หลายวันมาแล้วที่ชายหนุ่มแวะเวียนมาหาอยู่เรื่อย ๆ ถึงแม้เธอจะไม่เคยออกมาเลยก็ตาม แต่เขาก็ยังพาลูกมาและมานั่งเล่นกับไคล์ข้างนอก พอมืดหรือแดดออกเขาก็พาลูกกลับ
“คุณจะพาลูกตะลอนแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน” ในที่สุดเธอก็เดินเข้ามาถาม เพราะรู้สึกสงสารลูกชายกลัวเขาจะป่วย
“จนกว่าคุณจะยอมอุ้มลูก” ชายหนุ่มบอกและลุกขึ้นยืนเผชิญหน้ากับหญิงสาว เขาเห็นแววตาของหญิงสาวอ่อนไหวและมองมาที่อาเธอร์ไม่วางตา “วันนี้ผมฝากลูกอยู่กับคุณได้ไหม ผมต้องเข้าบริษัทตอนนี้เลย”
“มีงานด่วนเหรอคะ”
"ใช่ครับ ผมหยุดงานไปหลายวันบริษัทเลยมีปัญหานิดหน่อย” ชายหนุ่มเลือกโกหกไปเพราะแท้จริงไม่มีปัญหาอะไรหรอก เขาแค่อยากให้หญิงสาวได้อยู่กับอาเธอร์ก็แค่นั้น
“เสร็จงานแล้วคุณต้องมารับลูกนะคะ”
“ครับผมจะกลับมารับ อาเธอร์อยู่กับแม่อย่างอแงให้แม่เหนื่อยนะ”
“แอ้....” อาเธอร์น้อยยิ้มรับอย่างอารมณ์ดี และเอื้อมมือมาข้างหน้าหวังให้แม่อุ้ม
หัวใจของวิ
