ไอ้หนูบ้า แกทำให้ฉันดูแย่
1617 คำ
ฉันใช่คีย์การ์ดสำรองขึ้นมาบนห้อง แต่พอเปิดเข้าไปก็แทบอยากจะร้องไห้ ไอ้เพื่อนเวรมันทำให้ห้องฉันกลายเป็นโถงน้ำหอมอีกแล้ว
“ไอ้เต้!!”
“ว่าไงคนสวย แกว่าฉันหล่อยังวะ”
“หล่อบ้านป้าแกสิ บอกกี่ครั้งแล้วว่าฉันไม่ชอบน้ำหอมกุดจี่ของแก”
“กุดจี่บ้านแม่แกสิ เขาเรียกว่ากุชชี่เว้ย พูดซะแบรนด์เขาเสียหายหมด”
“เออนั่นแหละ แกรีบหาอะไรมากลบกลิ่นเลยนะ”
ฉันได้กลิ่นทีไรเป็นอันต้องเวียนหัวเหมือนเมารถทุกที และนี่ก็เป็นอีกหนึ่งสาเหตุที่ฉันชอบมอเตอร์ไซค์ เพราะฉันแพ้กลิ่นรถสุดๆ โดยเฉพาะรถใหม่ รถมีน้ำหอม ดังนั้นถ้าไม่ใช่รถเพื่อนสนิทตัวเองจริงๆ ฉันแทบจะไม่ขึ้นเลย
“จะกลบทำไมเดี๋ยวก็ต้องออกไปข้างนอกอยู่ดี ฮะ..ฮัดชิ้ว!”
พูดยังไม่ทันขาดคำก็จามออกมายกใหญ่ รอบนี้ฉันว่าที่มันจามไม่ใช่เพราะฝุ่นหรอกแต่เป็นเพราะน้ำหอมมากกว่า ฉีดทีนึกว่าอาบ
“เดี๋ยวเรานั่งแท็กซี่ไปนะ”
“ไม่ซ้อนมอเตอร์ไซค์ไปอะ”
“แกดูนี่” ว่าจบไอ้ลอตเต้ก็ชี้หัวตัวเอง ฉันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่ามันชี้ทำไม
“อะไร?”
“เซตผมหล่อขนาดนี้จะให้ฉันใส่หมวกจนหัวลีบไม่ได้หรอกนะ”
ตอนนี้ฉันเริ่มสงสัยแล้วว่าตัวเองตกหลุมพรางมาคบกับไอ้คนเยอะแบบนี้ได้ยังไงตั้งเป็นยี่สิบปี
“แกจะไปยังไงก็ไปเถอะเดี๋ยวฉันขี่มอเตอร์ไซค์ไป”
“ไม่ได้ แกต้องไปกับฉันสิจอดไอ้เครื่องยนต์สองล้อไว้นี่แหละ ไม่ขับแป๊บเดียวสนิมไม่ขึ้นหรอก”
เถียงกันไปเถียงกันมาสุดท้ายฉันก็ถูกลอตเต้พาขึ้นรถแท็กซี่ไปด้วยกันจนได้
“เดี๋ยวไปยื่นบัตรก่อนนะ”
บอกฉันเสร็จก็ลุกเดินออกไปที่ช่องบัตร ฉันก็ได้แต่มองตามกลัวว่ามันจะไปสร้างเรื่องอะไรอีก
สรุปก็เดินกลับมาโดยที่ไม่ได้สร้างเรื่องอะไร จะมีก็แค่ไอ้ความหล่อนี่แหละที่เอาเรื่อง สาวๆ ทั้งพยาบาลและคนไข้ต่างเหลียวมองมันเป็นสายตาเดียวกัน ยิ่งกว่าเจอดาราเสียอีก
“ถามจริงนะเต้ไม่รำคาญเวลามีคนมองบ้างเหรอ”
“ไม่นะ ชินละ” ฟังคำตอบน่าหมั่นไส้ของมันฉันล่ะอยากจะเบะปาก
“เออนี่แกรู้เรื่องที่พี่สิบกลับมาหรือยัง”
“รู้แล้ว” ฉันเอ่ยตอบพลางส่งข้อความหาสีน้ำ
ไอริน : [อยู่ไหนเอ่ย เดี๋ยวพี่ไปหา]
“ทำหน้าไม่ตกใจแบบนี้แปลว่ารู้อยู่ก่อนแล้วเหรอ”
“เปล่า แต่เมื่อกี้ตอนแกไปอาบน้ำฉันเพิ่งเจอพี่สิบทิศมา” ฉันเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในร้านสะดวกซื้อให้ลอตเต้ฟัง
ซึ่งมันก็ฟังเงียบๆ ไม่ได้แสดงความคิดเห็นอะไร
สีน้ำ : [กลับมานอนพักแล้วค่ะ พอดีคุณหมอเพิ่งให้หนูไปกายภาพบำบัดมา]
ไอริน : [งั้นหนูก็นอนพักนะ ไว้พี่รินค่อยหาเวลามาหาใหม่]
ตอนแรกคิดว่าจะมาทันเจอพี่หมอสุดหล่อเสียอีก ต้องโทษไอ้ลอตเต้เลยที่มัวแต่ช้า
‘เชิญคุณ รณภัทร กิตติอักษร ที่ห้องตรวจหมายเลข 1 ค่ะ’
รอไม่นานลอตเต้ก็ถูกเรียกเข้าไปในห้องตรวจ โชคดีที่วันนี้โรงพยาบาลคนไม่เยอะมากทำให้ไม่ต้องรอคิวนาน
ฉันส่งข้อความบอกลอตเต้ว่าจะไปเข้าห้องน้ำ ถ้าเสร็จแล้วให้ออกมานั่งรอที่เดิม
ห้องน้ำที่อยู่ใกล้ที่สุดตอนนี้คือเดินไปสุดทาง แล้วเลี้ยวขวาฝั่งคลินิกทันตกรรม
“ระวัง!”
ฉันมัวแต่ก้มมองเท้าตัวเองจนไม่ทันระวังเกือบชนกับรถเข็นผู้ป่วยที่เพิ่งเข็นเข้ามา โชคดีนะที่มีคนช่วยไว้
“ขอบคุณ...ค่ะ”
บ้าน่า พี่หมอคนนั้นนี่
ฉันได้แต่อึ้งตัวแข็งค้างเพราะไม่คาดคิดว่าจะมีวาสนาได้เจอกันอีก แถมตอนนี้ฉันยังได้อยู่ในอ้อมกอดเขาด้วย กลิ่นตัวหอมชะมัด ไม่มีกลิ่นยาเลยสักนิด
“ดูทางหน่อย ไม่งั้นจะเจ็บตัวได้นะ”
เสียงเพราะจัง...
“อ้ะ เดี๋ยวค่ะพี่หมอ” ขณะที่คนตัวสูงกำลังจะเดินออกไปฉันก็มือไวคว้าข้อมือเขาไว้ก่อน
ก็นะ ไอ้เรามันชอบความเร็วอยู่แล้ว
พอเห็นเขาก้มมองข้อมือที่ฉันถือวิสาสะจับไว้ ฉันก็รีบปล่อยทันที เพิ่งคิดได้ว่าควรรักษาภาพพจน์กุลสตรีที่ไม่มีเลยสักนิดไว้สักหน่อย
“ขอโทษค่ะ หนูแค่จะบอกว่าขอบคุณมากนะคะ”
“ไม่เป็นไร ไม่มีหมอคนไหนอยากรับคนไข้เพิ่มหรอก”
ประโยคนี้คงหมายถึงไม่ได้อยากให้ฉันบาดเจ็บสินะ..
“พี่หมอจำรินไม่ได้เหรอคะ” ฉันรีบเข้าประเด็น
ถึงฉันจะไม่ได้สวยโดดเด่นอะไรแต่เพิ่งเจอกันไปเอง จำได้อยู่แล้วแหละ...
“เอ่อ...”
“หมอวินคะ หมอเจตเรียกหาค่ะ”
เขายังไม่ทันจะได้ตอบก็มีพยาบาลคนหนึ่งเดินเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน
ไม่รู้เลยว่าเขาจะจำได้ไหม แต่ดูจากสายตาแล้วฉันว่าน่าจะจำไม่ได้ชัวร์
ฉันมองตามพี่หมอไปจนสุดสายตาก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำแล้วกลับมานั่งที่
“ไปกินขี้มาหรือไงไปเสียนานเชียว”
“เออ นี่ฉันเอามาเผื่อด้วยนะจะกินด้วยกันไหมล่ะ”
“ไม่เป็นไรเพื่อนรักฉันไม่นิยมของมีกลิ่น”
แหม แล้วทีไอ้น้ำหอมกุดจี่นั่นไม่มีกลิ่นเลยมั้ง
“แล้วนี่หมอว่ายังไงบ้าง”
“ก็ไม่ยังไง แค่ภูมิแพ้ธรรมดานี่แหละ พอจามเยอะหน่อยจมูกก็เลยอักเสบ”
“แกนี่แปลกนะ เจอฝุ่นแล้วจามแต่พอโดนน้ำหอมกลับทนอยู่ได้”
“เขาเรียกว่าจมูกมีรสนิยม”
เถียงไปก็แพ้มันอยู่ดี
“ไปเหอะ” แขนฉันถูกลากให้ลุกขึ้น
“จะไปไหน”
“ไปหาอะไรกินไง อยากกินอาหารญี่ปุ่น”
มันอยากกินอาหารญี่ปุ่นแต่ฉันดันเกลียดปลาดิบ พอฉันอยากกินอาหารไทยมันกลับบอกว่าเผ็ด สรุปฉันกับมันมีความชอบไม่เหมือนกันแม้แต่อย่างเดียว
“ไม่เอา ฉันไม่อยากกินอาหารญี่ปุ่น”
“งั้นไปตลาดนัดไหม ตรงกลางระหว่างเราใครอยากกินอะไรก็ค่อยซื้อ”
“ดิล”
สองกำปั้นชนกันเป็นการทำข้อตกลง
สรุปวันนี้ฉันวุ่นวายอยู่กับลอตเต้ทั้งวัน นี่ดีนะที่หลังจากกินข้าวเสร็จมันไปปาร์ตี้ต่อกับเพื่อนในคณะ ไม่งั้นฉันได้ถูกลากยาวแน่
พอกลับมาถึงห้องฉันก็มัดผมลวกๆ เป็นซาลาเปากลางหัว ถอดชุดนักศึกษาพร้อมกับแขวนเสื้อช็อปสีเลือดหมูไว้ที่ราว ก็นะคนมันขี้เกียจซักอ่ะ
เสร็จแล้วก็สวมเสื้อยืดตัวใหญ่สีดำกับกางเกงขาสั้น จับพวกเสื้อผ้าที่กองเป็นภูเขาโยนเข้าตะกร้าแล้วแบกลงมาที่ชั้นล่าง
ตอนกลางวันมีเวลาตั้งเยอะดันไม่ซัก พอตกเย็นไม่มีแดดแล้วดันอยากซักผ้า
เป็นไงล่ะ ไม่รู้พรุ่งนี้จะแห้งไหม แต่ปั่นแห้งด้วยก็น่าจะแห้งอยู่หรอก
“ด๊ะ ด้า ดา ดา ดา ด่า ดา..”
ฉันฮัมเพลงไปพลางโยนผ้าลงถังซักไปพลาง พอเสร็จเรียบร้อยก็เอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมาจับเวลา ไม่งั้นหากลงมาช้าอาจจะโดนด่าพ่อได้
คอนโดที่ฉันอยู่มีห้องซักผ้าใหญ่ก็จริง แต่คนที่อาศัยก็เยอะเช่นกันดังนั้นหากไม่อยากโดนประจานก็ควรระมัดระวังในการใช้ส่วนกลางสักเล็กน้อย
ฉันทำท่าจะเดินกลับขึ้นคอนโด แต่แล้วหางตาก็ดันเหลือบเห็นพรหมลิขิตของตัวเอง
บังเอิญเกินไปไหมเนี่ย...
ร่างสูงโปร่งขายาวแขนยาวสวมทับด้วยเสื้อเชิ้ตสีฟ้าครามพร้อมกับกางเกงขายาวสีดำ ขนาดเสื้อผ้าพอดีกับร่างกายยิ่งขับให้ร่างนั้นดูสง่าขึ้น
พี่หมอมาอยู่ที่นี่ได้ไง
ฉันเพิ่งนึกได้ว่าสภาพตัวเองตอนนี้ดูไม่ค่อยดีนักจึงตัดสินใจไม่เข้าไปทัก และเขาเองก็มากับคนอื่นด้วย
แถมยังเป็นนักศึกษาหญิงอีกต่างหาก...
คงไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดใช่ไหม
ฟึ้บ!
ผลุบ!
อีกคนตวัดสายตามองมาทางฉัน ฉันจึงรีบทรุดเข่าหมอบหลบข้างถังขยะ และใช่จ้ะกลิ่นโคตรเหม็นเลย ใครเอานมเน่ามาใส่ไว้ไหมเนี่ย
“ขอโทษที่รบกวนนะคะ”
“ไม่เป็นไร”
ฉันเงี่ยหูฟังสองคนคุยกันแบบไม่ได้ตั้งใจ ตอนแรกก็จะออกไปอยู่หรอกแต่จู่ๆ ก็ดันกลัวเขาเห็นขึ้นมาจึงทำได้แค่หลบ แล้วมันก็บังเอิญได้ยิน
“แล้วก็ขอบคุณที่ไปรับหนูมาส่งนะ”
“อื้ม”
บรรยากาศระหว่างสองคนนี้มันยังไงกันนะ ฝ่ายชายออกจะดูนิ่งๆ ส่วนฝ่ายหญิงก็ดูเกรงใจ๊เกรงใจ คงไม่ใช่แฟนกันหรอกมั้ง
แต่ก็แหงสิ! สีน้ำบอกฉันเองว่าพี่หมอโสดแล้วจะมีแฟนได้ไง
จิ้ดๆ จิ้ดๆ จิ้ดๆ
“กรี๊ดดดดดดดด!!!”
เวรตะไลเอ้ย
ฉันกรี๊ดเสียงดังจนคนแถวนั้นหันมองกันหมดไม่เว้นแม้แต่สองบุคคลที่ฉันแอบฟังพวกเขาคุยกัน
ไอ้หนูบ้าแกทำให้ฉันดูแย่
แล้วดูตอนนี้สิ เขาจ้องหน้าฉันตาไม่กะพริบเลย หมดกันภาพพจน์ที่อุตส่าห์สั่งสมมาครึ่งค่อนวัน
- ผู้เขียน
