“คุณแพทริกจะไปไหนครับ” ลูอิสที่ยืนอยู่หน้าห้องถาม ขณะที่แพทริกกำลังจะก้าวเท้าพ้นประตู
“ฉันจะไปหาวี”
“แต่นี่มันก็ดึกมากแล้วนะครับ” ลูอิสเอ่ยอย่างนอบน้อม
“นายไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก ฉันโตแล้วนะไม่ใช่เด็กๆ จะได้ไปไหนมาไหนคนเดียวไม่ได้”
“แต่ว่า...” ลูอิสยังพูดไม่ทันจบแพทริกก็พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน
“ไม่มีแต่ พอเถอะ ฉันรีบ” ลูอิสยังไม่ทันได้ตกปากรับคำ แพทริกก็เดินจากไปแล้ว เขาได้แต่ส่ายหน้าด้วยความเหนื่อยหน่ายใจกับความดื้อรั้นของเจ้านายหนุ่ม
“คุณแพทริกออกไปไหนอีกล่ะ ลูอิส” โรเจอร์ถามทันทีที่ลูอิสเดินกลับเข้ามาในห้อง
“นายว่าจะไปไหนได้ล่ะ นอกจากจะไปหาคุณวี นี่ก็ดึกดื่นแล้ว ฉันพยายามห้ามแล้ว แต่นายก็รู้นี่ คุณแพทริกน่ะห้ามได้ซะที่ไหน”
“ฉันว่านะ น้ำเชี่ยวอย่าเอาเรือไปขวางจะดีกว่า ไม่งั้นคนที่จะเจ็บตัวก็คือนาย”
“นายนี่มันสำบัดสำนวนชะมัด ฉันว่านายน่าจะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ไปซะเลยนะ ดูกลมกลืนดี” ลู
