“นั่งไกลเสียขนาดนั้นจะคุยกันรู้เรื่องเหรอ มานั่งใกล้ๆผมสิ” แพทริกว่าทั้งที่ความจริงแล้ววีรณาไม่ได้นั่งไกลเขาจนคุยกันไม่รู้เรื่อง แต่เธอก็ตามใจเขาโดยการขยับตัวเข้ามาใกล้เขาอีกในระดับหนึ่ง แต่ก็ยังพอมีที่ว่างพอประมาณ
“เข้ามาอีก” คนตัวโตว่า คนตัวเล็กตาเบิกกว้าง พลางคิดในใจว่าใกล้กว่านี้ก็คงได้นั่งตักเขาเป็นแน่ วีรณายังไม่ทันขยับตัว ร่างเล็กก็ลอยหวือไปอยู่บนหน้าตักของคนตัวโตอย่างที่เธอไม่ทันได้คาดคิด
“ต้องแบบนี้สิ ถึงจะคุยกันรู้เรื่อง” คนตัวโตว่า ทั้งยังกระชับร่างบางแนบแน่น จนแผ่นหลังของเธอแนบชิดกับอกแกร่ง ทั้งยังกดจมูกโด่งได้รูปลงมาที่กลุ่มผมหอมอย่างจงใจ แถมยังสูดความหอมเข้าปอดอีกเสียฟอดใหญ่ ก่อนจะผละออกแล้วยิ้มอย่างอารมณ์ดี
แพทริกยังคงจำเธอไม่ได้ เขารู้สึกเพียงแต่ว่าอยากอยู่ใกล้เธอตลอดเวลา กลิ่นกายอันแสนเย้ายวนของเธอ กระตุ้นให้เลือดในกายของเขาสูบฉีดอย่างบ้าคลั่งด้วยความปรารถนา แต่ต้องหักห
