ตอนที่ 9

1538 คำ

“ว่าแต่ อยู่กันสองคน มีอะไรเกิดขึ้นบ้าง เล่าให้เราฟังหน่อยสิ” ปรียาภัทรถามเพื่อนอย่างเย้าแหย่ “ปะ…เปล่า ไม่มีอะไรเสียหน่อย” วีรณารีบปฏิเสธ หน้าขึ้นสีแดงระเรื่อนิดๆจนปรียาภัทรสังเกตเห็นได้ชัด “แหม...รีบปฏิเสธเชียวนะ เราว่าต้องมีอะไรแน่ๆเลย” “ไม่มี จริงจริ๊ง!” วีรณาปฏิเสธเสียงสูง “ถ้าไม่บอก เราจะจี๋เอวแล้วนะ” ด้วยรู้ว่าเพื่อนบ้าจี้มาก ปรียาภัทรจึงขู่แล้วเตรียมลงมือทำทันที “อย่านะ! เรายอมบอกแล้วก็ได้” วีรณารีบยกมือห้ามเพื่อนไว้ ด้วยไม่อยากถูกแกล้ง “เล่ามา เดี๋ยวนี้เลย” “โอเคๆ คืออย่างนี้ หลังจากที่ข้าวหอมบอกว่ารออยู่ที่ล็อบบี้ของโรงแรม เราก็ชวนคุณแพทริกกลับ แล้ว…” “แล้วยังไงต่อ” ปรียาภัทรกระตุ้นให้เพื่อนเล่าต่อทันที ด้วยอดใจรอไม่ไหว อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น “เราลุกจากเก้าอี้ ช่วงที่ก้าวเดินขาซ้ายไปสะดุดกับเก้าอี้ เกือบล้มไปจูบพื้น คุณแพทริกก็เลยเข้ามาช่วยประคองเอาไว้ ก็เท่านั้นเอง” “แค่นั้นจริงๆเหรอ” ปรียาภัทรกล่าวทำหน้าอย่างไม่อยากเชื่อ “ก็ใช่น่ะสิ” วีรณาตอบอ้อมแอ้ม ใครจะไปบอกกันละว่าเขากระชับร่างเธอเอาไว้เสียแน่นจนเกินควร ไม่รู้หรอกว่าหัวใจของเธอต้องทำงานหนักมากแค่ไหนที่ตกอยู่ในอ้อมกอดของเขาแบบนั้น “จริงอ่ะ” ปรียาภัทรหรี่ตามอง “ไม่ใช่ว่าล้มไปทาบทับร่างของคุณแพทริกแล้วเผลอไปจูจุ๊บเขาหรอกนะ” “บ้า! ทะลึ่ง! ใครจะไปทำแบบนั้นกันเล่า” “งั้นเหรอ” ปรียาภัทรพยักหน้าราวกับเชื่อเสียเต็มประดา แต่เรื่องจริงก็คือเธอไม่เชื่อที่วีรณาเล่าหรอกว่าแพทริกจะแค่มาช่วยประคองเอาไว้เฉยๆ อาจจะไม่ถึงขั้นจูจุ๊บ แต่เธอคิดว่าต้องมีอะไรมากกว่านั้น ไม่อย่างนั้นเพื่อนของเธอไม่นั่งหน้าแดงก่ำแบบนี้หรอก ปรียาภัทรคิดอย่างทะลึ่งตึงตัง “อื้ม...” วีรณาตอบอย่างไม่เต็มเสียงนัก ใครจะกล้าบอกล่ะว่าแพทริกกระชับร่างเธอเอาไว้เสียแน่นแถมทำท่าจะก้มลงมาจูบหน้าผากเธออย่างเผลอตัว ดีที่เธอร้องเรียกให้เขาได้สติขึ้นมาเสียก่อน นึกถึงตอนนั้นขึ้นมาใบหน้าเธอก็เห่อร้อนขึ้นมาเสียทุกที “แต่เราว่าต้องมีอะไรมากกว่าที่เล่าให้เราฟังแน่ๆเลย” “ไม่มีนะ!” ปากเล็กขยับปฏิเสธเสียงหลง “ไม่มีก็ไม่มีสิ เราก็แค่แซวเล่นเฉยๆ” ปรียาภัทรส่ายหน้าอย่างขำๆ “อ่อ...” วีรณาตอบรับพร้อมถอนหายใจอย่างโล่งอก วีรณาหลุดออกจากความคิดของตัวเอง เมื่อปรียาภัทรเดินมาทรุดตัวลงที่ม้านั่งตัวที่เธอนั่งอยู่ก่อนแล้ว “นี่วี ตอนนี้คุณแพทริกกำลังฝึกซ้อมฟุตบอลให้เด็กๆที่สนามกีฬาข้างมหาวิทยาลัยเรานี่ กว่าจะเลิกก็เกือบค่ำโน่นแหละ ไปดูกันไหม” ปรียาภัทรถามเพื่อนรัก “จะดีเหรอข้าวหอม” วีรณาถามอย่างขอความเห็น เพราะเกรงว่าถ้าไปหาเขามันจะดูไม่ดี “ดีสิ จริงๆแล้วที่สนามกีฬาช่วงเย็นก็จะมีคนอื่นๆเขาไปออกกำลังกายกันด้วยนะ ไม่น่าเกลียดหรอก” “แต่ว่า...” วีรณาตอบอย่างลังเล ไม่ใช่ว่าไม่อยากไป แต่กลัวว่าถ้าไปเจอเขาอีก เธอจะรักเขาจนถอนตัวไม่ขึ้นแน่ๆ เธอยอมรับอย่างไม่อายเลยว่ารักเขา รักตั้งแต่ยังไม่ได้เจอตัวจริง แต่นี่ได้เจอเขาแล้ว เธอเกรงว่าจะถอนตัวลำบาก แค่แอบรักน่าจะดีกว่า วีรณาคิดอย่างคนเจียมตัว “ไปเถอะนะ แหม คุณแพทริกอยู่แค่สองเดือนเองนะวี ไปเถอะ ไม่เห็นจะเป็นไรเลย” ปรียาภัทรคะยั้นคะยอ “ไปก็ไป” เพราะทนความรบเร้าของเพื่อนไม่ไหว อีกทั้งใจก็เรียกร้อง วีรณาจึงตัดสินใจไปตามที่เพื่อนบอก “แต่เดี๋ยวเรากลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องก่อนนะ แล้วก็ว่าจะทำข้าวกล่องด้วย” วีรณากล่าว “วีจะเอาไปให้ใครเหรอ ต้องเป็นคุณแพทริกแน่ๆเลย” “อืม...ไม่มีอะไรหรอก เราแค่อยากขอบคุณเขาที่เลี้ยงมื้อค่ำพวกเราเมื่อวานไง” “โอเค งั้นเราไปกันเลยนะ” แล้วสองสาวจึงเดินทางไปที่อพาร์ตเมนต์ก่อนจะตรงไปยังสนามกีฬาเมื่อวีรณาจัดการทำข้าวกล่องเรียบร้อยแล้ว ณ สนามกีฬา “โน่นไงวี คุณแพทริกกำลังสอนเด็กๆ เลี้ยงลูกฟุตบอลอยู่กลางสนามกีฬาโน่นแน่ะ” ปรียาภัทรชี้ไปยังตำแหน่งที่แพทริกยืนอยู่ ห่างจากที่พวกเธออยู่พอสมควร “เราเห็นแล้วน่า นั่งลงเถอะ” วีรณาดึงให้เพื่อนนั่งลงด้วยไม่อยากเป็นจุดเด่น เพราะมีอีกหลายคนนั่งอยู่บนสแตนด์ “โอเคๆ โทษที เราแค่ตื่นเต้นแทนวีมากไปหน่อย” ปรียาภัทรยิ้มแหยๆอย่างรู้สึกผิดแล้วนั่งลงตามที่เพื่อนบอก วีรณานั่งดูแพทริกสอนเด็กๆอย่างตั้งอกตั้งใจ เขาเล่นฟุตบอลเก่งมากจริงๆและเขาจะดูมีเสน่ห์ที่สุดก็ตอนที่อยู่ในสนาม เธออยากจะมีโอกาสได้ไปดูเขาแข่งที่อังกฤษสักครั้งหนึ่งในชีวิตก็ยังดี “จ้องตาไม่กระพริบ ป่านนี้คุณแพทริกคงจะละลายโดยไม่รู้ตัวแล้วล่ะมั้ง” เมื่อเห็นว่าเพื่อนตั้งอกตั้งใจจ้องแพทริกอย่างไม่วางตา ปรียาภัทรก็อดที่จะแซวไม่ได้ “บ้า! ใครเขาจะไปจ้องขนาดนั้นกันเล่า” วีรณาแกล้งต่อว่า ใครจะกล้ายอมรับกันล่ะ “วีๆ คุณแพทริกเดินกลับมาแล้ว” ปรียาภัทรรีบบอกเพื่อนทันทีที่แพทริกเดินกลับมานั่งที่สแตนด์ “เห็นแล้วน่า” วีรณาตอบรับ “เอาข้าวกล่องไปให้คุณแพทริกสิ” ปรียาภัทรสะกิดเพื่อน เมื่อเห็นวีรณายังคงนั่งนิ่งอยู่กับที่ “ไม่เอาดีกว่า กลับกันเถอะข้าวหอม” วีรณาเปลี่ยนใจทันทีเนื่องจากเห็นสาวๆรุมล้อมแพทริกเมื่อเขาเดินมานั่งที่สแตนด์ “เราเข้าไปไม่ถึงคุณแพทริกหรอก กลับกันเถอะ” วีรณาว่าอย่างยอมแพ้ “แต่ว่า...” ปรียาภัทรพูดอย่างเสียดายแทนเพื่อน อุตส่าห์ทำข้าวกล่องมาแต่ไม่ได้ให้เสียอย่างนั้น “ถ้าข้าวหอมไม่กลับ งั้นเรากลับก่อนนะ” วีรณาไม่รอให้ปรียาภัทรได้ตอบ เธอรีบเดินออกมาจากสแตนด์ ด้วยไม่สามารถทนมองภาพที่เห็นตรงหน้าได้ รู้ดีว่าไม่มีสิทธิ์แต่เธอห้ามความคิดของตัวเองไม่ได้จริงๆ “รอเราด้วยสิ” ปรียาภัทรร้องบอก ก่อนจะรีบวิ่งตามออกมา หลังจากที่ทั้งสองเดินออกมาไม่ทันถึงสิบก้าว เสียงโทรศัพท์มือถือของวีรณาก็ดังขึ้น วีรณาควานหามือถือที่อยู่ในกระเป๋าสะพายแล้วหยิบขึ้นมาดู พบว่าเป็นเบอร์ที่ไม่รู้จัก เธอก็เลยไม่อยากจะรับ เกรงว่าจะเป็นพวกขายประกันทางโทรศัพท์ที่เคยโทร.มาอยู่บ่อยๆ “ใครโทรมาน่ะวี ทำไมไม่รับสายล่ะ” ปรียาภัทรถามอย่างแปลกใจเมื่อเห็นวีรณาไม่ยอมรับโทรศัพท์เสียที “ไม่รู้สิ เบอร์ใครก็ไม่รู้ เราไม่รู้จัก” “หรือว่าจะเป็นคุณแพทริก” “เราว่าไม่ใช่หรอก” “รับดูก่อนก็ไม่เสียหายหรอกน่า” ปรียาภัทรว่าอย่างออกความเห็น “ก็ได้” วีรณาพยักหน้าเตรียมกดรับโทรศัพท์แต่ปรากฏว่าคนที่โทร.มาวางสายไปแล้ว “ไม่ทันแล้วล่ะ ข้าวหอม งั้นเรากลับกันดีกว่า” ปรียาภัทรยังไม่ทันจะตอบรับ เสียงใครคนหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหลัง “จะรีบกลับไปไหนล่ะครับ” แพทริกเดินเข้ามาพร้อมส่งยิ้มละมุนมาให้ “คุณแพทริก!” ไม่ใช่เสียงวีรณาที่เรียกแพทริกอย่างตกใจแต่เป็นเสียงของปรียาภัทร ส่วนวีรณาได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อ พูดอะไรไม่ออก “ว่าไงล่ะครับ วี” แพทริกถามย้ำอีกครั้งเมื่อเห็นวีรณานิ่งไป “เอ่อ...คือว่า...พอดีวีมีรายงานต้องรีบทำน่ะค่ะ ยังไงวีขอตัวก่อนนะคะ” ไม่รอให้แพทริกตอบรับหรือปฏิเสธ วีรณาหมุนตัวรีบก้าวเดินออกจากบริเวณนั้น แต่เดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าว แพทริกก็ตามมาขวางไว้ “เดี๋ยวก่อนสิครับ” แพทริกยืนขวางไม่ให้วีรณาผ่านไปได้ง่ายๆ ก่อนที่จะเหลือบไปเห็นข้าวกล่องในมือของวีรณา“แล้วนั่น ข้าวกล่องของใครกันครับ” แพทริกถามอย่างใคร่รู้คำตอบ “เอ่อ...คือ...” วีรณาอ้ำอึ้งไม่กล้าตอบ ปรียาภัทรเห็นดังนั้นจึงอยากช่วยเพื่อน “วีเขาตั้งใจทำมาให้คุณแพทริกน่ะค่ะ” ปรียาภัทรแอบกระซิบแต่ก็ดังพอที่จะได้ยินกันทั้งหมด “ปะ...เปล่านะคะ” วีรณาปฏิเสธเสียงสูง “วี! โกหก บาปนะ” ปรียาภัทรแกล้งขู่

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more