นั่งเล่นอยู่สักพัก สรก็ขอแยกออกไปหาอะไรมาให้ฉันกิน ตอนนี้ไม่ได้มีเสียงดนตรีแล้ว มีเพียงเสียงสวดมนต์ที่ดังสนั่น ฉันจำเสียงนี้ได้แม่น นี่คือเสียงของพี่สิงห์เอง อายุเพิ่งเท่านี้ เก่งจริง ๆ เลย
ในระหว่างที่ฉันกำลังนึกชื่นชมสามีของตัวเองอยู่ในใจ อยู่ ๆ ก็มีกลุ่มคนที่นับคร่าว ๆ จากเสียงฝีเท้าน่าจะ 4-5 คนลากเก้าอี้มานั่งข้าง ๆ พลางยื่นคอมามองที่ใบหน้าของฉันแล้วซุบซิบคุยกัน
“โตเป็นเมียอ้ายสิงห์ติ” (เธอเป็นเมียพี่สิงห์เหรอ)
เสียงผู้หญิงคนหนึ่งเอ่ยถาม แต่กลับเป็นน้ำเสียงติดห้วนราวกับจงใจมาหาเรื่อง นี่ฉันเผลอไปทำอะไรให้พวกเขาไม่พอใจหรือเปล่านะ
“บ่มีปากติ อีนาวมันถามว่าแมนมึงเป็นเมียอ้ายสิงห์แท้บ่” (ไม่มีปากเหรอ อีนาวมันถามว่ามึงเป็นเมียพี่สิงห์จริงไหม)
ใครบางคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ จับเรียวแก้มฉันเขย่าเพื่อถาม นี่พวกเขาเป็นใครกันแน่ ถึงได้วางตัวเป็นหมาหมู่แบบนี้
“ใช่ค่ะ”
ตอนนี้ไม่รู้เลยว่าควรพูดอะไ
