“งั้นก็แล้วไปครับ” เมื่อได้คำตอบที่น่าพอใจเขาจึงยิ้มออกมาได้ “แต่คราวหลังอย่าทำให้ผมเป็นห่วงแบบนี้อีกนะ”
“ค่ะ” วีรณาพยักหน้ารับ แต่คนตัวโตยังไม่มีทีท่าว่าจะถอยออกจากตัวเธอ “คุณแพทริกลุกขึ้นเถอะค่ะ” “ผมถอยออกก่อนก็ได้ครับ แต่ต้องทำโทษเด็กดื้อก่อน” แพทริกไม่รอให้คนตัวเล็กอนุญาต เขากดจมูกลงที่แก้มทั้งสองข้างของเธอ ก่อนจะเลยขึ้นมาที่หน้าผาก
“ชื่นใจจัง” ริมฝีปากหนาหยักได้รูปยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดี
“พอเถอะค่ะ” วีรณาปราม เมื่อคนตัวโตทำท่าจะกดจูบลงมาอีก
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ โกรธผมที่หอมแก้มคุณเหรอ” แพทริกเอ่ยขึ้น เมื่อจู่ๆคนตัวเล็กทำหน้ามุ่ยใส่เขา “เปล่านี่คะ” เสียงหวานปฏิเสธ ใครจะกล้าบอกกันล่ะว่าเธอกำลังหึงเขา ไม่มีทางเสียหรอก
“บอกมาเถอะว่างอนผมเรื่องอะไร” แพทริกมั่นใจว่าเธอกำลังงอนเขาอยู่แน่ หน้ามุ่ยซะขนาดนั้น
“เปล่าค่ะ” วีรณาปฏิเสธ ไม่สบตา
“ไม่บอกผมจูบนะครับ”
“บอกแล้วค่ะ”
