หลายวันต่อมา
“ฉันพึ่งรู้สึกชีวิตฉันเป็นของฉันก็วันนี้นี่แหละ เย่~” ฟักแฟงโผเข้ากอดฉันทันทีที่อาจารย์จรรยาบอกว่าโปรเจคจบของเธอผ่านแล้ว หลังจากต้องหลังขดหลังแข็งอยู่แก้โปรเจคเกือบตีสามทุกคืน
“ฉันก็เหมือนกัน จากวันนี้ฉันจะได้นอนก่อนตีสามซะที ฮ่า” ฉันเองก็ไม่ต่างจากฟักแฟง พวกฉันสองคนนั่งหัวเราะกับสภาพขอบตาดำของตัวเองผ่านกระจกเงาของตลับแป้งพับ
“เพราะฉะนั้นแล้ว พวกเราควรไปแฮงเอาท์กระชับมิตรกันซักหน่อย” เสียงของดวินดังขึ้นแขนหนักๆของมันพาดต้นคอของเราสองคนจากทางด้านหลัง
“กระชับมิตรอะไรของแกวะไอ้วิน”
“แฟง มึงลืมไปแล้วใช่ไหมว่านานแค่ไหนแล้วที่เราไม่ได้ไปเมาด้วยกัน มึงด้วยนารา”
“โอ๊ย ไม่ใช่แกรึไง ที่ควงน้องอุ๋ง น้องอิ๋ง น้องบี น้องเอ นามสมมุติไปคั่วตลอดๆ มีช่องว่างให้พวกฉันตรงไหนฟะ”
“นั่นน่ะสิ ทีนี้ทำมาเป็นตัดพ้อเพื่อน แล้วไอ้โฬมไปไหนเนี่ย” ฉันมองหาโฬมเพื่อนสนิทอีกคน ที่หายไปหลังจากพรีเซ็นงานเ
