“เฮ้ออ คันเป็นสังซี่ มันกะเบิดปัญญาซอยนั่นแหล่ว” (เฮ้ออ ถ้าเป็นแบบนี้คงจนปัญญาช่วยแล้วแหละ)
ตาพวงผ่อนลมหายใจยาวเหยียดพร้อมกับแหงนขึ้นมอง มือก็ไขว้หลังไว้ทั้งสองข้าง แววตาที่หม่นหมอง แสดงออกถึงความสะเทือนใจหลังจากได้ฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้นในฝันจบ
“แต่ซาดที่แล้วกับซาดนี่มันคนละยามกันเด้ มินตรามันบ่ได้เป็นคนเฮ็ดซัว คนเฮ็ดกะแมนบักผันพุ่น” (แต่ชาตินี้กับชาติที่แล้ว มันคนละเวลากันนะ มินตราไม่ได้เป็นคนทำชั่วสักหน่อย คนที่ทำคือไอ้ผันต่างหาก)
พี่สิงห์รีบแย้งทันที ถึงแม้เขาจะเห็นอกเห็นใจและเวทนากับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่มันเป็นสิ่งที่กลับไปแก้ไขไม่ได้แล้ว หากจะลงโทษฉันในภพชาตินี้ที่ไม่ได้รู้อิโหน่อิเหน่ ก็คงเป็นสิ่งที่ทำใจยอมรับลำบาก
“มันกะแมนความมึง แต่ผู้เพินเคียด เพินบ่ได้คิดคือเฮาเด้ะ” (มันก็จริงอย่างที่มึงพูด แต่คนที่เขาโกรธแค้น เขาไม่ได้คิดแบบเรานะ)
ฉันเข้าใจความโกรธแค้นนี้ดี เพราะถ้าฉันต้อ
