ฉันถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายไหล่ “ไปเรียน เดี๋ยวจะสายจริง ๆ”
“ครับ คุณเมีย” พี่เจเจยกยิ้มมุมปากก่อนจะเดินเข้ามากุมมือฉันแน่นเหมือนกลัวว่าฉันจะหนีไปไหน
ฉันได้แต่ส่ายหน้าให้กับความเจ้าชู้ขี้เล่นของเขา แต่หัวใจกลับเต้นแรงทุกครั้งที่มือเราแตะกัน
เมื่อฉันมาถึงชั้นโรงจอดรถ พี่เจเจกลับหยุดยืนนิ่ง ร่างสูงดูแข็งทื่อเหมือนถูกตรึงอยู่กับที่ เหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ผุดขึ้นเต็มหน้าผากทั้งที่แค่ยืนเฉย ๆ
“พี่เจเจ…เป็นอะไร ทำไมเหงื่อออกเยอะขนาดนี้อ่ะ ร้อนหรอ” ฉันถามด้วยความกังวล พลางยกมือขึ้นซับเหงื่อให้เขาเบา ๆ
เขากัดริมฝีปากเหมือนกำลังต่อสู้กับตัวเอง ก่อนเสียงทุ้มจะแผ่วออกมา “คือ…พี่ไม่กล้าขับรถน่ะ”
หัวใจฉันสะดุดวูบ ความทรงจำเรื่อง “ครั้งนั้น” ผุดขึ้นมาโดยไม่ต้องพูดต่อ ฉันมองเขาแววตาสั่นไหว ก่อนเอ่ยเบา ๆ “อ่อ…เพราะครั้งนั้นใช่ไหม”
พี่เจเจพยักหน้าช้า ๆ แววตานิ่งแต่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดที
