บทที่๘ แกล้งเป็นแฟน
1225 คำ
มาถึงวันสุดสัปดาห์อีกครั้ง และคุณครูคนสวยก็ไม่ได้กลับบ้านเป็นเรื่องปกติไปแล้ว แต่ที่ไม่ปกติที่สุดก็คงเป็นแขกไม่ได้รับเชิญคนเดิมคนเดียวของเธอ
“พี่มาทำไม?” เธอถามคนหน้าห้องที่มาเคาะหาเธอด้วยความแปลกใจ
“ทำหน้าทำตาเหมือนซ่อนผู้ชายไว้” เดินเบียดเธอเข้าห้องแล้วว่าให้อย่างหมั่นไส้
“ทำไมต้องซ่อน นี่มันห้องหนู” ปิดประตูพร้อมกับตอบโต้เขา “อีกอย่างหนูโตแล้ว พ่อแม่ให้มีผัวได้”
ไม่ใช่แค่ให้มีแฟน แต่แม่อยากให้เธอแต่งงานแล้วด้วยซ้ำ
คนแก่ก็แบบนี้แหละ ตอนลูกเรียนก็ไม่ค่อยอยากให้มีแฟนเท่าไหร่แม้จะมีได้ไม่ว่า และพอเรียนจบมีงานทำก็อยากให้แต่งงานมีลูกมีผัวทันที
ถ้ามันง่ายขนาดนั้นเธอคงมีไปนานแล้ว
แต่ทำไมบางคนเขาหากันง่ายจังวะ?
“แก่แดด” พูดมาได้เต็มปากเต็มคำว่ามีผัวได้
“แก่แดดอะไร ตัวเองยังมีเมียตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ” ย้อนกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้
“พี่เป็นผู้ชาย”
“แล้วเมียพี่เป็นผู้ชาย?”
“เถียงคำไม่ตกฟาก!”
“เถียงไม่ชนะก็ว่าคนอื่น” แฟนเขาก็รุ่นเดียวกับเขา คบกันตอนเรียนด้วยกันทั้งคู่ แล้วจะเอาอะไรมาว่าเธอในวัยยี่สิบหกว่าแก่แดดกับการมีผัวจ๊ะ “ว่าแต่มาทำไม”
ถามสิ่งที่ยังไม่ได้คำตอบอีกครั้ง
“มาเอาความรับผิดชอบจากเอ็ง”
“เรื่อง?” เธอไปทำอะไรให้เขาอีกถึงต้องให้เธอรับผิดชอบ
ตั้งแต่วันที่เขาด่าเธอเมื่อหลายเดือนก่อนก็ไม่เคยยุ่งเรื่องของเขาเลยสักนิด พึ่งไม่กี่อาทิตย์ก่อนที่เขาเป็นฝ่ายมาหาเธอถึงที่เองต่างหาก แล้วอะไรคือให้เธอรับผิดชอบ
“เอ็งเคยยุ่งเรื่องของพี่จนทำให้มันแย่กว่าเดิม” เขาเริ่มเรียกร้องอดีตที่ผ่านมาหลายเดือน “เพราะฉะนั้นครั้งนี้เอ็งต้องทำในสิ่งที่เอ็งเคยสร้างไว้”
“หมายถึงอะไร?” เรื่องตั้งแต่ปีมะโว้พึ่งมาให้เธอรับผิดชอบเนี่ยนะ?
“เอ็งต้องแกล้งเป็นแฟนพี่” ใช่ นี่คือสิ่งที่เขาต้องการให้เธอช่วย
“ห๊ะ!?” ถึงกับหูอื้อไปทันที “พูดใหม่ดิ๊”
“เอ็งต้องแกล้งเป็นแฟนพี่ เหมือนที่เอ็งเคยสร้างเรื่องว่าเป็นแม่ของลูกพี่”
“เพื่อ?” ก็เขาจะกลับไปคบกับแฟนเก่าไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมอยู่ ๆ มาให้เธอแกล้งเป็นแฟน
“เถอะหน่า!” ไม่อยากเล่าเว้ย เป็นเรื่องน่าอับอายที่ดูโง่ซ้ำซากมาก อย่าให้มันรู้เลยดีกว่าเดี๋ยวจะล้อจนลูกเขาบวช
“ไม่เอาอ่ะ พี่เคยด่าหนูเรื่องนี้จนเสียหมาเลย” ปฏิเสธอย่างไม่คิดช่วย “อีกอย่าง ถ้าคิดจะพิสูจน์อะไรก็ไปทำเอง หนูยังไม่อยากกินอาหารเม็ด”
ขยาดมากกับการโดนเขาด่าอย่างจริงจังแบบไม่เคยโดนด่า เข็ดแล้ว ไม่เอาด้วยหรอก
“แต่เอ็งต้องทำ” ไม่มีใครช่วยได้แล้วนอกจากเธอ เธอที่สนิทกับเขาที่สุด สนิทจนแฟนเก่าเคยไม่ชอบเท่าไหร่เพราะสนิทกันเกินไป
แต่เป็นเขาเองที่ทำให้เตยเข้าใจเรื่องนี้ได้
“น้อง โตด้วยกันจนเหมือนพี่น้องคลานตามกันมา ถ้าจะเอาได้กันไปนานแล้ว”
เชื่อไหมไม่รู้ แต่ก็พยายามรักษาระยะห่างกับยี่หวาให้ได้มากที่สุดบวกกับตอนนั้นต่างคนต่างเรียนด้วยเลยทำให้ทุกอย่างผ่านมาได้
ตอนนี้ก็เลยต้องใช้คนที่เขาเคยปฏิเสธหัวชนฝา แต่ก็เป็นผู้หญิงข้างกายที่ใกล้ชิดที่สุดและเตยก็เคยไม่ชอบใจเท่าไหร่ด้วย
“เหตุผล”
“ก็บอกว่ารับผิดชอบที่เอ็งเคยสร้างปัญหาให้พี่ไง”
“ตอนนั้นพี่ก็ถูกบอกเลิกอยู่แล้ว”
“แต่มันยังตัดกันไม่ขาดไง ถ้าเอ็งไม่ยุ่งอาจจะคบกันคืน”
“แล้วไหนว่าจะกลับไปคบกัน”
“ไม่ต้องถามมากหน่า”
“หนูไม่ทำหรอก ไม่ยุ่งด้วย”
“ถ้าเอ็งไม่ช่วย พี่จะรังควานเอ็งไม่ให้เป็นอันทำอะไรเลย” ขู่นี่แหละ ลองไม่ช่วยจะกวนแม่งให้รำคาญไปเลย
“แล้วมายุ่งอะไรกับหนูอ่ะ” ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ “อยากคบก็กลับไป ไม่อยากคบก็เลิกยุ่งแค่นั้นเอง”
ทำไมต้องทำให้เรื่องวุ่นวายแล้วดึงเธอไปเกี่ยวด้วย
“จะทำไม่ทำ” มันเป็นเรื่องของศักดิ์ศรีเว้ย ไม่งั้นจะไม่เสียเวลาหรอก
แล้วถ้าถามว่าทำไมเขาต้องทำแบบนี้ทั้งที่เขาทำตัวเหมือนคนกลับไปคบกับแฟนเก่าแล้วแท้ ๆ
นั่นก็เพราะเขาแค่อยากให้ความหวังเธอ อยากทำให้เธอตายใจยังไงล่ะ
เห็นเขาเป็นของตาย อยากกลับมาคืนดีกับเขา แต่ยังพาผัวเก่ามานอนด้วย แม่งเอ้ย!
ถามว่าเขารู้ได้ไง ก็วันนั้นที่เธอไม่สบายแล้วเขาแวะไปหานั่นแหละ
เธอส่งข้อความมาถามว่าเขาจะไปหาเธอกี่โมง เขาก็บอกว่าสาย ๆ แต่วันนั้นที่ตื่นเช้าเลยตรงไปหาทันที กลับเห็นรถมอเตอร์ไซต์คุ้นตาจอดอยู่หน้าห้องของเธอ
รถผัวเก่าของเธอที่เขาจำได้ไม่เคยลืมยังไงล่ะ
แม่ง กะว่ารอให้กูยอมคบแล้วค่อยทิ้งไอ้เก่า แต่หากกูไม่กลับไปก็ยังมีทางเลือกแบบนี้?
ทั้งน่าอาย เสียหน้า เสียศักดิ์ศรี เป็นได้แค่ของตายให้เธอเหมือนที่ยี่หวาว่า
เพราะแบบนี้ไงถึงไม่อยากบอกเหตุผลแท้จริงให้เธอได้รู้
หัวเราะเยาะกูแน่ คุยกูจนหลานบวชเลยแหละ
“หนูไม่ทำ ถ้าสุดท้ายแล้วพี่ตัดใจไม่ได้แล้วกลับไปหาเขาคืน หนูแม่หมาเลยนะ” หมาธรรมดาคงน้อยไป แต่คงเป็นระดับแม่หมาซุปเปอร์หมาเลยแหละ
“ไม่กลับแล้ว” ไม่มีอีกแล้ว ครั้งนี้ก็ยังลังเลอยู่เลย พอเจอเรื่องแบบนี้ยังไงก็ไม่กลับ ไม่ลังเลเหี้ยไรแล้วครับ
“อะไรทำให้มั่นใจขนาดนั้น?” มองอย่างจับผิดไม่ไว้ใจ
หรือว่าไปรู้อะไรมา
“มีแล้วกัน” ความมั่นใจอ่ะมีเกินร้อย
“เชื่อไม่ได้หรอก คนเคยรักอะไรเคย ๆ” ส่ายหัวยังไม่เชื่อ
“ไม่กลับไปจริง ๆ”
“...”
“เอาเป็นว่าเอ็งต้องช่วยพี่ ไม่งั้นพี่จะรังควานจนเอ็งไปสอนเด็กไม่ได้ด้วย” ขู่แม่งทุกทางแหละ แล้วจะทำให้มันตอบรับด้วย
“ทำไมเป็นคนนิสัยแบบนี้” ว่าให้เขาหน้าบึ้ง
ตอนอยากช่วยหาว่ายุ่งไม่เข้าเรื่อง แล้วตอนนี้ไม่อยากยุ่งบังคับอยู่นั่นแหละ
“จะทำไม่ทำ” ถามหน้านิ่ง จริงจังว่าที่ขู่ทำจริงแน่
“ถ้าสุดท้ายพี่ทำให้หนูเป็นหมา พี่ต้องคุกเข่าขอโทษหนู”
“มากไป”
“งั้นไม่ทำ”
“เออ!” เพราะไม่มีทางทำให้เธอเป็นหมาหรอก ไม่งั้นเขาหมากว่าเธอแน่
“รับปากแล้วนะ” ชี้หนี้ย้ำอีกครั้ง
“ครับคนสวย” ฉีกยิ้มให้คนตรงหน้ารับปากด้วยคำพูดแสนไพเราะ
แล้วสุดท้ายเธอก็ต้องยินยอมในการช่วยเหลือเขาทำเรื่องไร้สาระอย่างเลี่ยงไม่ได้
- ผู้เขียน
