หย่าหวนรักกลับมา

EP4เรื่องที่ลืมเลือน

ช่วงนี้เป็นช่วงสอบภาคเรียนสุดท้ายของมัธยมศึกษาปีที่หกและเป็นช่วงที่นักเรียนเคร่งครัดกับการเตรียมตัวสอบเข้ามหา‘ลัยที่ตัวเองใฝ่ฝันเป็นอย่างมาก จีน่าก็เป็นหนึ่งในนั้น เธอมุ่งมั่นกับการสอบ ทุ่มเทเวลาว่างทั้งหมดให้กับการอ่านหนังสือหวังเอาอันดับหนึ่งของห้องมาให้พ่อกับแม่ได้ภูมิใจในตัวเธอเหมือนที่ผ่านมา

จีน่าอ่านหนังสือจนดึกดื่น บางคืนก็ผล็อยหลับไปทั้งอย่างนั้น จีน่าแทบไม่มีเวลามานั่งคิดหรือเสียใจเรื่องของคารอสด้วยซ้ำ จากที่เคยนอนร้องไห้เรื่องของเขาทุกวัน ตอนนี้แทบไม่มีน้ำตาไหลออกมา จีน่าขายจิตวิญญาณให้กับหนังสือหวังให้การศึกษาดึงเธอออกจากความเจ็บปวด และเพราะพยายามลืมคารอสมากเกินไป นั่นจึงทำให้จีน่าหลงลืมบางสิ่งบางอย่างที่เป็นเรื่องสำคัญไปด้วยเช่นกัน

“ลูกดูมีน้ำมีนวลขึ้นรึเปล่า” จนกระทั่งเย็นของวันนี้ที่จีน่านั่งทานอาหารเช้าพร้อมหน้าพร้อมตากับครอบครัว คำพูดนั้นของแม่ทำให้จีน่าชะงัก ความหนาวเหน็บจู่โจมจนรู้สึกชาวาบไปทั้งตัว มือที่จับช้อนไว้สั่นระริก “เพราะอ่านหนังสือดึกทุกคืนลูกเลยกินเยอะขึ้นเหรอ” คนเป็นแม่ยังคงแซวลูกด้วยยิ้ม ขณะที่จีน่าหาเสียงของตัวเองไม่เจอด้วยซ้ำ สมองของจีน่ากำลังประมวลผลบางสิ่งบางอย่างที่เธอลืมเลือนมันไป จนกระทั่งที่เธอฉุกคิดถึงบางอย่าง ยกมือบางสัมผัสหน้าท้องราวกับคนละเมอ วินาทีนั้นหัวใจของจีน่าเต้นกระหน่ำ ความหวาดกลัวบางอย่างดาหน้าเธอจัง ๆ

“แต่แบบนี้ก็ดีนะดูจ้ำหม่ำน่ารักดี” คนเป็นพ่อเอ่ยด้วยรอยยิ้ม เห็นลูกกลับมากินอิ่ม นอนหลับสบายก็เบาใจ เพราะช่วงที่จีน่านอนร้องห่มร้องไห้คร่ำครวญเรื่องของคารอสมันทำให้ทุกคนในบ้านรู้สึกเป็นห่วงเด็กสาวมาก ๆ อยากดึงเด็กสาวออกมาจากความเจ็บปวดและต่างปลอบประโลมเธอ

รักครั้งแรกมันก็เจ็บแบบนี้แหละ ถือซะว่าเป็นประสบการณ์ จีน่าจะได้มีภูมิคุ้มกันในรักครั้งต่อไป

ท่ามกลางเสียงหัวเราะแซวอย่างเอ็นดูเธอของพ่อกับแม่ จีน่ากลับนั่งนิ่งดวงตาแดงก่ำ มีเพียงจัสตินคนเดียวเท่านั้นที่มองเห็นมันจึงทักท้วงขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง

“จีน่า น้องเป็นอะไรรึเปล่า”

“นะ น้องรู้สึกปวดหัวนิดหน่อยค่ะ” ตอบเสียงตะกุกตะกัก ได้ยินอย่างนั้นแม่ของหญิงสาวก็รีบลนลานเข้ามาดูอาการของจีน่าทันที ขณะเดียวกันพ่อของจีน่าก็รีบลุกไปหายามาให้

“ปวดหัวมากรึเปล่าลูก ปวดมากเลยใช่ไหมถึงได้ตาแดงขนาดนี้” การกระทำที่แสดงออกชัดเจนถึงความห่วงใยของพ่อกับแม่แทบทำให้จีน่าหลั่งน้ำตาออกมา

“กินยาก่อนนะ แล้วขึ้นไปนอนพัก พรุ่งนี้วันหยุดไม่ต้องแอบอ่านหนังสืออีกนะจีน่า พ่อไม่อยากให้ลูกกดดันตัวเองมากเกินไป ไม่ว่าลูกจะสอบได้ที่เท่าไรพ่อกับแม่และพี่จัสก็ภูมิใจในตัวลูกมากอยู่ดี”

จีน่ากำหมัด กัดริมฝีปากแน่นขบกลั้นอารมณ์อ่อนไหวที่ประทุอยู่ในอก คำพูดของพ่อเปรียบเสมือนเข็มนับพันที่พร้อมใจกันแทงลงบนตัวเธอซ้ำ ๆ จีน่าไม่กล้าแม้กระทั่งเงยหน้าขึ้นมาสบตากับใครเลยด้วยซ้ำ ไม่อยากเห็นแววตาของพ่อกับแม่และพี่ชายที่มองเธออยู่ตอนนี้เป็นเช่นไร ไม่อยากให้แววตาของพ่อกับแม่และพี่ชายเปลี่ยนเป็นผิดหวังในตัวเธอ

ความกลัวอัดแน่นอยู่ในใจของจีน่า ทว่า สุดท้ายเธอก็ต้องเผชิญหน้ากับความจริงอยู่ดี

หลังจากกินยาที่พ่อหามาให้ จีน่าก็ขอปลีกตัวขึ้นมาบนห้อง เธอล็อกประตูห้องอย่างแน่นหนาก่อนจะรื้อหาที่ตรวจครรภ์ที่เธอเคยซื้อไว้ ได้ของที่ต้องการจีน่าก็พาตัวเองมาสิงอยู่ในห้องน้ำ อ่านวิธีการใช้งานอย่างละเอียดแล้วรีบทำตามทันที

ราวกับว่าเวลารอบตัวได้หยุดหมุน บรรยากาศโดยรอบมันเงียบสงัดลง เงียบจนได้ยินเสียงหัวใจเต้นกระหน่ำด้วยความหวาดกลัวของเธอ จีน่ากัดริมฝีปากแน่นน้ำตารินไหลออกมาเป็นสาย จ้องมองที่ตรวจครรภ์ทั้งสามอันตรงหน้าไม่วางตา

ในใจก็ภาวนาขอให้โชคชะตาใจดีกับเธออีกสักครั้ง

ทว่า วินาทีต่อมาคีร่าก็ร้องไห้โฮออกมาเมื่อที่ตรวจครรภ์ทั้งสามอันขึ้นแถบสีแดงสองขีด