โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง
~ปรินซ์~
ผมกับเพื่อนของควีนผลัดกันเดินวนอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน และผมก็นึกขึ้นได้ว่าผมต้องโทรบอกพ่อกับแม่ของควีน ในขณะที่ผมกำลังยกโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อที่จะโทร
“พี่ปรินซ์จะโทรไปหาใครคะ?” เสียงของเอพริวถามผม
“พี่จะโทรบอกแม่ของควีน”
“อย่านะคะ..อย่าโทร” เอพริวเอ่ยห้ามเสียงหลง
“ทำไมถึงบอกไม่ได้?”
“แม่ควีนจะรู้เรื่องนี้ไม่ได้ค่ะ พี่ปรินซ์อย่าโทรนะคะ เอพริวขอร้องเถอะค่ะ”
“งั้นก็บอกพี่มาว่าควีนเป็นอะไร เพราะเมื่อกี้ควีนแค่เป็นลมเพราะตกใจคิดว่ารถจะชน พี่ว่ามันไม่น่าจะรุนแรงถึงขั้นเลือดออกขนาดนั้น”
“…….” ไม่มีเสียงตอบรับ มีเพียงเสียงลมหายใจที่บ่งบอกว่าคนตรงหน้าหายใจอย่างแรง
“ยัยควีน..ท้องค่ะ”
“ห๊ะ! ท้องเหรอ? ควีนท้องจริงๆ เหรอ?” ผมทำหน้าตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน
“จริงค่ะ” แอนนาเป็นฝ่ายตอบออกมา
ตอนนี้ความรู้สึกของผมมันดิ่งลงไป ผมทรุดนั่งลงกับพื้น นี่ผมทำอะไรลงไป
