“กลับมาแล้วเหรอ” คนตัวโตว่าเสียงเรียบ น้ำเสียงไม่ได้บ่งบอกอารมณ์ใดๆ
“ค่ะ” วีรณาพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินเอากระเป๋าสะพายไปวางไว้ที่โต๊ะเครื่องแป้งอย่างที่เธอชอบทำอยู่เป็นประจำ จากนั้นจึงเดินกลับมาหยุดยืนอยู่ข้างเตียงที่คนตัวโตนอนอยู่
“ยังปวดหัวอยู่หรือเปล่าคะ” เสียงหวานถามอย่างห่วงใย ก่อนจะส่งยิ้มบางๆไปให้คนตัวโตที่ทำหน้านิ่ง
“มานี่สิ” แพทริกไม่ตอบในสิ่งที่เธอถาม เขากวักมือเรียกพร้อมตบที่นอนข้างๆตัว วีรณาปีนขึ้นเตียงขึ้นไปหาเขาอย่างไม่บ่ายเบี่ยง
“คะ” เสียงหวานถาม เมื่อขึ้นมานั่งบนเตียงอย่างที่เขาต้องการ เว้นระยะห่างจากคนตัวโตพอควร
“เขยิบเข้ามาอีก” คนตัวโตว่า น้ำเสียงยังคงเรียบเฉยดังเดิม วีรณาจึงขยับตัวอีกนิด แต่ยังคงไม่เพียงพอในความคิดของคนตัวโต เขาจึงรวบร่างบางเข้ามาใกล้เสียเอง ก่อนที่จะกดจมูกโด่งได้รูปลงที่หน้าผากมนเบาๆ ตอนนี้วีรณาอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนไม่ต่างจากคนตัวโต แต่ที่พิเศษกว่
