20.11 pm.
"ทีนี้จะกินข้าวได้ยัง?"
ฉันละสายตาจากจานข้าวตัวเองที่ตอนนี้มีกับข้าวที่ไตรทศตักมาใส่ไว้ให้เยอะซะจนเกือบจะล้นแล้ว แต่ฉันที่เอาแต่เหม่อแทบจะไม่รู้ตัวเลยว่าไตรทศตักมาใส่จานตั้งแต่ตอนไหน
"ขอโทษ..พอดีเรายังห่วงน้องอยู่น่ะ"
"จะห่วงอะไรมัน ตอนนี้เราก็จัดการเรื่องที่อยู่มันแล้วไง...พรุ่งนี้ถ้ามันยังไม่โผล่หัวไปเรียนค่อยว่ากันใหม่สิ"
ไตรทศพูดเสียงเรียบขณะที่มือก็ตักข้าวเข้าปากไปพลาง ฉันเองจึงต้องหยิบช้อนขึ้นมากินข้าวบ้าง...จริงๆสองวันที่รอคอยนี่ก็ถือว่าหนักหนาสำหรับฉันอยู่ เพราะฉันเอาแต่ห่วงเรื่องของพีร์จนกินอะไรไม่ลงเลย
"ขอบคุณที่ช่วยนะ...หลายๆเรื่องเลย"
ฉันเอ่ยขอบคุณคนตรงหน้าและตักข้าวเข้าปากตัวเอง...ให้ตาย อาหารมันทำไมรสชาติจืดซะขนาดนี้ล่ะ
"มันไม่อร่อยเลยหนิทศ ทำไมไม่บอกเดี๋ยวเราจะได้ทำให้ใหม่"
"มันก็กินได้หนิ..."
ไตรทศตอบกลับเสียงเบาพร้อมตักข้าวเข้าปากคำใหญ่
"แต่ก่อนรสชาติ
