“ทำไมพิมพ์มานั่งอยู่ตรงนี้ ไม่ง่วงเหรอครับ” ทันใดที่เปิดประตูบานใหญ่ ปรากฏร่างบางในชุดนอนซีทรูสีดำแบบไม่คุ้นตานั่งอยู่บริเวณโซฟาหนังข้างเตียง รับรู้จากมารดาว่าพิมพ์พลอยขึ้นมาพักผ่อนข้างบนห้องนอนแล้ว ทว่านาวินไม่คาดคิดว่าคนที่เขาคิดว่าหลับใหลมาโดยตลอดกลับนั่งถือแก้วไวน์แดงเคล้าไปด้วยแววตาแห่งความเศร้า
“กลับมาแล้วเหรอคะ” เสียงหวานบางเบาจนแทบกระซิบได้ไม่มีวี่แววประชดประชันแม้แต่น้อย พิมพ์พลอยเดินเข้าไปสวมกอดเอวสอบอย่างน่ารักน่าใคร่ ใบหน้าหวานแนบลู่ไปกับอกแกร่งซึ่งถูกสวมทับด้วยเสื้อเชิ้ตสีดำสนิท
“เป็นอะไรฮึคนดี” นาวินถามเสียงออดอ้อน ความรู้สึกเป็นห่วงแล่นพล่านเข้าอย่างจัง รู้ดีว่าตอนนี้มันไม่ปกติอารมณ์เศร้าโศกไม่อาจลบเลือนจางหายไป
“คิดถึงค่ะ” เธอเงยหน้าขึ้นไปสบตาสีรัตติกาลซึ่งแฝงไปด้วยความรักความห่วงใย
“พิมพ์คิดถึงพี่วิน” สรรพนามที่ไม่ได้ยินมาเนิ่นนานทำให้ใจแกร่งสั่นไหว ความรู้สึกบางอย่างถ
