“พอได้แล้วค่ะ” วีรณาปรามเขา ฝ่ามือบางยังคงกอบกุมใบหน้าตัวเองไว้อย่างหวงแหน
“อะไรกัน ทีคุณไม่ยอมเปิดประตูให้ผม ผมยังไม่ว่าอะไรสักคำ” แพทริกแกล้งว่าพร้อมส่งยิ้มให้เธออย่างยั่วยวน ปกติแค่เขายิ้มธรรมดา ไม่ใช่สิแค่ได้เห็นหน้าเขาเฉยๆเธอก็เคลิบเคลิ้มจะแย่ นี่เขาตั้งใจจะยิ้มยั่วแกล้งเธอไปถึงไหนกัน
“คุณแพทริกไม่ได้ว่าอะไรวีก็จริงแต่คุณแพทริกจูบ.. อุ๊บส์!” วีรณารีบเลื่อนมือข้างหนึ่งที่กุมใบหน้าไว้มาปิดปากตัวเองเพราะว่าเธอเผลอโวยวายอย่างลืมตัว
“พูดให้จบสิครับว่าผมจูบ…อะไร” เขายังส่งสายตามาหยอกเหย้าเธออย่างไม่ยอมเลิกรา
“ก็…ก็…” วีรณาไม่กล้าตอบออกมา เธอทำท่าฮึดฮัดขัดใจที่แพทริกรู้ทันเธอ “ไม่เอาแล้ว วีไม่คุยกับคุณแพทริกแล้ว” วีรณายู่หน้าอย่างแสนงอน
“วีไม่พูดก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมบอกให้ก็ได้ ก็จูบแก้มวีไงครับ” พอแพทริกพูดจบวีรณาก็หน้าแดงก่ำ นี่เขาจะทำให้เธออายจนแทรกแผ่นดินหนีไปเลยหรือไงกัน คนบ้า! วีรณ
