“ก็...วีเห็นว่านี้ก็เริ่มดึกแล้ว เอ่อ...บางทีคุณแพทริกอาจจะอยากพักผ่อนน่ะค่ะ” วีรณาตอบอ้อมแอ้ม เธอรู้สึกได้ว่าแพทริกคงไม่พอใจเธอแน่ๆ ดูได้จากน้ำเสียงที่ถามเธอออกจะไม่พอใจอยู่นิดๆ
“งั้นก็ดีเลยครับ ผมกำลังง่วงอยู่พอดี เดี๋ยววีช่วยเดินไปส่งผมที่ห้องหน่อยแล้วกัน” แพทริกบอกเสียงห้วน จนวีรณาสัมผัสได้ถึงความเย็นชาของเขา นี่เธอทำให้เขาไม่พอใจขนาดนั้นเลยหรือ วีรณาได้แต่น้อยใจอยู่เงียบๆแต่เธอก็ยอมเดินไปส่งแพทริกแต่โดยดี
ทั้งคู่เดินมาเรื่อยๆด้วยบรรยากาศอึมครึม ไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาจนในที่สุดก็เดินมาถึงคอนโดฯที่แพทริกพักอยู่
“เอ่อ...งั้นวีส่งแค่นี้นะคะ” วีรณาพูดเสียงอ่อยเพราะว่าแพทริกดูเงียบขรึมมาก จนเธอไม่กล้าพูดอะไรมากไปกว่านี้
“วีน่าจะขึ้นไปส่งผมข้างบนนะครับ ไหนๆก็มาถึงขนาดนี้แล้ว” แพทริกบอกด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย จนเธอรู้สึกน้อยใจ ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องไม่พอใจเธอขนาดนี้ด้วย
“ค่ะ” เธอตอบรับด้วยน
