วีรณาจูบแก้มเขาแล้วก็ทำท่าจะผละออก แต่คนที่เธอคิดว่ากำลังเมาหลับไม่รู้เรื่อง ดันลืมตาโพลงขึ้นมาเสียก่อน พร้อมกับดึงร่างบางแนบลำตัวเขาไว้ คนตัวเล็กตาเบิกกว้าง
“ทำแบบนี้ ตั้งใจจะยั่วผมใช่ไหม” น้ำเสียงยานคางก่อนหน้านี้ หายไปเป็นปลิดทิ้ง
“ปะ...เปล่านะคะ” เสียงหวานตอบเสียงสั่น
แพทริกพลิกตัวเปลี่ยนให้คนตัวเล็กไปอยู่ใต้ร่างเขา ส่วนเขาพลิกมาอยู่ด้านบนแทน แต่ยังคงกอดเธอเอาไว้อย่างแนบแน่นตามเดิม
“ห้ามโกรธผม เพราะคุณยั่วผมเองนะ” แพทริกก้มลงมาที่ซุกไซ้ซอกคอขาวเนียนของคนตัวเล็ก
“อย่าค่ะ คุณแพทริก!” คนตัวเล็กร้องเสียงหลง ฝ่ามือบอบบางดันตัวเขาออก แต่แพทริกกลับไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่นิดเดียว
“คุณแพทริก! คุณแพทริก!” เธอร้องเรียกเขาอีกครั้ง ในที่สุดเธอก็สามารถผลักคนร่างใหญ่ที่ทับตัวเธอออกไปได้ “โธ่เอ้ย!...หลับ สงสัยจะละเมอ” คนตัวเล็กถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก คนบ้า! ขนาดละเมอยังทำให้เธอใจสั่นได้อีก วีรณาส่
