แกล้งรักเทพบุตรร้าย

ตอนที่ 6

แพทริกเดินออกไปนอกห้องเพื่อบอกให้โรเจอร์กับลูอิสให้ไปรอด้านล่างก่อน เรียบร้อยแล้วเขาจะตามลงไป ฝรั่งตัวโตมาดบอดี้การ์ดมายืนเฝ้าหน้าห้องแบบนี้ คนเดินผ่านไปมาอาจจะตกใจได้ ทั้งคู่รับทราบเข้าสั่งก่อนจะเดินลงไปรอแพทริกด้านล่างอพาร์ตเมนต์

ปรียาภัทรเห็นว่าควรซื้ออะไรมาให้แพทริกทานบ้าง จึงขออนุญาตลงไปมินิมาร์ทที่อยู่ติดกับอพาร์ตเมนต์เพื่อจัดแจงหาอาหารมาให้แพทริก และเผื่อในส่วนของวีรณาด้วย ถ้าเกิดตื่นขึ้นมาจะได้มีอะไรทาน

“คุณแพทริกคะ ฉันฝากวีสักครู่นะคะ จะลงไปซื้ออาหารที่มินิมาร์ทใกล้ๆนี่แหละค่ะ รับรองไปไม่นาน ไม่น่าจะเกินสิบนาที คุณแพทริกจะเอาอะไรไหมคะ”

“อืม กาแฟร้อนสักแก้วก็ดีครับ”

“งั้นเดี๋ยวฉันมานะคะ”

“ครับ”

ก่อนออกไปปรียาภัทรไม่ลืมที่จะเปิดประตูให้กว้างมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ อย่างน้อยคนที่อาศัยในอพาร์ตเมนต์ก็เดินผ่านไปมา คงไม่น่าจะมีอะไร แต่ขอปลอดภัยไว้ก่อน แพทริกหันไปเห็นการกระทำของปรียาภัทรก็ได้แต่อมยิ้ม คงกลัวว่าเขาจะทำอะไรเพื่อนของเธอล่ะสินะ

วีรณาค่อยๆขยับตัว เปลือกตาบางค่อยๆเปิดขึ้น หันมองไปรอบๆพบว่าเป็นห้องนอนของตัวเอง ก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

แพทริกได้ยินเสียงกุกกักดังมาจากห้องนอน คาดว่าเจ้าของห้องคงจะตื่นแล้ว เลยถือวิสาสะเดินเข้าไปดู

“คุณแพทริก!” วีรณาร้องเรียกอย่างตกใจ เมื่อเห็นเขามายืนอยู่ตรงหน้า เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง

“ตื่นแล้วเหรอครับ” แพทริกถามพร้อมกับอมยิ้มน้อยๆ เพียงเท่านั้นก็ทำให้หัวใจของวีรณาเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ หวังว่าเธอคงไม่เป็นลมไปอีกรอบหรอกนะ

“เอ่อ...คือ..วีมาอยู่นี่ได้ยังไงคะ แล้วข้าวหอมหายไปไหน”

“ใจเย็นๆก่อนนะ ผมขอตอบทีละคำถามก็แล้วกัน” แพทริกยิ้มบางๆ “หลังจากที่คุณเป็นลมผมก็อุ้มคุณไปพักที่โซฟาในห้องแถลงข่าว เห็นว่านานแล้วคุณไม่ฟื้นสักทีเพื่อนของคุณก็เลยให้ผมมาคุณกลับมาที่นี่ ส่วนเพื่อนของคุณลงไปซื้อของที่มินิมาร์ทข้างล่างนี่แหละครับ” หลังจากที่ฟังเขาพูดจบ หัวใจของเธอก็เต้นอย่างกระหน่ำรัวมากกว่าเดิม นี่เขาอุ้มเธอด้วยหรือ ส่วนเพื่อนตัวดีอย่างปรียาภัทร เธอต้องรีบไปจัดการ ดูสิ ปล่อยให้เขาอุ้มเธอมาได้ยังไง ไม่รู้หรือไง ว่าแพทริกอันตรายต่อหัวใจเธอมากแค่ไหน แค่เห็นไกลๆเธอยังใจสั่น ยิ่งได้มาอยู่ใกล้ชิดขนาดนี้คงไม่ดีแน่

“งะ…งั้น เราไปนั่งรอข้าวหอมข้างนอกดีไหมคะ” วีรณาบอกตะกุกตะกัก เขายิ่งอยู่ใกล้ เธอก็ยิ่งประหม่า

“ครับ” แพทริกรับคำอย่างว่าง่าย แววตาตื่นตระหนกตอนเห็นหน้าเขา อีกทั้งท่าทางหวาดระแวงไม่กล้าอยู่กับเขาตามลำพัง ทำให้ความมั่นใจในเสน่ห์อันล้นเหลือของเขาหายไปเกือบครึ่ง เขาเลยไม่แน่ใจว่าเธอกำลังเขินอายหรือหวาดกลัวเขากันแน่ ถ้ามีโอกาสคงต้องหาทางพิสูจน์ แพทริกกระตุกยิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนที่จะเดินตามเจ้าของร่างบางออกไปนั่งรอปรียาภัทรที่โซฟานอกห้องนอน

เนื่องด้วยมีโซฟาตัวยาวเพียงตัวเดียว วีรณาจำต้องนั่งบนโซฟาตัวเดียวกับแพทริกอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ โดยเว้นระยะห่างจากเขาพอสมควร แต่แพทริกคิดว่ามันมากจนเกินควรก็แม่คุณเล่นนั่งชิดอีกฝั่งจนแทบจะตกจากโซฟาอยู่รอมร่อ แพทริกไม่ได้คุกคามเธอแต่อย่างใด เพียงแต่ลอบมองเธอบ้างเป็นบางครั้งบางคราว ซึ่งวีรณาก็เช่นกัน แต่ต่างกันตรงที่ว่าทุกครั้งที่เธอลอบมองเขา หัวใจดวงน้อยๆดันเต้นกระหน่ำรัวอย่างบ้าคลั่งโดยที่เธอไม่สามารถควบคุมมันได้แม้แต่น้อย

สถานการณ์อันน่ากระอักกระอ่วนจบลงเมื่อปรียาภัทรก้าวเข้ามาในห้อง

“อ้าววี ตื่นแล้วเหรอ” ปรียาภัทรร้องถามอย่างดีใจที่เห็นวีรณาฟื้นขึ้นมาสักที

“จ้ะ” วีรณาพยักหน้ารับเบาๆ

“คุณแพทริกคะ นี่ค่ะกาแฟร้อน” ปรียาภัทรเอ่ยพร้อมยื่นแก้วกาแฟที่อยู่ในมือให้แพทริก

“ขอบคุณครับ” แพทริกรับเอาไว้พร้อมเอ่ยขอบคุณเบาๆ

“อะวี นี่ของวีจ้ะ” ปรียาภัทรหันกลับมาหาวีรณาพร้อมกับยื่นน้ำผลไม้เย็นๆให้วีรณาหนึ่งกระป๋อง

“ขอบใจจ้ะ” วีรณารับไว้พร้อมเอ่ยขอบคุณเพื่อนรักที่ดีกับเธอเสมอ

แพทริกนั่งคุยกับสองสาวได้สักพักจึงขอตัวกลับ ส่วนใหญ่เป็นปรียาภัทรที่คุยจ้อเสียมากกว่าก็วีรณาเล่นก้มหน้าก้มตางุดเวลาที่แพทริกมองมา พอแพทริกถามก็ตอบเพียงอ้อมแอ้ม ปรียาภัทรจึงเป็นตัวกลางที่ช่วยให้บรรยากาศไม่น่าอึดอัดจนเกินไป

“ขอบคุณนะคะที่ช่วยเป็นธุระมาส่งวีกับเพื่อนของวี” วีรณาเอ่ยขอบคุณขณะที่เดินมาส่งแพทริกหน้าประตู ปรียาภัทรเดินออกมาส่งเขาด้วยตามมารยาทแต่ยืนเพียงห่างๆเพื่อเปิดโอกาสให้ทั้งคู่ได้พูดคุยกัน วีรณามักจะชอบแทนตัวเองด้วยชื่อเล่นเป็นประจำอยู่แล้ว จึงไม่แปลกอะไรในยามที่เธอแทนตัวเองแบบนั้นกับแพทริก เธออยากจะขอบคุณที่เขาอุตส่าห์อุ้มเธอขึ้นมาส่งถึงห้อง คงจะเมื่อยไม่น้อย ก็แหงล่ะ ห้องเธออยู่ตั้งชั้นสี่ แถมที่นี่ก็ไม่มีลิฟต์

“ไม่เป็นไรครับ ผมยินดี ว่าแต่คุณจะรังเกียจไหม ถ้าเย็นนี้จะไปทานอาหารค่ำเป็นเพื่อนผมสักมื้อ” เมื่อสบโอกาสแพทริกจึงเอ่ยปากชวนวีรณาไปทานอาหารค่ำ ผูกไมตรีไว้ก็น่าจะดี ที่สำคัญเขาก็อยากจะรู้ด้วยว่าเธอเขินอายหือหวาดกลัวเวลาที่ต้องอยู่ใกล้เขากันแน่

“เอ่อ…คือว่า” วีรณาสีหน้าลำบากใจ อยากไปก็อยากไปอยู่หรอก แต่มันจะดีหรือ การอยู่ใกล้แพทริกมันค่อนข้างอันตรายต่อหัวใจของเธอ เธอไม่อยากเสี่ยง ถึงแม้ว่าเขาไม่ได้มีท่าทีคุกคามเธอแต่อย่างใดก็เถอะ ไอ้ที่เธอไม่ไว้ใจน่ะก็คือหัวใจดวงน้อยๆของตัวเธอเองนี่แหละ

ปรียาภัทรเห็นเพื่อนอ้ำอึ้ง ก็เลยจัดการเป็นตัวช่วยที่ดีเพราะโอกาสแบบนี้ไม่ได้มีบ่อยๆ เธอตั้งใจไว้ว่าจะแอบตามวีรณาไปด้วย เกิดแพทริกไว้ใจไม่ได้ขึ้นมาจะได้เข้าไปช่วยเหลือวีรณาได้ทันท่วงที

“ไปเถอะวี ถือซะว่าเป็นการตอบแทนที่คุณแพทริกอุตส่าห์อุ้มมาส่งถึงห้อง คงเมื่อยจะแย่” ปรียาภัทรออกความเห็นเพื่อให้วีรณาตัดสินใจไปทานมื้อค่ำกับแพทริกอย่างไม่ตะขิดตะขวงใจ

“เอางั้นเหรอ” วีรณาหันไปถามปรียาภัทร

“อื้ม” ปรียาภัทรพยักหน้าในเชิงว่าวีรณาควรจะรับคำเชิญของแพทริก

“นะครับ” แพทริกเสริมด้วยอีกคน “ไปด้วยกันนะครับ เอ่อคุณ…” แพทริกละไว้เพราะยังไม่รู้แน่ว่าเพื่อนของหญิงสาวที่เขาอยากจะทานมื้อค่ำด้วยชื่ออะไร เขาได้ยินเธอเรียกชื่อเพื่อนอยู่สองสามครั้ง แต่ทว่ายังไม่แน่ใจ เกรงว่าจะเรียกผิดได้

“ข้าวหอมค่ะ” ปรียาภัทรแนะนำตัวเองอย่างเสร็จสรรพ

“โอเคครับ คุณข้าวหอม ตกลงไปทานมื้อค่ำด้วยกันนะครับ” แพทริกชวนปรียาภัทรก่อนจะหันไปถามวีรณาอีกครั้ง “ไปทานมื้อค่ำกับผมนะครับวี”

“ไม่มีปัญหาค่ะ” ไม่ใช่วีรณาที่เป็นคนตอบ แต่เป็นปรียาภัทรที่รับปากอย่างเป็นมั่นเป็นเหมาะเพราะอยากให้วีรณาได้มีโอกาสทานมื้อค่ำกับคนที่แอบรักโปรไฟล์นักฟุตบอลระดับโลก โอกาสแบบนี้ใช่ว่าจะมีบ่อยๆเสียเมื่อไหร่ ส่วนวีรณาได้แต่ยืนนิ่งพร้อมตาเบิกกว้าง ริมฝีปากบางเผยอออกเล็กน้อยอย่างไม่รู้ตัว ไม่คิดว่าปรียาภัทรจะรีบตอบออกไปแบบนั้น อย่างนี้ก็เท่ากับว่าเธอถูกมัดมือชกชัดๆ

ห้องอาหาร โรงแรมอามารี เวลาหนึ่งทุ่มตรง

วีรณามาในชุดแซกสีชมพูแขนกุดโชว์เรียวแขนสวย ระดับความยาวของกระโปรงพอดีเข่า รองเท้าคัดชูสีขาวแบบส้นเตี้ยที่เข้ากันกับชุด ใบหน้างามถูกเติมแต่งด้วยบลัชออนสีชมพูปัดแก้มแบบบางเบา ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อถูกเคลือบด้วยลิบกลอสกลิ่นผลไม้ ผมยาวระดับเอวสีดำนุ่มสลวยดุจแพรไหมที่ปกติแล้วหญิงสาวจะรวบมันไว้ถูกปล่อยกระจายเต็มแผ่นหลัง ทำให้หญิงสาวดูสวยหวานอย่างเป็นธรรมชาติ ซึ่งทั้งหมดนี้ไม่ใช่เธอที่เป็นต้นคิด จะมีใครได้ล่ะ นอกเสียจากเพื่อนรักของเธออย่างปรียาภัทร