การออกไปพบปะสังคม เป็นสิ่งที่ฉันเลี่ยงมาตลอด และเลี่ยงมันได้เสมอ จนกระทั่งได้ย้ายมาอยู่บ้านพี่สิงห์ นั่นเป็นสาเหตุที่ฉันต้องมายืนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าพร้อมกับตรวจเช็กความเรียบร้อยของเสื้อผ้าหน้าผม โชคดีที่วันนี้ได้น้าอรมาแต่งหน้าให้ แถมยังได้ชุดสวย ๆ จากน้าอรมาใส่อีก แต่น่าเสียดายที่ฉันไม่สามารถมองเห็นความสวยงามของเสื้อและผ้าถุงที่กำลังสวมใส่ได้เลย ไม่มีแม้แต่ปัญญาจะเขียนคิ้วให้ตัวเอง
คิดแล้วก็น้อยเนื้อต่ำใจจนต้องถอนหายใจออกมาหนัก ๆ ก่อนจะหมุนตัวเตรียมจะเดินออกไปนอกห้อง ทว่ากลับไปชนเข้ากับร่างหนาของพี่สิงห์เต็มแรงจนตัวเซ แต่อีกฝ่ายก็คว้าเอวฉันไว้ได้ทันเลยไม่ได้ล้มลงไป
“ฉีดน้ำหอมด้วยเหรอ”
“ค่ะ”
ฉันเผลอใส่ติดกระเป๋ามาด้วย เลยฉีดสักหน่อย แต่ไม่ได้ฉีดเยอะขนาดนั้น ไม่คิดว่าเขาจะได้กลิ่น หรือเป็นเพราะตอนนี้เราอยู่ใกล้กันมากกว่าปกติ
“หอมจัง”
ประโยคเอ่ยชมซึ่ง ๆ หน้าทำเอาฉันร้อนวูบวาบไปทั่วแก้ม
