ตอนที่ 8
1504 คำ
“แล้วนี่จะกลับกันยังไงครับ” แพทริกถามถึงพาหนะที่สองสาวจะใช้เดินทางเพราะเห็นว่าค่อนข้างดึกมากแล้ว
“เดี๋ยวเรากลับแท็กซี่ค่ะ” วีรณาหันไปตอบคำถาม
“ถ้างั้นให้ผมไปส่งนะครับ”
วีรณาไม่อาจปฏิเสธได้ เพราะปรียาภัทรตอบรับทันทีที่แพทริกพูดจบ เห็นทีเธอจะต้องจัดการเพื่อนจอมแสบอย่างจริงจังเสียที
แพทริกพาสองสาวมาขึ้นรถยุโรปคันหรูที่จอดรออยู่หน้าโรงแรม โดยมีโรเจอร์กับลูอิสเปิดประตูรถรออย่างรู้งาน รถยนต์ยุโรปคันหรูเคลื่อนออกจากโรงแรมอามารี เพียงไม่นานทั้งหมดก็เดินทางมาถึงอพาร์ตเมนต์ของวีรณาและปรียาภัทร
“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง” วีรณากล่าวขอบคุณ เมื่อทั้งเธอและปรียาภัทรลงมายืนนอกรถ แพทริกตามลงมายืนข้างรถเพื่อส่งสองสาวตามมารยาท
“ไม่เป็นไรครับ ผมยินดี”
สองสาวเดินลับสายตาไปแล้ว แพทริกจึงหมุนตัวกลับเพื่อเดินขึ้นรถ ก่อนที่คนขับอย่างโรเจอร์จะค่อยๆเคลื่อนรถยนต์ยุโรปคันหรูออกจากหน้าอพาร์ตเมนต์ไป แพทริกอมยิ้มอย่างอารมณ์ดี อย่างน้อยการมาเมืองไทยในครั้งนี้ก็ไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่คิด
ณ สนามกีฬา
เมื่อแพทริกเดินทางมาถึงบริเวณสนามกีฬาสำหรับฝึกซ้อมกีฬาฟุตบอลให้กับนักฟุตบอลเยาวชนทีมชาติไทย ทางเจ้าหน้าที่ได้มาเชิญให้เขาไปพบนายกสมาคมการกีฬาแห่งประเทศไทย ก่อนที่จะลงสนามเพื่อทำการสอนเทคนิคการเล่นกีฬาให้กับนักฟุตบอลเยาวชนทีมชาติ
“สวัสดีครับ คุณแพทริก เชิญนั่งก่อนครับ” นายกสมาคมฯเอ่ยทักแพทริกด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ก่อนจะผายมือบอกให้ชายหนุ่มนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงกันข้าม
“สวัสดีครับ” แพทริกว่าแล้วทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้อย่างที่อีกฝ่ายเชิญชวน
“ก่อนอื่นผมต้องขอขอบคุณมากๆเลยนะครับ ที่คุณแพทริกมาช่วยงานทางสมาคมฯ”
“ไม่เป็นไรครับ”
“นี่เป็นตารางเวลาที่จะฝึกซ้อมกีฬาฟุตบอลให้กับทีมเยาวชนครับ” นายกสมาคมฯพูดพร้อมยื่นเอกสารมาให้ เขารับมันมาและเปิดดู
“ถ้าคุณแพทริกต้องการปรับเปลี่ยนหรือไม่สะดวกตรงไหนก็บอกได้เลยนะครับผมจะได้จัดการเปลี่ยนแปลงให้”
“เอาตามนี้เลยก็ได้ครับ”
หลังจากที่คุยกับนายกสมาคมฯเรียบร้อยแล้ว แพทริกจึงเดินออกมายังสนามฟุตบอลสําหรับฝึกซ้อมให้กับเยาวชนทีมชาติไทย เขาพบว่าเด็กๆและเจ้าหน้าที่รอเขาอยู่ก่อนแล้ว เมื่อเดินมาถึงบริเวณที่เด็กๆนั่งอยู่เจ้าหน้าที่พร้อมทั้งเด็กๆจึงลุกขึ้นทักทายเขา
“อ้าว...เด็กๆ สวัสดีคุณแพทริกกันก่อนเร็ว” เสียงเจ้าหน้าที่ชายเอ่ยให้เด็กๆทักทายเขา
“สวัสดีครับ” เด็กๆยกมือไหว้เขาพร้อมเอ่ยคำว่าสวัสดีอย่างพร้อมเพรียงกัน
“สวัสดีครับ” แพทริกตอบรับ จริงๆแล้วเขาไม่ค่อยจะคุ้นชินกับการทักทายแบบนี้สักเท่าไหร่ แต่เขาก็พอจะรู้ว่าการไหว้เป็นการทักทายของคนไทย จากคุณย่าที่เป็นคนไทย
หลังจากที่เด็กๆทักทายเขาและมีการแนะนำตัวแต่ละคนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แพทริกจึงแจ้งแผนการฝึกซ้อมให้ทราบ ซึ่งทุกคนก็ดูขะมักเขม้นและตั้งใจฟังเป็นอย่างดี จริงๆแล้วเขาก็รู้สึกกระดากอายเหมือนกันที่ถูกเรียกว่าโค้ช เพราะปกติแล้วเขาเป็นเพียงผู้เล่นในทีมเท่านั้น
“เดี๋ยวให้วอร์มร่างกายก่อนนะ วิ่งเยาะๆรอบสนามสามรอบ ครบแล้วให้มารวมตัวกันที่นี่นะครับ” แพทริกกล่าวก่อนที่จะเริ่มสอนเทคนิคการเล่นกีฬาฟุตบอลตามที่ได้รับมอบหมาย
“รับทราบครับ!” เด็กๆขานรับอย่างพร้อมเพรียงแล้วไปปฏิบัติตามคำสั่งในทันที
เมื่อเด็กๆไปวิ่งรอบสนามตามที่เขาบอกแล้ว แพทริกก็เดินมานั่งที่สแตนด์หลักของสนาม เพื่อเตรียมแผนการฝึกทักษะการเล่นกีฬาฟุตบอลให้เด็กๆต่อไป นั่งไปนั่งมาเขาอดคิดถึงเหตุการณ์เมื่อวานไม่ได้ หลังจากทานมื้อค่ำเรียบร้อย เขาจึงไปส่งวีรณาที่อพาร์ตเมนต์ ก่อนที่วีรณาจะลงจากรถ เขาก็ขอเบอร์โทรศัพท์มือถือของเธอโดยอ้างว่าไม่รู้จักใครที่เมืองไทย ถ้าเกิดมีปัญหาเขาจะได้สอบถามข้อมูลจากเธอ วีรณาจึงยอมให้เบอร์เขามา บอกตรงๆเขารู้สึกเก้อเขินนิดหน่อย ปกติแล้วเขาไม่เคยขอเบอร์โทร.ผู้หญิงที่ไหนมาก่อนเลยจริงๆ นี่เป็นครั้งแรก ส่วนใหญ่แล้วสาวๆจะเข้ามาหาเขาเองเสียมากกว่า แต่เรื่องที่ทำให้เขาต้องเก็บมานั่งคิดก็คือคำพูดของโรเจอร์และลูอิสต่างหาก
“นี่คุณแพทริกหลงเสน่ห์สาวไทยแล้วหรือครับ” โรเจอร์เอ่ยกับเขาตอนที่กลับมาถึงคอนโดฯเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ใช่ครับ ตั้งแต่ผมอยู่กับคุณแพทริกมา ยังไม่เคยเห็นสนใจผู้หญิงคนไหนมาก่อนเลยนี่ครับ” ลูอิสที่นั่งขนาบข้างโรเจอร์ช่วยเสริมอีกแรง
“นี่คุณแพทริกจะไม่กลับลอนดอนแล้วใช่ไหมครับ” โรเจอร์ถามอีก
“ใช่ครับแล้วคุณแพทริกชอบ...” ลูอิสพยายามจะเสริมต่อแต่เขายกมือขึ้นห้ามปรามไว้ก่อน สองคนนี้ชักจะคิดเลอะเถอะไปใหญ่แล้ว เขาจึงตัดความรำคาญด้วยการไล่ตะเพิดสองคนนั้นออกจากห้องไปซะ แต่ใช่ว่าสองคนนั่นจะกลัวเขาเสียเมื่อไหร่ ก่อนออกไปโรเจอร์ยังหันมาทิ้งระเบิดก้อนโตไว้ให้เขาอีก
“แต่ผมว่าเธอน่ารักมากๆเลยนะครับ ต้องมีหนุ่มๆมารุมจีบแน่ๆ หรือไม่ก็อาจจะมีแฟนแล้วก็ได้ แต่คงไม่เป็นไรหรอกครับ เพราะคุณแพทริกไม่ได้สนใจเธอ ใช่ไหมลูอิส” โรเจอร์ว่าจบก็หันมาหาลูอิสอย่างขอความเห็น
“ใช่เลย” ส่วนลูอิสก็ให้ความร่วมมือกับโรเจอร์เป็นอย่างดีมาก มากเสียจนเขาอยากจะเตะทั้งคู่ให้กลับลอนดอนไปเลย พูดจบสองคนนั้นก็แว่บหายไปจากห้องเขาอย่างรวดเร็ว
ตอนนี้เขากำลังนั่งสไลด์หน้าจอโทรศัพท์มือถือสมาร์ทโฟนรุ่นล่าสุดที่อยู่ในมือ จ้องมองเบอร์โทรศัพท์ของหญิงสาวที่ทำให้เขาต้องคิดถึงอยู่ในขณะนี้ แพทริกละจากหน้าจอโทรศัพท์มือถือแล้วเงยหน้าขึ้น เมื่อเด็กๆวิ่งรอบสนามครบสามรอบแล้วทั้งหมดจึงกลับมาหาเขาที่นั่งรออยู่ที่สแตนด์
“พวกเราวิ่งรอบสนามครบสามรอบแล้วครับโค้ช” เสียงกัปตันทีมเอ่ยขึ้นเมื่อทุกคนมาถึงบริเวณหน้าสแตนด์ แต่ละคนดูจะหายใจหอบเล็กน้อย
“เดี๋ยวให้ทุกคนพักห้านาที แล้วเดี๋ยวเราจะเริ่มฝึกทักษะการเลี้ยงบอลกันนะครับ” แพทริกว่า
“ครับผม” เด็กๆตอบรับกันอย่างแข็งขัน ฝึกบอลให้เด็กๆนี่ก็น่าสนุกดีเหมือนกัน ตอบรับแข็งขันกันดีจริงๆ แพทริกคิดในใจ
ระหว่างที่วีรณานั่งรอปรียาภัทรอยู่บริเวณม้านั่งหน้าคณะฯ ใต้ต้นไม้ใหญ่ เธอนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหลังจากกลับมาถึงอพาร์ตเมนต์
หลังจากที่วีรณากลับมาจากทานมื้อค่ำกับแพทริก เธอตรงเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้อง ก่อนที่จะออกไปห้องฝั่งตรงข้าม ซึ่งก็ไม่ใช่ห้องใครที่ไหนนอกเสียจากเพื่อนตัวแสบอย่างปรียาภัทร
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!
“ข้าวหอม เปิดประตูให้เราหน่อย”
“มาแล้วๆ” ปรียาภัทรรีบวิ่งมาเปิดประตูให้เพื่อนรักทันที ก่อนหน้านี้เธอได้เตรียมใจมาบ้างแล้วว่าวีรณาต้องมาเล่นงานเธอแน่
“ทำไมทิ้งเราไว้กับคุณแพทริก” ทันทีที่ปรียาภัทรเปิดประตู วีรณาก็สาดคำถามใส่เธอทันที
“ใจเย็นๆก่อนนะวี เข้ามาข้างในก่อน” ปรียาภัทรยิ้มแหยๆให้เพื่อน พร้อมกับชวนเข้ามาในห้อง ซึ่งวีรณาก็ยินยอมเข้ามาแต่โดยดี เมื่อเข้ามาข้างใน ปรียาภัทรก็บอกให้เพื่อนนั่งลงก่อน
“ตอบเรามาเดี๋ยวนี้ ว่าทำไมถึงได้ทิ้งเราไว้กับคุณแพทริก” วีรณาถามพร้อมทำหน้ายักษ์ คิ้วสวยขมวดมุ่นจบแทบจะเป็นปม
“เราเปล่านะ!” ปรียาภัทรรีบยกมือปฏิเสธเป็นพัลวัน
“เปล่า แต่ทิ้งให้เรานั่งทานอาหารกับคุณแพทริกแค่สองคนเนี่ยนะ”
“ไม่ใช่แบบนั้นเสียหน่อย เราไม่ได้ทิ้งวีนะ แค่อยากเปิดโอกาสให้คุยกับคุณแพทริกอย่างสะดวกไง เราก็มานั่งรอที่ล็อบบี้นั่นแหละ ไม่ได้ไปไหนไกลเสียหน่อย” ปรียาภัทรเอ่ยราวกับต้องการจะแก้ตัว แต่ทั้งหมดที่เธอพูดมาคือเรื่องจริง
- ผู้เขียน
