พี่เจเจยกมือขึ้นลูบแก้มตัวเองเบา ๆ แต่แทนที่จะโกรธ เขากลับหัวเราะออกมาอย่างไม่ยี่หระ
“โอ๊ย…หมัดหนักฉิบหาย มึงนี่นะ…หวงเป็นเด็กเลย”
เขาหันมายิ้มให้ฉันแวบหนึ่ง ก่อนจะหันกลับไปพูดกับพี่แทนไทด้วยสีหน้าจริงจังขึ้น
“เออ…กูสัญญา จะไม่ให้แจมร้องไห้อีกแล้ว คราวนี้กูจะดูแลเอง…ไม่ใช่ปล่อยให้มึงต้องมาเช็ดน้ำตาแทน”
บรรยากาศรอบตัวเหมือนชะงักไปชั่วขณะ พี่แทนไทเม้มปากแน่น สายตายังแข็งกร้าวแต่ก็แฝงความโล่งใจลึก ๆ เอาไว้
ฉันที่ยืนอยู่ข้างนุ่นได้แต่ใจเต้นแรง ไม่รู้จะดีใจที่เขาพูดแบบนั้น หรือจะตกใจที่พี่แทนไทต่อยจริง ๆ …
ฉันกับนุ่นรีบเดินตามหลังพี่เจเจกับพี่แทนไทขึ้นตึกเรียน บรรยากาศตอนนี้ยังอึดอัด ๆ อยู่เหมือนเดิม แต่ก็ไม่มีใครพูดอะไรจนกระทั่งแยกย้าย
ทันทีที่ฉันก้าวเข้ามาในห้องเรียน กลุ่มเพื่อนของฉันอย่าง แบมแบม น้ำหวาน และเมย์ ก็พร้อมใจกันหันมามองเหมือนนัดกันไว้
“เมื่อกี้เห็นนะ โรงจอดรถ ฮึ่ยยย บรรยา
