บทที่๙ เซอร์ไพรส์

1294 คำ

แผนการของธีร์ยังคงเดินต่อไปเรื่อย ๆ เขายังคงติดต่อพูดคุยกับแฟนเก่าอย่างเตยอยู่เหมือนเดิม แต่จะพูดว่าเขาติดต่อก็ไม่ถูก เพราะส่วนใหญ่เป็นเธอเองที่ทักหาโทรตามเขาฝ่ายเดียว ทำตัวยิ่งกว่าเมียกูอีก! (เมื่อไหร่จะว่างมาหากันบ้าง) น้ำเสียงตัดพ้อดังขึ้นพร้อมกับหน้างอน ๆ ระหว่างวิดีโอคอล “เดี๋ยวก็ปิดปีใหม่แล้ว ตอนนั้นน่าจะว่างแหละ” เขาตอบกลับด้วยรอยยิ้มเหมือนเอ็นดูเต็มแก่ แต่แม่ง กูอยากจะอ้วกตัวเองเหมือนกัน (ถึงตอนนั้นก็เมากับเพื่อนเหมือนทุกปี) ว่าให้อย่างรู้ทัน แต่ก็อย่างว่า เคยคบกันมาเกือบปี่สี แล้วรู้จักกันก่อนหน้านั้นรวมกิ๊กกั๊กกันอีกสมัยเรียน “อะไรจะสำคัญเท่าแฟน” กูบอกว่าแฟนนะครับ ไม่ได้บอกว่าเธอนะครับ (ปากหวานแล้วทำให้ได้เหมือนปากด้วย) “แน่นอน” คิดเองเออเองก็อย่าโทษผมแล้วกัน อยากเล่นกับใจผมก่อน อย่าหาว่าผมใจร้าย อีกอย่าง หากเธอไม่ตอแยติดต่อหาเขาบ่อยขนาดนี้ บางทีเธอก็อาจจะไม่รู้สึกมีหวังเท่านี้ก็ได้ เพราะถึงเขาจะคิดแผนนี้ขึ้นมา แต่ก็ไม่ได้คิดจะติดต่อไปหาเธอเพื่อให้ความหวังจนไม่ลืมหูลืมตาขนาดนั้น ไม่ได้อยากยุ่งเท่าไหร่ เพราะที่ทำอยู่ตอนนี้ก็ดองแชทบ่อย ๆ กว่าจะตอบก็ปล่อยให้ผ่านไปหลายชั่วโมง บางทีส่งมาเช้าตอบดึกก็มี ส่งเย็นตอบเช้าก็บ่อย เหตุผลง่าย ๆ ที่ใช้กับเธอ “ชาวไร่ชาวนาก็แบบนี้แหละ” แต่ถ้าเธอเอาแต่เอาตัวเองมาให้เขาเล่นไม่หยุด ก็จะเอาคืนแม่งให้เกลียดกูจนไม่อยากยุ่งอีกเลย (หลังปีใหม่มาอยู่หอกับเราไหม) แล้วอีกฝ่ายก็ถามขึ้น “ทำไมล่ะ” (ก็อยากอยู่กับแฟน อยากอยู่เหมือนสมัยคบ) แม้ไม่ได้อยู่กินกันถาวรแต่ก็อยู่ด้วยกันเป็นส่วนใหญ่ “หลังปีใหม่น่าจะว่างเข้าไปอยู่ในเมืองได้สักพักแหละ ถึงตอนนั้นกว่าจะทำนาอีกก็หลายเดือน” มันเป็นการคาดเดา แต่ไม่ได้บอกว่าจะไปอยู่กับใครไง (พูดจริงนะ) “ยัง” ยังไม่ได้พูดครับ แค่คาดเดาให้ฟังเฉย ๆ (ถือว่ารับปากแล้ว) ตอนไหนวะ? “ยังไงก็รอดูอีกที” “ธีร์” “ครับ” ขานรับเสียงแม่ “แม่เรียกอ่ะ เดี๋ยวไปส่งแม่ก่อนนะ” พูดเสร็จก็วางสายไปทันที ไม่ใช่อะไร พอสายเธอเข้ามาเขาบอกแม่เองว่าให้ไปเรียกเขาตอนไหน ก็อยากทำตัวเหมือนจะว่างแต่ไม่ว่างให้เธอ ไม่รู้จะพูดอะไร ต้องพูดเหมือนคิดแต่ไม่ได้คิดอ่ะ มันไม่สนุกเท่าไหร่เว้ย “รักดี ๆ มันหายากจังวะ” เขาก็ว่าเขาเป็นคนจริงจังคนหนึ่งเลยนะ แต่ไม่คิดเลยว่าความจริงจังของเขาจะกลายเป็นของตายที่ถูกเอามาเล่นแบบนี้ หลายวันต่อมา... รถกระบะทรงซิ่งคันสีดำขับเคลื่อนเข้าตัวเมืองอย่างไม่คิดบอกกล่าวใคร บนรถเปิดเพลงลูกทุ่งเพื่อชีวิตที่ดังช่วงนี้พร้อมกับร้องตาม วันนี้ใกล้จะถึงวันสิ้นปีแล้ว เขาเลยอยากใช้เวลาส่วนตัวก่อนจะถูกเพื่อนตัวดีพาไปสุมหัวเมาราน้ำที่สวนหลังบ้านเหมือนทุก ๆ ปี อีกไม่ไกลรถก็จะเข้าตัวเมืองอยู่แล้ว แต่คนบางคนก็จมูกดีโทรหาเขาได้ถูกเวลาเหลือเกิน “ฮัลโหล” กรอกเสียงอารมณ์ดีลดเสียงเพลงแต่ไม่ได้ปิด (ทำอะไรอยู่) “ขับรถครับ” (ไปไหนอ่ะ) “ไปหาแฟนที่เมืองครับ” (พูดจริงเหรอ!) “ทำไมต้องโกหกล่ะ” (ไม่เห็นบอกกันก่อนเลย) “เซอร์ไพรส์ไง” (ถึงไหนแล้ว) “อีกประมาณยี่สิบนาทีก็ถึงแล้ว” (งั้นแค่นี้ก่อนนะ) “ครับ” รอยยิ้มฉีกกว้างกว่าเดิมอย่างอารมณ์ดี วันนี้แล้วสินะที่ทุกอย่างจะจบลงพร้อมกับทวงคืนศักดิ์ศรีคืน รถกระบะคันสีดำขับเข้ามาในหอพักที่คุ้นเคย มีที่ว่างพอให้จอดรถกระบะได้สองสามคันพอดีเลยไม่ต้องจอดข้างถนนเหมือนหอติด ๆ กันนี้ เดินผิวปากไปหยุดหน้าห้องของน้องรักแล้วเคาะประตูส่งสัญญาณบอกเจ้าของห้องที่เขาไม่ได้บอกล่วงหน้าว่าจะมา แต่ก่อนหน้านั้นก็คุยกันแล้วรู้ว่าเธอจะกลับบ้านพรุ่งนี้พอดี “มาอีกแล้ว” พอเปิดประตูมาพร้อมกับสีหน้าเบื่อหน่ายและเสียงถอนหายใจเสียอารมณ์ ต้อนรับพี่มึงมาก “ไปกินข้าวป่ะ” วันนี้พี่อารมณ์ดีไอ้น้อง ไม่ว่าอะไรกับสีหน้าท่าทางแบบนี้หรอก ซ้ำยังชวนไปกินข้าวอีก “เมาค้างปะ” มองอย่างจับผิด “คนอารมณ์ดี ๆ อย่าทำให้หงุดหงิดได้ไหมครับน้องรัก” ยิ้มให้คนตรงหน้าแล้วยีผมเธอแรง ๆ ระบายความหงุดหงิด จับผิดเก่งฉิบหาย “เอาดี ๆ” “จะพาไปกินข้าว วันนี้อยากกินอะไรเลี้ยงเอง” “พูดจริง?” “ป๋าธีร์ซะอย่าง” “ขายข้าวได้เยอะเหรอ” “แน่นอน” ไหวไหล่ตอบรับอย่างไม่ปิดบัง เรื่องนั้นไม่ผิด แต่ที่เป็นแบบนี้เพราะอารมณ์ดีล้วน ๆ “ไม่แกล้งอะไรหนูนะ” “ไม่ครับ” “อย่าพูดแบบนี้ดิ มันยิ่งไม่น่าเชื่อ” มาคงมาครับอะไรอ่ะ ขนลุก “จะไปไหมครับน้องสาวคนสวย” “...” หน้าหยีอย่างเห็นได้ชัด “งั้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแป๊บ” ถึงยังไงก็ไปกินของฟรีดีกว่า ไม่ใช่เรื่องแปลกหากเขาจะเลี้ยงอะไรเธอ เขาไม่เคยงกกับน้องกับนุ่งอย่างเธอหรอก แต่ถ้ามาดีเกินไปอ่ะน่าสงสัย คนแบบธีร์เธอรู้ไส้รู้พุงหมดแล้ว “สาวเมืองเขาแต่งตัวแบบนี้เหรอวะ” พอเธอออกจากห้องน้ำถึงกับถามอย่างรับไม่ได้ กระโปรงสั้นจู๋เลยแม่ง เสื้อก็รัดจนเห็นนมโผล่แทบทิ่มหน้า ไอ้สวยมันก็สวยแหละ แต่พอเธอใส่แล้วมันแปลก ๆ ยังไงไม่รู้ “ยุ่งอะไรพ่อหนุ่มบ้านนา” มามองเธอด้วยสายตาเหมือนตัวประหลาดแบบนี้ถึงกับเสียความมั่นใจ “รู้จักไหม สไตล์เวียนนามอ่ะ” เธอออกจากสวยและหุ่นดี นักเรียนก็ชมทุกวันว่าคุณครูยี่หวาสวย เขานี่สายตาแย่จริง ๆ “เหรอ” เข้าไม่ถึงว่ะ เสื้อสายเดี่ยวแล้วก็มีสายที่ไปผูกกับคอเหมือนลูกหมาอีก กระโปรงก็สั้นจนแทบจะลืมหายใจ ไหนจะถุงเถ้าสีขาวยาวเกือบถึงเข่า ไม่เข้าใจเลยครับผม “จะไปไหม” ถ้ายังไม่หยุดมองด้วยสายตาแบบนี้จะไม่ไปด้วยแล้วนะ “ก็ถ้าไม่อายก็ไป” แฟชั่นจัดจนกูตามไม่ทัน รู้สึกแปลกยังไงไม่รู้ ก็ไม่ใช่ไม่เคยเห็น แต่เห็นในเน็ตไง มีแต่สาวเมืองหลวงเลยไม่ได้รู้สึกอะไร ให้เธอแต่งแบบนี้ไปเดินตามคันนา เขาว่าควายไม่ควิดอ่ะ พวกมันวิ่งหนีแน่ “ชิ๊!” หยิบกระเป๋าเดินกระแทกไหล่ร่างสูงออกจากห้อง หยิบรองเท้าหนังมาใส่อย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ ปิดล็อกประตูห้องแล้วไปขึ้นรถกระบะทรงซิ่งที่เธอไม่ชอบเลยสักนิด อายจะตายไป สวยก็สวยดีหรอก แต่ไม่ใช่สไตล์เธอเลยสักนิด “ถ้าหนูจะหาผัวนะ ไม่มีทางหาทรงนี้แน่!”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more