คืนที่สองเดินทางมาถึงอย่างรวดเร็ว ขั้นตอนก่อนเริ่มพิธีกรรมเป็นไปตามแบบแผนของเมื่อวานไม่มีผิดเพี้ยน ต่างก็แต่ความกังวลของพี่สิงห์ที่ดูเหมือนรอบนี้จะเพิ่มขึ้นอย่างเท่าทวีคูณ
“ถ้าเห็นท่าไม่ดี ให้รีบกลับมาเข้าใจไหม”
“รู้แล้วค่ะ พี่สิงห์ย้ำหนูมาห้ารอบแล้วนะ”
ทั้งที่คนเข้าไปเสี่ยงตายในรอบนี้คือฉันคนเดียวแท้ ๆ แต่ดูเหมือนพี่สิงห์จะกังวลมากยิ่งกว่าฉันเสียอีก
“ก็ฉันเป็นห่วง”
มือหนาแตะสัมผัสลงที่ขาของฉันเบา ๆ พร้อมเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงละมุน
“กลับมาอย่างปลอดภัยนะมินตรา”
“ได้ค่ะ พี่สิงห์ไม่ต้องห่วงนะ ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีก็พอ”
ฉันวางมือแตะสัมผัสที่หลังมืออีกฝ่ายเพื่อเพิ่มความมั่นใจให้แก่เขา ทั้งที่ฉันเองก็ไม่มั่นใจเลยว่าการกลับไปที่นั่นในครั้งนี้จะกลับมาได้อย่างปลอดภัยหรือเปล่า
“เอาละ มันสิเลยเวลา” (เอาละ มันจะเลยเวลา)
ตาพวงให้สัญญาณแล้ว พี่สิงห์ถึงได้ผละออกแล้วปล่อยให้ฉันได้นั่งทำสมาธิ รอไม
