เวลาช่วงบ่ายที่เงียบสงัดบรรยากาศที่อบอุ่นอาจเป็นเพราะใกล้ถึงช่วงหน้าร้อนแล้ว จากที่เคยหนาวแต่ตอนนี้กลับอบอุ่นโดยไม่ต้องสวมเสื้อโค้ตแบบที่เคยสวมใส่
วิเวียนสูดลมหายใจเข้าลึกเธอมีน้ำตาคลอหน่วยที่เบ้าตาอยู่ตลอดเวลา ถึงแม้จะพยายามเช็ดมันและบังคับตัวเองไม่ให้ร้องไห้อยู่ก็ตาม แต่ก็ฝืนความอ่อนแอและความเสียใจไม่ได้
เธอรวบรวมความกล้าและกดกริ่งในที่สุด เพราะเธอแอบหนีมาเองโดยไม่ได้บอกให้คนขับรถรู้ มือหนึ่งเธออุ้มลูกอีกมือหนึ่งกดกริ่ง
“สวัสดีครับคุณวิเวียน” ยามหน้าประตูรีบเปิดประตูให้เมื่อเห็นว่าเป็นใคร
“คุณพ่ออยู่บ้านไหมคะ”
“อยู่ครับ เชิญคุณวิเวียนเข้าไปนั่งรอก่อนนะครับ เดี๋ยวผมแจ้งป้าแม่บ้านให้”
“ขอบคุณค่ะ”
เมื่อเธอเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ที่เหมือนกับคฤหาสน์หรูเลยก็ว่าได้ บ้านหลังใหญ่แต่มีแค่ชายวัยกลางคนอาศัยอยู่คนเดียว คุณพ่อเขาจะเหงาไหมนะ
“หนูวิเวียน! พาเจ้าตัวเล็กมาเยี่ยมพ่อเหรอ” โทมัสเอ่ยถามด
