6 ไม่เอ็นดู
1161 คำ
“เธอว่าใครปากเสียห๊ะ!!ยัยเด็กปากดี ”
“ว่าพี่ไง ยังไม่รู้ตัวอีกว่าตัวเองปากเสีย
“ถ้าไม่ติดว่าเป็นผู้หญิงนะ เอาส้อมทิ่มตาเลยดีไหม ”
“ก็มาสิ อย่าคิดว่ามีมือคนเดียวนะ ”
และเราก็แยกเขี้ยวใส่กันอีกรอบ จ้องตากันไม่วางตา
“เฮ้ย!!พอแล้วไอ้ธีร์ มึงจะอะไรนักหนาวะ น้องยังเด็กอยู่เลย อย่าถือเพื่อนพี่เลยนะครับ ปกติมันเอ็นดูเด็กจะตาย ”
เพื่อนพี่ธีร์อีกคนก็เอ่ยห้าม
“เด็กปีศาจแบบนี้ จ้างให้ก็ไม่เอ็นดูหรอก ”
ยังไม่จบอีก ไอ้บ้าเอ้ย ฉันกินเสร็จก็ขอแยกไปเข้าห้องน้ำ ไม่อยากเห็นหน้าไอ้คนปากเสียนั่นอีก รีบทำงานจะได้ใช้หนี้ให้จบๆ ฉันทำธุระเสร็จก็เดินออกมาจากห้องน้ำ
“ชื่ออะไรครับ…”
“ชื่อน้องเพลงค่ะ ”
“พี่ชื่อพี่ธีร์นะครับ พี่ขอแลกคอนแทกได้มั้ย น้องเพลงน่ารักสเปคพี่เลยครับ ”
“จะดีเหรอคะ ”
“จะดีนะต่างหาก ”
“ก็ได้ค่ะ ”
อุตส่าห์หนีมาเข้าห้องน้ำแล้ว ยังมาเจออีตาพี่บ้านี่ยืนจีบสาวอีก แหวะ…หล่อมากมั้ง ฉันเบ้ปากใส่แล้วรีบเดินหนี นี่แหละนะที่เขาว่ายิ่งไม่ชอบก็ยิ่งเจอ
-ธีร์ธัช-
ผมกะจะตามมาแกล้งยัยเด็กโฟกัสซะหน่อย แต่ดันเจอน้องปี1คณะสถาปัตย์เหมือนกัน น่ารักอ่อนหวานดูใสซื่อดี สเปคผมเลยทีนี้ จัดการขอเบอร์ไว้ก่อน
“งั้นพี่ขอตัวนะครับ ไว้พี่ไลน์หา ”
พอผมเห็นโฟกัสเดินหนีไปผมก็รีบเดินตามไปติดๆ เมื่อกี้ด่าผมว่าปากเสียใช่ไหม ผมนี่ชอบเลยผู้หญิงปากจัด
หมับ!
“ว้าย~พี่ธีร์!!”
พอเดินไปถึงตัว ผมคว้ามือไว้ก่อนเลย แต่เธอก็โวยวายรีบสะบัดมือหนี แต่สู้ผมไม่ได้หรอกผมจับแน่นกว่า
“ใช่ไง…ฉันเองแหละ ยัยเด็กปากดี ”
“จับทำไม…ปล่อยฉันนะ”
“ก็จะสั่งสอนเด็กปากดีไง ”
ปากดีแบบนี้ต้องเจอจูบพิฆาตจากผม รับรองต่อไปต้องเรียกพี่ธีร์คะ พี่ธีร์ขาแน่นอน ไวกว่าความคิดผมก็โน้มต่ำลงไป กะจะจูบปากสั่งสอนซักหน่อย จนปากผมกับปากเด็กโฟกัสกำลังจะแตะกันอยู่แล้วเชียว
ปึก!!
“นี่แน่/โอ้ย!!”
ยัยเด็กนี่กระแทกเข่าใส่กล่องดวงใจผมอย่างแรง ผมรีบปล่อยจากมือเธอแล้วรีบกุมเป้าตัวเองไว้ทันที จุกไปหมดแล้วยัยตัวแสบ
“สมน้ำหน้า อย่าคิดว่าจะทำอะไรฉันได้ง่ายๆนะ
รู้จักโฟกัสแห่งโคกนางเลิ้งน้อยไปซะแล้ว ”
เธอพูดขึ้นอย่างผู้ชนะ แล้วรีบชิ่งหนีผมไป ปล่อยให้ผมยืนจุกหน้าดำหน้าแดงอยู่ตั้งนาน
“ฝากไว้ก่อนเถอะยัยเด็กปีศาจ ”
ผมเอาคืนเธอแน่ รู้จักผมน้อยไปซะแล้ว
“เป็นอะไรเชี้ยธีร์หน้าซีดมาเชียว ”
พอเดินมาถึงกลุ่มเพื่อนที่นั่งรอใต้ร่มไม้หน้าคณะสถาปัตย์ ไอ้ภูก็ถามขึ้น
“เปล่า น่าจะอากาศร้อนมั้ง ”
ผมตอบเพื่อนสั้นๆ ขืนบอกว่าโดนกระแทกกล่องดวงใจนะ มันคงหัวเราะผมสามวันสามคืนเลยหละ
“งั้นพี่ไปเรียนแล้วนะครับ ตอนเย็นเดินไปหาพี่ที่คณะนะ ”
แล้วมันก็ร่ำลาแฟน พูดหวานซะคนโสดอย่างผมสะเทือนไปเลย
“บ๊ายบายค่ะ พี่ภูอย่าลืมโทรหาเฮียไดม่อนนะคะ
หนูอยากให้เพื่อนมีงานทำ ”
“ครับ เดี๋ยวพี่รีบโทรเลย ”
หึ!!ไปทำงานที่ผับงั้นเหรอ แล้วเธอจะได้รู้ว่ามันไม่ได้สวยงามอย่างที่คิดหรอกโฟกัส
ตอนเย็น
“โฟกัส…พี่ภูบอกว่าให้เข้าไปสัมภาษณ์ได้เลย
แกพร้อมวันนี้เลยไหม”
“หือ..จริงเหรอ ฉันไปวันนี้เลยก็ได้ ”
ฉันบอกสมายด์อย่างตื่นเต้น ฉันกำลังจะได้ทำงานแล้ว ดีใจเป็นบ้าเลย
“ขอบใจแก ขอบใจแฟนแกด้วยนะสมายด์ ”
ฉันดึงมือเพื่อนมากุมเบาๆ อย่างดีใจ ”
“เรื่องแค่นี้เอง ฉันอยากช่วย หรือไม่แกก็ยืมเงินพี่ภูไหมสองแสน เดี๋ยวฉันคุยให้ ”
“ไม่ๆ~ อย่าทำแบบนั้นเลยนะ ฉันไม่สบายใจอะ
ให้ฉันทำงานหาเงินเอง ฉันจะภูมิใจตัวเองมากกว่านะ ”
ถ้านายนั่นรู้ว่าฉันยืมเงินเพื่อนไปจ่ายอะนะ คงสารพัดคำที่จะดูถูกฉัน คนอย่างโฟกัส ไม่มีทางยอมให้มันเกิดขึ้นแน่ๆ ฉันสอบถามเส้นทาง
และที่ตั้งของผับ ดีที่อยู่ไม่ไกลจากมหาลัยนัก
ฉันรีบควบมอเตอร์ไซค์คู่ใจตรงดิ่งไปเลย
ผับเวลาต่อมา
“สวัสดีค่ะ หนูมาสมัคงานพาร์ทไทม์ค่ะ ”
ฉันยืนเก้ๆกังๆอยู่หน้าผับ บอกจุดประสงค์ที่มา
“แป๊บนึงนะ ขอโทรถามผู้จัดการก่อน ”
ฉันพยักหน้าให้พี่การ์ด และยืนรอเขาโทรหาผู้จัดการ
“ผู้จัดการถามว่าชื่ออะไร ”
“ชื่อโฟกัสค่ะ ”
“เดินตรงไปแล้วเลี้ยวซ้าย จะมีออฟฟิตอยู่ น้องเข้าไปได้เลย ”
“ขอบคุณค่ะพี่”
ฉันรีบเดินไปตามที่พี่บอก และตอนนี้ก็มาถึงออฟฟิตแล้ว
ก๊อกๆๆ
“เชิญครับ ”
แอ้ด~~
ฉันรีบผลักประตู้เข้าไปอย่างไม่ลังเล ก่อนเจอผู้ชายในชุดสูทกำลังก้มหน้าก้มตาที่โต๊ะทำงาน
“สวัสดีค่ะ หนูมาสมัคงานค่ะ ”
ผู้จัดการเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนบอกให้ฉันนั่งลง
“นั่งก่อนสิ คุณไดม่อนแจ้งผมแล้ว ”
“ขอบคุณค่ะ ”
“แล้วจะสมัคตำแหน่งอะไร พีอาร์ เด็กเสิร์ฟ ”
“แล้วเด็กเสิร์ฟได้ค่าแรงวันละเท่าไหรคะ ”
ฉันเริ่มสอบถามรายละเอียด ความจริงก็ตั้งใจมาสมัคเป็นเด็กเสิร์ฟนั่นแหละ ส่วนพีอาร์คงไม่เหมาะกับคนไม่ค่อยจะเรียบร้อยอย่างฉันหรอก
“เด็กเสิร์ฟ400 พีอาร์1,000ถ้าได้ขึ้นเป็นตัวท็อป15,00ทิปแยก ”
โห!!ทำไมมันต่างกันขนาดนี้ แล้วฉันจะทำอะไรล่ะทีนี้ เด็กเสิร์ฟค่าแรงน้อย พีอาร์ค่าแรงเยอะ แต่มันไม่น่าจะใช่แนวซักเท่าไหร่ ฉันพึ่ง19ปี แล้วก็ค่อนข้างหวงเนื้อหวงตัว เพราะยังไม่เคยผ่านมือชาย ถึงแม้จะเคยคบกับเพื่อนรุ่นเดียวกันตอนม.6
“สรุปว่าจะทำตำแหน่งอะไร ”
“แล้วคุณคิดว่าหน้าตาอย่างหนู พอจะเป็นพีอาร์ได้ไหมคะ ”
ไวกว่าความคิดก็ปากฉันนี่แหละ ตั้งใจมาสมัคเป็นเด็กเสิร์ฟ แต่สนใจค่าแรงพีอาร์ ผู้จัดการมองหน้าฉันอย่างพิจารณา
“หน้าตาสวยใช้ได้ แต่ต้องเอนเตอร์เทนลูกค้าหน่อยนะ คิดว่าพอจะทำได้หรือเปล่าละ”
เอาวะ เพื่อเงิน เพื่อจะได้หมดหนี้ ฉันควรทำนั่นแหละ
“หนูจะพยายามค่ะผู้จัดการ ”
ฉันปลุกกำลังใจให้ตัวเองอีกครั้ง เอาวะ ยังไงก็ต้องลองซักตั้งแหละน่า
- ผู้เขียน
