิ้งให้ผมนั้งคนเดียวเนียนะ"

"คนเดียวที่ไหนค่ะ คุณเด่นชัยก็อยู่

หอมแค่เดินไปหาเพื่อนแปบเดียวเอง

นะค่าาา"

"นี้คุณเมาหรือหอม"

"แฮะๆ..หอมดื่มกับเพื่อนมานิดหน่อย

แต่ไม่ต้องห่วงค่ะหอมไหว เหล้าแค่นี้ทำ

อะไรหอมไม่ได้หรอกค่ะ ฉายาหอมที่

เพื่อนๆตั้งให้ หอมคอแปบเลยนะคะ"

การันต์สายหน้า

"คุณนี้มันน่าตีจริงๆเลยแก้มหอม"

"โห้..หอมเป็นเลขาคุณนะคะ ไม่ใช้ลูกคุณ ชิ"เธอบ่น

"ขอโทษนะครับคุณการันต์ผมมารับคุณเด่นชัยกลับบ้านครับ"

"อ้อ..ครับเชิญเลย"

เด่นชัยโทรตามให้ลูกน้องมาบก่อนที่ภาพจะตัดไป ลูกน้องประคองเขาออกไป

"คุณการันต์ คุณการันต์จริงๆด้วย บังเอิญจังเลยนะคะ นี้คุณมาคนเดียวหรอค่ะ"เสียงสุภาพสตรีนางหนึ่งดังขึ้น เธอเข้าไปนั้งเบียดการันต์จนหน้าอกตู้มๆนั้น

จะติดไปกับเสื้อเขาอยู่แล้ว

(นั้งหัวโด่อยู่สองคนถามมาได้ว่ามาคนเดียวหรอค่ะ)ข้าวหอมคิดในใจ

"ผมมากินข้าวกับลูกค้าครับ"

เขาตอบแบบสุภาพ

"พักนี้คุณไม่เห็นมาหากัญญาเลยนะคะ

วันนี้เราไปต่อกันดีไมคะ กัญญาคิดถึงคุณน้าา"เธอพูดพร้อมกับลูบไล้หน้าขาของการันต์ การันต์มองแก้มหอมที่ตอนนี้เธอยังนั้งจิบไวน์ต่อ อยู่ดีๆเขาก็นึกอยากแกล้งเลขาเขาขึ้นมา เขายกมือขึ้นวาดไปข้างหลังเพื่อโอบไหล่ของกัญญา

"ได้สิครับ"เขาตอบกลับเสียงหวาน

"จริงนะคะ กัญญาดีใจที่สุดเลยค่ะ"

"แต่ผมต้องไปส่งเลขาผมก่อนนะครับ"

กัญญาหันมามองแก้มหอมด้วยสายตา เย้ยหยัน

"ให้เขากลับแท็กซี่ก็ได้นิค่ะ ก็แค่เลขา"

เธอพูดพร้อมกับเบะปากใส่แก้มหอม

"ไม่ต้องลำบากกับหอมหรอกค่ะ

ท่านประธานเชิญไปกินกัน อุ้ย..ไม่ใช่ๆ

เชิญตามสบายเลยค่ะ"

"แล้วคุณจะกลับยังไง"เขาถามขึ้น

"หอมก็ไปหาเพื่อนหอมไงค่ะ พวกมันชวนหอมไปต่อที่ผับอยู่ตอนแรกหอมก็ว่าจะไม่ไปแต่ตอนนี้ท่านประธานมีเพื่อนแล้วเดี๋ยวหอมขอตัวกันนะคะ"เธอพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน เธอมีอาการเซนิดหน่อย

การันต์จับแขนเธอไว้

"ผมว่าคุณเมาแล้วนะแก้มหอม"

"เมาก็ไม่เป็นไรค่าาา เพื่อนหอมดูแลหอมได้"เธอพูดขึ้น พร้อมกับดึงมือออกจากมือเขา

"อ้อ...อย่าลืมป้องกันด้วยนะคะ

ท่านประธาน หอมเป็นห่วง"พูดพร้อมกับเซถอยหลังไปเกือบล้ม

การันต์เห็นแบบนั้นรีบลุกขึ้นไปประคอง

เลขาเขาไว้ โดยไม่สนใจอีกฝ่ายที่นั้งเกาะแขนเขาอยู่ล้มหัวคะมำ

"อ่าวว..หอมยังไม่กลับหรอ"นิพลเดินมาเห็นข้าวหอมที่มีผู้ชายประคองอยู่ เขารู้สึกเป็นห่วงเพื่อนเลยเดินเข้ามาถาม

"ไอพลมาพอดีเลย แกไปส่งฉันหน่อย

นะ พอดีเจ้านายฉันอยากไปต่อกับแม่เสือ

สาว ฉันเลยไม่อยากรบกวนเจ้านาย"

แก้มหอมพูดพร้อมกับถอยออหจากอ้อมแขนของเจ้านายเเล้วเอียงตัวเซไปทาง

นิพลเขารีบเข้าประคองเพื่อนไว้ โดยเอาแขนโอบไว้ที่เอวเพื่อช่วยพยุง

"อ้อ..เดี๋ยวผมไปส่งเพื่อนผมเองครับ

คุณไม่ต้องห่วง"ปกรณ์พูดขึ้น

"เราไปกันเถอะค่ะการันต์ เลขาคุณเขาก็มีคนดูแลแล้วนิคะ"

"วันนี้ผมไม่สะดวกแล้วคุณไปเถอะกัญญา"

พูดเสร็จเขาก็ดึงเลขาของเขาให้ออกมาจากอ้อมแขนของนิพลกลับมาอยู่ในออมแขนเขาเอง

"ไม่เป็นไรครับ เขามากับผม ผมจะพา

เขากลับเอง"

"อะไรกันค่ะการันต์ไหนคุณบอกว่าจะไปต่อกับกัญญาไงค่ะ"

"เอาไว้โอกาสหน้าแล้วกันนะครับ"

พูดเสร็จเขาก็ประคองแก้มหอมออกมาที่รถ