“พิมพ์…” มือหนาพยายามควานหาร่างบางข้างกายหากสัมผัสได้ถึงความราบเรียบของผ้าปูที่นอน ดวงตากลมโตปรือขึ้นสู้แสงเพียงเล็กน้อย สูดดมกลิ่นอันหอมหวานของภรรยาซึ่งติดตรึงอยู่ทั่วทุกตารางนิ้วของเตียงนุ่ม
“อื้อ…” ครางต่ำในลำคอรู้สึกผ่อนคลายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนหัวใจแกร่งเริ่มเต้นตึกตักคิดถึงหญิงสาวในอ้อมกอดเมื่อคืน พิมพ์พลอยน่ารักน่าใคร่เหลือเกิน แค่เพียงใกล้ชิดกันนาวินรู้สึกว่ากำแพงสูงทั้งหมดของคนตัวเล็กเริ่มพังทลาย
นาวินเคลื่อนกายลงจากเตียงก่อนเริ่มบิดขี้เกียจเหมือนอย่างที่เคยชอบทำ
“พิมพ์” เสียงเข้มกลับยิ่งเรียกหญิงสาวผู้เป็นที่รักดังขึ้นเรื่อยๆ ทว่ากลับไร้ซึ่งการตอบกลับจากเจ้าของชื่อนั้น พิมพ์พลอยหายไปไหนนี่ยังเช้าอยู่เลย
เพียงไม่นานชายหนุ่มก็เริ่มสัมผัสได้ถึงความรู้สึกบางอย่างที่คืบคลานเข้ามาในจิตใจเรื่อยๆ เหงื่อชุ่มเปียกชื้นตามกรอบหน้าคมคายเต็มไปหมด ฝีเท้าเบี่ยงไปยังห้องน้ำภาวนาให้เธออยู่ต
